Απλώς κοίταξε τις αναλύσεις και μου είπε ότι τα επίπεδα των θυροειδικών ορμονών μου ήταν λίγο χαμηλά. Χωρίς καμία εξήγηση για το τι σημαίνει αυτό, πόσο χαμηλές ήταν οι δικές μου, τι πρέπει να κάνω τώρα. Ρώτησα τι μπορώ να κάνω για να νιώσω καλύτερα κι αν έτσι θα νιώθω από εδώ και στο εξής. Απάντηση δεν πήρα. Αυτή ήταν η αντιμετώπισή του. Η λύση για όλα είναι το μαγικό χάπι. Και ποιος νοιάζεται για το πώς νιώθεις πραγματικά; Και ποιος νοιάζεται για όλες τις παρενέργειες;
«Μ’ ένα χάπι θα είσαι μια χαρά, και σιγά, πώς κάνεις έτσι, δεν είναι και καρκίνος. Λίγο υπερβολικά δεν αντιδράς;»
«Υπάρχουν και χειρότερα.»
«Σιγά, τι είναι το αυτοάνοσο; Όλοι έχουν κι από ένα.»
Αυτά κι άλλα πολλά ακούς όταν τολμάς ν’ ανοιχτείς σε κάποιον για το αυτοάνοσο που σε βασανίζει. Τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι χρόνιες παθήσεις και μπορούν να επηρεάσουν σχεδόν οποιοδήποτε μέρος του σώματος, συμπεριλαμβανομένης της καρδιάς, του εγκεφάλου, των νεύρων, των μυών, των αρθρώσεων κι άλλων. Μυστήριο απομένει το τι ακριβώς προκαλεί μια αυτοάνοση ασθένεια και γιατί είναι πιο συχνό φαινόμενο στις γυναίκες.
Όταν ακούς για πρώτη φορά τη διάγνωση της αυτοάνοσης νόσου σου, σε κατακλύζουν πληθώρα συναισθημάτων. Από τη μία μπορεί να νιώσεις ανακούφιση που επιτέλους υπάρχει μια απάντηση στο πρόβλημα που σε βασανίζει τόσο καιρό. Από την άλλη, μπαίνεις στο περίεργο τριπάκι και στη διαδικασία να σκέφτεσαι γιατί να σε πολεμά ο ίδιος μου οργανισμός. Γιατί σε σένα; Πώς θα ζήσεις; Πώς θ’ ανταπεξέλθεις ενώ έχεις για εχθρό τον ίδιο σου τον εαυτό;
Από τη στιγμή που θα μάθεις για το πρόβλημά σου, τίποτα δε θα ‘ναι το ίδιο. Άλλος άνθρωπος βγαίνεις από το δωμάτιο του γιατρού, κρατώντας στα χέρια σου τη διάγνωση. Θυμώνεις, πεισμώνεις, απογοητεύεσαι, βγαίνεις αποφασισμένος από το ιατρείο, να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Εκείνη τη στιγμή γίνεσαι πολεμιστής.
Η ζωή με αυτοάνοσο νόσημα είναι ένα συνεχές επίπονο ταξίδι. Αν κάποιος σου πει ότι είναι απλό η εύκολο, είτε δεν είναι ενημερωμένος, είτε σου λέει ψέματα. Υπάρχουν μέρες καλές, μέρες κακές, μέρες που δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι, μέρες που ξεχνάς τα πάντα σχετικά με τη διάγνωσή σου. Υπάρχουν κι οι μέρες που αντιλαμβάνεσαι κάθε αναπνοή, κάθε κίνηση, κάθε βλεφαρίδα που ανοιγοκλείνει, κάθε εκατοστό του σώματός σου, λόγω της υπέρτατης προσπάθειας που χρειάζεται να καταβάλεις για να νιώσεις/δείχνεις καλά. Δεν μπορείς να γιατρέψεις ένα αυτοάνοσο νόσημα, απλώς κοιμάται και ξυπνάει, σαν ηφαίστειο. Ο Rosenstein είχε παρομοιάσει τις αυτοάνοσες παθήσεις σαν το ξίφος του Δαμοκλή που κρέμεται από πάνω σου και δεν ξέρεις πότε θα πέσει.
Μπορώ πραγματικά ν’ αναγνωρίσω τα αυτοάνοσα συμπτώματα, χρόνια και χρόνια πριν από τη διάγνωσή μου. Στην αρχή αδιαφόρησα και τα απέδωσα όλα στο ότι είμαι μια πολυάσχολη μητέρα. Έπειτα πήγα στο άγχος- κι ίσως τελικά αυτά να ήταν η αιτία. Καθώς τα συμπτώματα χειροτέρευαν, ένιωθα αδύναμη- πράγμα παράξενο για μένα. Άρχισα να γκουγκλάρω: Τι είναι το Hasmimoto. Εξοικειώθηκα με τους ιατρικούς όρους. TSH, T3,T4 κι άλλα σχετικά. Μπορούσα πλέον να διαβάζω τις αναλύσεις μου. Νύχτες ολόκληρες ξενύχτησα πάνω από το τηλέφωνό μου να διαβάζω, προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτό με βασανίζει, αφού κανένας ειδικός δεν μπήκε στον κόπο. Διάβαζα και διάβαζα και ξαναδιάβαζα εμπειρίες άλλων ανθρώπων, ίσως γιατί κάπου εκεί έβρισκα μια παρηγοριά πως δεν είμαι μόνη μου.
Άρχισα ν’ ασπάζομαι και να μην παλεύω τη διάγνωση του Χασιμότο μου και με πίεσα να γίνω φίλη μ’ αυτό. Σταμάτησα να το βλέπω σαν το φρικτό πράγμα που μου είχε συμβεί άδικα κι άρχισα να εξασκώ τη νοοτροπία της αποδοχής. Βρήκα και βρίσκω τρόπους να νιώσω καλύτερα. Είτε αυτό έχει να κάνει με κάποιες διατροφικές αλλαγές, είτε έχει να κάνει με αλλαγές στον τρόπο που αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις, γιατί κάπου εκεί συνειδητοποιείς πως ο ανθρώπινος οργανισμός μεταφράζει ό,τι νιώθεις και καταπιέζεις. Και το μεταφράζει με διάφορους τρόπους, είτε αυτό λέγεται αυτοάνοσο, είτε καρκίνος ή οτιδήποτε άλλο.
Κανένας δε θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πώς νιώθεις. Κανένας δε γνωρίζει και δε θα μπορέσει ποτέ να γνωρίζει τι πραγματικά περνάς. Κανένας δεν ξέρει τον οργανισμό σου καλύτερα από σένα. Εσύ θα νικήσεις εσένα. Ήρθε η στιγμή ν’ αγκαλιάσεις τον εαυτό σου και να τον κακομάθεις. Το αξίζει. Η αλλαγή μπορεί να είναι τρομακτική, ειδικά γι’ αυτόν που τη δέχεται. Είναι δύσκολο να μαθαίνεις κάτι τόσο καινούργιο για σένα. Είναι κι αγχωτικό γιατί δεν ξέρεις πώς θ’ ανταποκριθούν η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, ο περίγυρός σου στις νέες σου ανάγκες. Πρέπει να μάθεις ν’ αγαπάς το σώμα που προσπαθεί σιγά-σιγά να σε ξεκάνει, με υπομονή, χάρη, προσευχή, αποδοχή, δάκρυα, απογοητεύσεις και πολύ χρόνο. Μην ξεχνάς πως ακόμα έχεις την ευκαιρία να ζήσεις μια πλήρη, συναρπαστική, περιπετειώδη και γεμάτη χαρά ζωή, χωρίς πόνο.
ΥΓ: Για σένα που έκανες τη στεναχώρια σου αυτοάνοσο, για σένα που ξύπνησες μια μέρα κι αντίκρισες τον λύκο να σου γρυλίζει, για σένα που ενώ μετά βίας στεκόσουν όρθιος συνέχιζες να πηγαίνεις στη δουλειά σου, για σένα που ξαφνικά έπρεπε να παλέψεις με σένα, να ξέρεις σε θαυμάζω! Μα πάνω απ’ όλα, θαυμάζω εσένα, μαμά.
Συντάκτης: Αθηνά Τοσουνίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
