Όταν ζεις στο εξωτερικό μαθαίνεις ένα νέο είδος μοναξιάς

Όλοι μας έχουμε έναν φίλο ή συγγενή που ζει στο εξωτερικό. Ιδιαίτερα με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι αποφασίζουν να δοκιμάσουν τη ζωή εκτός συνόρων, αφού η εντός συνόρων τούς έχει παταγωδώς απογοητεύσει. Ωστόσο, αφήνοντας πίσω τη χώρα σου, αφήνεις κι ένα κομμάτι σου που ποτέ δεν παίρνεις πίσω.

Πολλές φορές ακούγονται σε συζητήσεις ατάκες του τύπου «θα κάνει ζωάρα στο Άμστερνταμ». Στη θέση του Άμστερνταμ μπορείς να βάλεις Λονδίνο, Βαρκελώνη, Μόναχο και πάει λέγοντας. Αυτή η ιδέα όμως, της ζωάρας, δεν είναι αντιπροσωπευτική του concept “ζωή στο εξωτερικό”. Γιατί, καλά και τα λεφτά, αλλά πού αλλού να βρεις μαγαζί -ανοιχτό μαγαζί- αν σε πιάσουν οι λιγούρες σου και θέλεις να φας ένα πιτόγυρο στις 2 το ξημέρωμα; Να μιλήσουμε για βραδινή ζωή; Για το summer in Greece; Για τον ήλιο και τη διάθεση; Για τη φιλοσοφία του τσίπουρου με μεζέ; Τώρα θα σκεφτείς, μα καλά, για σουβλάκια και ξενύχτια θα μιλάμε ή για ποιότητα ζωής; Δεν μπορούμε ν’ αφήνουμε απ’ έξω το κομμάτι της κουλτούρας, κάνοντας πως δε μας αφορά ή δε μας συγκινεί.

Η κουλτούρα που έχουμε, είναι κάτι που το κουβαλάμε και δεν είναι μόνο το φαγητό και τα μπουζούκια. Είναι ο τρόπος που έχεις μάθει να κοινωνικοποιείσαι, να κάνεις φίλους, να εκφράζεσαι και να ερμηνεύεις συμπεριφορές. Όλ’ αυτά, με το που πας στο εξωτερικό, τα αποχαιρετάς. Και την καλύτερη δουλειά του κόσμου να έχεις, πρέπει να μάθεις να προσαρμοστείς σ’ ένα νέο σύστημα, να χτίσεις (τις πιο πολλές φορές από το μηδέν) μια νέα ζωή. Αφήνεις πίσω γνώριμες φάτσες, σχέσεις, οικογένεια. Δεν ψάχνεις φυσικά να αντικαταστήσεις κανέναν κι ίσως καταφέρεις να γνωρίσεις νέα σπουδαία πρόσωπα, όμως η μοναξιά της ζωής στο εξωτερικό είναι ένα συναίσθημα από μόνη της.

Έπειτα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κάποιος ζει κι εργάζεται στο εξωτερικό με μια καλή δουλειά μεν, αλλά μοιράζεται ένα σπίτι με άλλα 4 άτομα που πιθανώς δεν ήξερε καν πιο πριν και δεν ταιριάζουν σε τίποτα. Αυτό φυσικά μπορεί να βγει σε καλό, αλλά πιθανώς και να μην πάει καθόλου καλά και μπορείς να φανταστείς τους λόγους. Η συμβίωση με ανθρώπους στο ίδιο σπίτι δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, ακόμα κι αν τους ξέρεις, πόσω μάλλον αν δεν έχεις ιδέα ποιοι είναι. Χώρια που σε πολλές χώρες του εξωτερικού, η εύρεση σπιτιού είναι εφιάλτης, είτε λόγω διαθεσιμότητας, είτε γιατί αν δεν είσαι πολίτης τους, ισχύουν άλλοι “νόμοι”, είτε φυσικά λόγω τιμών.

Όλα τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δε σημαίνουν πως δεν αξίζει να πάει κάποιος να μείνει στο εξωτερικό. Απλώς, το γεγονός ότι δεν είσαι στην Ελλάδα δε σημαίνει αυτόματα ότι όπου και να πας είναι ο δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα κι όλα έρχονται εύκολα. Φυσικά αποκτάς τέλειες εμπειρίες, μαθαίνεις πάρα πολλά πράγματα και κυρίως αποκτάς μια εντελώς διαφορετική εικόνα περί ανεξαρτησίας, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο. Υπάρχουν όμως κι οι περιπτώσεις που απλώς δε βγαίνει και it’s ok αν πάρεις τα μπογαλάκια σου και γυρίσεις, αν φυσικά έχεις τη δυνατότητα.

Δε φεύγουν όλοι για τον ίδιο λόγο έξω, ούτε είναι όλοι απολύτως συνειδητοποιημένοι. Άλλος μπορεί να μην έχει επιλογή, άλλος να είναι ερωτικός μετανάστης, άλλος να μη γουστάρει καθόλου την Ελλάδα, άλλοι πηγαίνουν για εργασία στο εξωτερικό γιατί δεν έχει προοπτικές το επάγγελμά τους, δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας ή είναι χαμηλόμισθες κι άλλος εναποθέτει κάθε ελπίδα του σε κάτι διαφορετικό. Καλούνται λοιπόν ν’ αφήσουν πίσω τα δεδομένα και να βγούνε τελείως εκτός του confort zone τους. Η «ζωάρα» δεν είναι δεδομένη. Για την ακρίβεια, δεν είναι καν συχνά η πιθανότητα. Γιατί ό,τι σε ξεβολεύει σε ταράζει και σε αφήνει απροστάτευτο. Άρα, γενναίοι σίγουρα όσοι επιλέγουν αυτόν τον δρόμο για να ζήσουν. Βολεμένοι, όμως, σίγουρα όχι.