Αν ως γενιά είμαστε καλοί σε κάτι, αυτό είναι οι σχεδόν σχέσεις. Αυτή η αόρατη κακομεταχείριση κι η ψυχική «κακοποίηση» που δεν αντιλαμβανόμαστε καν πως μας επηρεάζει. Είναι η μισή αγάπη, όταν οι άνθρωποι σχεδιάστηκαν για ν’ αγαπούν ολόκληροι ο ένας τον άλλο. Είναι το λίγο, όταν ο έρωτας είναι φτιαγμένος για την υπερβολή. Είναι τα φιλιά και η ερωτική επαφή, ο σωματικός και συναισθηματικός δεσμός με κάποιον που δε σε εκτιμά αρκετά και δεν είναι πρόθυμος να σου αφοσιωθεί ολοκληρωτικά. Δεν είστε φίλοι, αλλά δεν είστε μαζί. Είστε κοντά, αλλά όχι αρκετά κοντά. Περνάτε πολύ χρόνο μαζί, αλλά δε βγαίνετε.
Εκατοντάδες άρθρα, τραγούδια, έρευνες στοχεύουν στο να μας διδάξουν πώς να ξεπεράσουμε τους πρώην και να βρούμε την ευτυχία μετά από έναν χωρισμό. Αλλά υπάρχει όμως εγχειρίδιο που να αναλύει πώς ν’ αντιμετωπίσεις έναν χωρισμό με κάποιον με τον οποίο δεν ήσασταν ποτέ σε σχέση; Κάποιον με τον οποίο δεν είχατε ποτέ κάτι επίσημο; Υπάρχει κάτι που να εξηγεί γιατί πληγώνεσαι τόσο από κάτι που δεν ήταν ποτέ «επίσημο» λες και χώρισες από μακροχρόνια σχέση;
Υπάρχει και θα το βρεις εδώ:
Μόνο μία λέξη μπορεί να εξηγήσει γιατί μια σχέση που δεν έκανε ποτέ το επόμενο βήμα, είναι εξίσου αποκαρδιωτική με αυτές που ήταν βασισμένες σε γερά θεμέλια. Κι αυτή είναι η λέξη «ελπίδα». Η ελπίδα και μόνο η ελπίδα είναι ο λόγος για το άνοιγμα της πόρτας της καρδιάς μας, μιας πόρτας που ήταν σφιχτά κλειδωμένη, σχεδόν σκουριασμένη και γεμάτη σκόνη. Η ελπίδα είναι ο λόγος που εμπιστευόμαστε κάποιον, ακόμα κι όταν γνωρίζουμε ότι ίσως βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Η ελπίδα είναι ο λόγος που θα βρεις έστω και 5 λεπτά κάπου ανάμεσα στο πιεσμένο πρόγραμμά σου μόνο και μόνο για να περάσει μέρα χωρίς να βρεθείτε. Που θα μείνεις άυπνος μπροστά από την οθόνη του κινητού σου, ακόμα κι όταν τα βλέφαρά σου έχουν βαρύνει και καταβάλλεις υπέρτατες προσπάθειες να τα κρατήσεις ανοιχτά. Η ελπίδα είναι ο λόγος που αποφασίζεις να κάνεις έναν άνθρωπο μέρος της καθημερινότητάς σου.
Και κάπως έτσι, από μια σπίθα ελπίδας, αρχίζουν να δημιουργούνται «αληθινά» αισθήματα, τουλάχιστον από τη μία πλευρά. Και τα μηνύματα παίρνουν φωτιά, συνομιλίες και συζητήσεις συνεχίζουν μέχρι το ξημέρωμα, τα όνειρα για ένα κοινό μέλλον «ετοιμάζονται» να πάρουν σάρκα κι οστά. Ξεντύνεσαι σε συναισθηματικό επίπεδο και μερικές φορές μοιράζεσαι ιερά κομμάτια του εαυτού σου και του παρελθόντος σου, ελπίζοντας και πάλι ότι δε θα κριθείς αλλά θ’ αγκαλιαστείς από τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Κάνεις μικρά μικρά βήματα με την ελπίδα ότι ίσως κάποια μέρα θα φτάσετε επιτέλους στη γραμμή τερματισμού και θα περάσετε στο επόμενο στάδιο. Μέχρι που έρχεται η στιγμή να συνειδητοποιήσεις ότι δεν τρέχετε στον ίδιο αγώνα. Δε βρίσκεστε στην ίδια τροχιά. Εκεί γκρεμίζονται όλα. Εκεί καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που γκρέμισες τα τείχη σου. Εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να ξέρεις ότι θέλεις κάτι, εκτός από το να ξέρεις ότι δεν μπορείς να το αποκτήσεις ποτέ.
Οι σχεδόν σχέσεις συνοδεύονται από την αρχή μέχρι και το τέλος από ένα κύμα ήττας. Τα πράγματα, βέβαια, ήταν ξεκάθαρα από την αρχή. Το τέλος ήταν προβλέψιμο. Η πλοκή συνηθισμένη. Σαν ένα τραγούδι σε επανάληψη, σαν μια ταινία που έχεις ξαναδεί, που αν και γνωρίζεις την κατάληξη, για κάποιο λόγο ελπίζεις σε κάτι διαφορετικό. Και στο τέλος μένεις μόνος και με παράπονο. Εσύ κι η αποτυχημένη προσπάθεια για μια ουσιαστική σχέση. Εσύ και τα όνειρά σας, όνειρα με αόρατο μελάνι.
Λοιπόν, τι πρέπει να σκεφτούμε όταν σβήσει κι η τελευταία σπίθα ελπίδας μέσα μας; Πώς να νιώσουμε όταν συνειδητοποιήσουμε πως η σκέψη ότι το άτομο αυτό ήθελε να είναι μαζί μας δεν ήταν παρά μόνο μια φαντασίωση; Πόσο καιρό μας παίρνει μέχρι σταματήσουμε να ελέγχουμε λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή να αναρωτιόμαστε τι να κάνει τώρα; Πότε θα είμαστε εντάξει με το γεγονός ότι τα μηνύματα «καλημέρας» ανήκουν στο παρελθόν; Όλα χρειάζονται τον απαραίτητο χρόνο. Όμως, κατά βάση, πενθείς για κάτι που δεν υπήρξε. Κι αυτό είναι ίσως ένα ισχυρό κίνητρο για να σταματήσεις.
Ξύπνα το πρωί κι υπενθύμισε στον εαυτό σου ότι είσαι ολόκληρος. Να θυμάσαι ότι αξίζεις κάποιον που θέλει να είναι μαζί σου κάθε μέρα της εβδομάδας κι όχι τις Παρασκευές τα βράδια μόνο. Αξίζεις κάποιον που το μόνο του κίνητρο είναι να έρθει πιο κοντά στο μυαλό σου, να ποτίσει την ψυχή σου και να σου υπενθυμίσει πόσο ξεχωριστός και σπάνιος είσαι. Όπως θα θελήσεις να κάνεις κι εσύ. Να θυμάσαι πως όταν απορρίπτεσαι από κάτι φαινομενικά «καλό», στην πραγματικότητα ανακατευθύνεσαι σε κάτι καλύτερο.
Συντάκτης: Αθηνά Τοσουνίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
