Οι φρεσκοερωτευμένοι παίρνουν άδεια ασθενείας από τους φίλους τους

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι απομακρύνονται από τους φίλους τους όταν κάνουν μια νέα σχέση. Είμαι σίγουρη πως και σ΄ εσένα έχει συμβεί, να έχεις δηλαδή έναν φίλο που ερωτεύτηκε κι εξαφανίστηκε. Που ενώ πριν υπήρχε καθημερινότητα δική σας, ξαφνικά γνωρίζει τον έρωτα και μην τον είδατε τον Παναή. Απέχει από εξόδους, εκδρομές, συζητήσεις και κάνει την εμφάνισή του αραιά και πού σαν την ξεχασμένη νονά που έρχεται το Πάσχα για να φέρει τη λαμπάδα στο βαφτιστήρι της. Αρχίζεις να σκέφτεσαι μήπως έκανες κάτι που τον πλήγωσε ή αν είπες καμιά χοντράδα απ’ αυτές που σου ξεφεύγουν καμιά φορά. Πάντα όμως καταλήγεις σε αδιέξοδο.

Γιατί αυτό που μεταλλάσσει τους φίλους σε φαντάσματα δεν είναι ένα δικό σου λάθος αλλά ο ίδιος ο έρωτας. Κι είναι λογικό να σε αλλάζει ο έρωτας, να διεκδικεί τον χρόνο κι όλη σου την ενέργεια, να σε γεμίζει αγωνία οπότε να θέλεις να επενδύσεις παραπάνω για να φτάσεις σε αυτή τη σταθερότητα που δεν υπάρχει στην αρχή. Ο φίλος, ας περιμένει. Μα δεν πρέπει να ξέρει για ποιο πράγμα περιμένει; Και το «πρέπει» σε καμιά ντουζίνα εισαγωγικά γιατί το θέμα είναι να θέλουν κι όχι να τους το επιβάλουν τα παράπονά σου ή οι ενοχές τους να εξηγήσουν. Για να υπάρχει όμως αυτή η επιθυμία από μέρους τους, προϋποθέτει συναισθηματικό δέσιμο, αυτό το ρημάδι το «friends bonding» που λέμε στο χωριό μου, που τελικά σε πολλούς παραμένει άγνωστη φράση κι ακόμα πιο άγνωστη πράξη.

Πολλές φορές νιώθω ότι οι άνθρωποι ανήκουν σε παρέες για όσο καιρό είναι single κι όταν ένας σύντροφος εισβάλει στη ζωή τους, τότε αφήνουν τους φίλους τους κι ανήκουν μόνο σ’ αυτόν. Δεν τους είναι πλέον απαραίτητοι οι φίλοι αφού έχουν το ταίρι τους τώρα πια. Άσε που με το που ερωτευτούν, σε θεωρούν κι ενοχλητικό που γεμίζεις την κοινή συνομιλία στο messenger με προτάσεις για το Σαββατόβραδο, το οποίο εννοείται πως τώρα πια θα το περνάνε με το έτερον ήμισυ στο σπίτι βλέποντας ταινία. Και κάπως έτσι, το πάρτι άνιμαλ κολλητάρι σου έγινε ριχτάρι στον καναπέ.

Τι είναι όμως αυτό που αλλάζει τόσο δραστικά τη συμπεριφορά τους όταν ο έρωτας τούς χτυπήσει την πόρτα; Τι τους κάνει τόσο εύκολα και γρήγορα ν’ αναταξινομήσουν τις ανάγκες τους; Αν πριν τούς ήσουν σημαντικός, τώρα γιατί δεν είσαι; Αν πριν είχαν την ανάγκη να σε βλέπουν, να βολτάρετε, να ταξιδεύετε, τώρα γιατί δεν την έχουν; Γιατί πολύ απλά, συχνά οι φίλοι είναι μια μορφή συντροφικότητας, που η σχέση μπορεί και να κλέψει αργότερα.

Είναι λες κι οι φρεσκοερωτευμένοι παίρνουν άδεια ασθενείας από τους φίλους τους. Μέχρι που κάποια στιγμή συνέρχονται από τα καρδιοχτύπια και επιστρέφουν στην ασφάλεια της παρέας τους- κυρίως αν εντοπίσουν ελλείψεις στις σχέσεις τους. Λες και δεν έγινε τίποτα. Ούτε πως ήταν χαμένοι στο υπερπέραν τόσο καιρό. Κι εσύ, νιώθοντας προδομένος ενώ ταυτόχρονα καταλαβαίνεις γιατί τα ίδια θα έκανες κι εσύ, προσπαθείς να ισορροπήσεις μεταξύ της αγάπης που νιώθεις για το φίλο σου και της απογοήτευσης που σου δημιούργησε.

Δεν έχω καταλήξει ακόμα εάν το πρόβλημα είναι ατομικό ή κοινωνικό, αν πηγάζει δηλαδή από τη συναισθηματική ανικανότητα των ανθρώπων να συνδεθούν με ποικίλους τρόπους ή από κοινωνική παρανόηση. Τώρα θα μου πεις πού κολλάει η κοινωνία σε όλο αυτό; Παντού κολλάει αυτή, χώνει τη μύτη της σε όλα η άτιμη. Είναι φανερό ότι αιωρείται στην ατμόσφαιρα η θεωρία ότι η πιο σημαντική προσθήκη στη ζωή είναι ο ερωτικός σύντροφος. Κι απ’ ότι φαίνεται είναι πολλοί εκείνοι που κυκλοφορούν χωρίς μάσκα προστασίας. Ποτέ κανείς δε θα σε ρωτήσει εάν έχεις φίλους ή αν περνάς καλά μαζί τους. Δεν έχει τόσο ζουμί η υπόθεση για κουτσομπολιό και ξεκατίνιασμα. Σε αντίθεση με τα σχόλια και τις ερωτήσεις περί γκομενικών που πέφτουν βροχή. Αυτό το «ενδιαφέρον» για την ερωτική ζωή δημιουργεί στους ανθρώπους την εντύπωση πως μόνο όταν κατακτήσουν έναν σύντροφο θα είναι αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο. Όλοι οι άλλες κατακτήσεις, είτε λέγονται φίλοι είτε λέγονται εχθροί, είναι απλώς γαρνιτούρα.

Οι φίλοι δεν είναι πιάνο – γαλλικά – μπαλέτο για να γεμίζουν τον ελεύθερό σου χρόνο ή το κενό που προέρχεται από την απουσία ενός ερωτικού συντρόφου, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ούτε μπλουζάκι από το ZARA που το πετάς, το ξεχνάς και το ξαναφοράς όποτε γουστάρεις. Και σίγουρα δεν είναι προσωρινοί συνοδοί σε καφετέριες και μπαράκια μέχρι να βρεις τον έναν και μοναδικό, μόνιμο παρτενέρ σου. Οι φίλοι είναι η συντροφιά μας, τα γέλια, τα ξενύχτια και τα μυστικά μας. Όλη η ζωή μας στις παλάμες τους.