Όποιος αθόρυβα μπαίνει στη ζωή σου, έτσι θα βγει κιόλας;

Έχεις αναλογιστεί  άραγε ποτέ το γεγονός, πως ό,τι έρχεται αθόρυβα στη ζωή σου, με τον ίδιο ακριβώς αθόρυβο τρόπο φεύγει; Άξαφνα, δίχως καμία προειδοποίηση. Για κάποιο λόγο εμφανίστηκε στον δρόμο σου, χωρίς καν να το σκεφτείς, να το ζητήσεις, να το ονειρευτείς. Και φαντάσου πως στην αρχή δεν ήσουν καν σίγουρος για το αν ήθελες ν’ αφήσεις να εισβάλει με κάποιον τρόπο στην καθημερινότητά σου, μα ούτε και πρόλαβες να το αναλύσεις, γιατί κάποια πράγματα απλώς συμβαίνουν, κάποιοι άνθρωποι είναι γραφτό όντως να έρθουν να σε συναντήσουν ή να τους συναντήσεις εσύ.

Κάποιοι άνθρωποι λοιπόν, έρχονται για όσο κρατήσει η στιγμή. Η πρώτη σου αντίδραση είναι φυσικά ο ενθουσιασμός, όλα κυλούν αβίαστα, οι μέρες, οι συναντήσεις, τα τηλέφωνα. Και πραγματικά είναι η πρώτη φορά που δε σε νοιάζει πού θα βγει κι αν, δεν το ζορίζεις, γιατί είναι αμοιβαίο και το αμοιβαίο το νιώθεις, το αισθάνεσαι από τον κρύο ιδρώτα που σε περιλούζει κάθε φορά που αντικρίζεστε. Ενθουσιασμός, έρωτας, καψούρα, δεν έχεις αποφασίσει πια τι απ’ όλα αυτά μπορεί να είναι ή αν είναι ακόμη και κάτι παραπάνω απ’ αυτά. Το μόνο που σε νοιάζει πέρα από την επόμενη συνάντηση είναι να το ζήσεις κι ας είναι φωτιά που θα σε κάψει.

Αντιλαμβάνεσαι πως δεν οριοθετείσαι, αλλά αφήνεσαι σε όλα εκείνα που συμβαίνουν. Όλα γύρω μοιάζουν τόσο ασήμαντα, όνειρα, στόχοι εκκρεμότητες μπαίνουν για λίγο στην άκρη του μυαλού. Σημασία πια για σένα έχει η στιγμή, οι στιγμές σας. Μέχρις ότου να αντιληφθείς πως σιγά-σιγά καταστρέφεσαι, γιατί σιγοκαίγεσαι, σε τρώει το σαράκι. Βράδια αξημέρωτα σε μια μόνιμη αϋπνία περιμένοντας ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο, ένα σημάδι. Όχι, δεν εξαφανίστηκε, απλώς ίσως είναι έξω με φίλους, ίσως είναι ακόμη στη δουλειά, ίσως να μη σου στείλει σήμερα ή να σε θυμηθεί αργότερα.

Ο προβληματισμός σου όμως δε σχετίζεται με το ότι δεν εμφανίστηκε μια μέρα, αλλά το γεγονός ότι εσύ από την πρώτη κιόλας στιγμή είχες πείσει τον εαυτό σου πως δε θα πέσεις με τα μούτρα, δε θα κάνεις τα ίδια λάθη του παρελθόντος και δε θα περιμένεις τίποτα. Εσύ έχτισες ασπίδες προστασίας για το αν μπορεί να κρατήσει κι όπως και να πάει, υποσχέθηκες πως θα είσαι κομπλέ μ’ αυτό. Και πράγματι κράτησες χαρακτήρα, μέχρι τη στιγμή που η διαίσθηση, έδειξε σημάδια ότι κάτι αρχίζει να χαλάει, πως κάπως να χαθεί η σύνδεση. Τότε σ΄έπιασε άγχος και πείσμα να το κρατήσεις, όχι από εγωισμό, αυτός ποτέ δεν υπήρξε ανάμεσά σας, μα από φόβο μην κοπεί άξαφνα αυτός ο μικρός γόρδιος δεσμός.

Λένε πως δεν είναι υγιές να εξαρτιέται η ψυχολογία σου από έναν άνθρωπο, λένε πως είσαι αδύναμο ον κι εξαρτημένο αν σου συμβεί, πως δεν έχεις  προσωπική ζωή και νου για οτιδήποτε άλλο από το οποίο περιβάλλεσαι εκτός από αυτό. Πολλά λένε, κι άσ’ τους να το κάνουν. Το μόνο που μετράει είναι τι λέει η καρδιά σου. Άλλωστε, δύο όψεις έχει μονάχα το νόμισμα. Ή που θα κάνεις ένα βήμα πίσω αφήνοντάς τα όλα πια στην τύχη τους ή που θα εκτεθείς, προκειμένου να μάθεις τι συμβαίνει, δίνοντας φυσικά χώρο στον άλλον και δίχως ν’ ασκήσεις πίεση. Ποια όψη λες να διαλέξεις; Αναρωτήσου, πριν χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο από έρωτα. «Να» αν πάρεις «να» κι αν δεν πάρεις. Το θέμα είναι τι θα δώσεις. Βγάλε από μέσα σου ό,τι σε βασανίζει.

Μπορεί να είναι όλα μια σκέψη, ένα γελοίο σενάριο του μυαλού. Μπορεί κι όχι. Αν έχει καταφέρει να σου προκαλεί αϋπνία, τότε αξίζει τον κόπο να μάθεις. Κι αν δεν μπορείς να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο μέσα στη μέρα, τότε έρωτας είναι, θες δε θες. Γι’ αυτό φέρσου έξυπνα- όσο μπορείς τουλάχιστον. Τσαλακώσου, μπας και καταφέρετε να βγάλετε τα εσώψυχά σας στη φόρα. Κι ανεξαρτήτως αποτελέσματος, άξιζε κάθε δευτερόλεπτο. Αυτό πάντα να λες κι ας τελειώσει όσο αθόρυβα ξεκίνησε.