Το να ερωτευόμαστε είναι αδιαμφισβήτητα μια μεθυστική και συναρπαστική περιπέτεια. Το να έχουμε όμως τόσο δυνατά αισθήματα για κάποιον μπορεί και να μας γυρίσει μπούμερανγκ. Μπορεί να μας κάνει να παραβλέψουμε τα ελαττώματά τους κι όλα τα red flags που κυματίζουν μπροστά μας, από την ανάγκη μας για σύνδεση, από την ίδια την όρεξη και δίψα για έρωτα. Κανείς δεν ξέρει ότι θα του συμβεί η στραβή. Θεωρούμε τον εαυτό μας πιο έξυπνο απ’ αυτό, πιο περπατημένο. Τόσο αφελείς!
Τόσο αφελής κι εγώ- πώς θα μπορούσα να μην επιβεβαιώνω τον κανόνα; Την πρώτη φορά που με πλήγωσες, θα έπρεπε να είχα φύγει. Θα έπρεπε να είχα σταματήσει να παλεύω να σώσω κάτι που δε σώζεται. Θα έπρεπε να είχα ξεκολλήσει από σένα πριν κολλήσω ακόμα περισσότερο. Θα έπρεπε να είχα δώσει μεγαλύτερη προσοχή στα σημάδια έτσι ώστε να προστατέψω εμένα. Εγώ όμως άκουσα το ένστικτό μου, που εν τέλει αποδείχθηκε μεγάλος καραγκιόζης. Σου έδωσα ακόμα μία ευκαιρία, πάνω στην έπαρσή μου ότι με μένα θα είναι διαφορετικά. Δέχτηκα τη συγγνώμη σου κι ανάγκασα τον εαυτό μου να πιστέψει όλα όσα μου έλεγες, που ενδεχομένως ούτε κι εσύ να γνώριζες τότε πως ήταν ψέμματα. Έπεισα τον εαυτό μου ότι άξιζες τον κόπο, άξιζες όλα τα ξενύχτια υπερανάλυσης, τους πονοκεφάλους, το στρες.
Τη δεύτερη φορά που με πλήγωσες θα έπρεπε να ήμουν ήδη πολύ μακριά. Θα έπρεπε να είχα συνειδητοποιήσει ότι αθέτησες την υπόσχεσή σου και θα την αθέτουσες ξανά και ξανά και ξανά. Θα έπρεπε ν’ αντιληφθώ πως δεν υπήρχε περίπτωση να σ’ αφήσω να με υποτιμήσεις ξανά. Αντί όμως ν’ ακούσω την κοινή λογική, εγώ εθίστηκα στην ψευδαίσθηση ότι μπορούσα να κάνω την υπέρβαση. Πίστεψα πως αν σ’ αγαπούσα αρκετά, θα ήσουν αντάξιος των προσδοκιών μου- πόσο αλαζονικό! Είχα πεπειστεί ότι άξιζες την αναμονή. Δεν άκουγα κανέναν. Δεν ήθελα να δω την αλήθεια.
Την τρίτη φορά που με πλήγωσες θα έπρεπε να είχα καταλάβει ότι πλέον είχε καταντήσει ένα κακόγουστο, ψυχοφθόρο αστείο, σαν εκείνα που λες στις παρέες και γεμίζει η αίθουσα αμηχανία. Με πλήγωνες, σου φώναζα, μου ζητούσες συγγνώμη, σε συγχωρούσα, σε πίεζα, μου φώναζες, μου ζητούσες συγγνώμη, σε πίεζα ξανά. Θα έπρεπε να είχα χρησιμοποιήσει μια πιο ευφάνταστη αλληλουχία πράξεων, αλλά αυτή βόλεβε την παθογένειά μας- δοκιμασμένη συνταγή. Γιατί μετά ήρθε κι η τέταρτη κι η πέμπτη κι η έκτη φορά. Αμέτρητες ευκαιρίες, αμέτρητες υποσχέσεις.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι όσες περισσότερες ευκαιρίες δίνουμε τόσο περισσότερο προσπαθούν να μας αποδείξουν πως δεν τις αξίζουν. Αργά ή γρήγορα, όμως, έρχεται κι η στιγμή που κι οι ευκαιρίες βρίσκονται πλέον σε έλλειψη. Και δεν ξέρουμε πότε κι αν θα υπάρξει νέα παραλαβή. Κι εσύ, είναι αστείο και ταυτόχρονα τραγικό το πόσο αναστατωμένος φαίνεσαι που θα με χάσεις. Λες οτι μ’ αγαπάς και το πιστεύω. Αλλά τα λόγια δε φτάνουν. Οι λέξεις δε σημαίνουν απολύτως τίποτα όταν δε συνοδεύονται κι από την αλλαγή την οποία τόσο φλυάρα προτείνουν. Ενώ εγώ σου έδινα όλο και περισσότερες ευκαιρίες, εσύ μου έδινες όλο και περισσότερους λόγους για να φύγω. Κι υπέθεσες ότι θα ήμουν πάντα εκεί. Δεν πίστευες ότι θα έβρισκα τα κότσια να σ’ αφήσω. Έκανες λάθος.
Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Έχουμε μια αυτοκαταστροφική τάση. Λέμε πως αγαπάμε ενω βλέπουμε τους ανθρώπους σαν study case, και παραβλέπουμε τα στάνταρ μας απλώς για να είμαστε μαζί, με μια ελπίδα ότι θα πετύχει αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Συμβιβαζόμαστε με μια συμπεριφορά που παλαιότερα κρίναμε και συμβουλεύαμε τους φίλους να τρέξουν μακριά αν βρεθούν αντιμέτωποι με μια τέτοια μεταχείριση. Εμείς όμως περιμέναμε και περιμέναμε και συνεχίζαμε. Και κάναμε περισσότερα και περισσότερα και βρίσκαμε τις πιο ομορφες δικαιολογίες για να υπάρξει άλλη μια μέρα. Όμως, τελικά, άξιζε;
Η αγάπη για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά σημαίνει πολλά κι είναι βαθιά προσωπικό ζήτημα το πώς την προσφέρει αλλά και πώς την καταλαβαίνει. Μόνο εμείς μπορούμε να γνωρίζουμε τι σημαίνει αγάπη για εμάς. Μόνο εμείς ξέρουμε τι αποζητάμε. Κι αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι η έλλειψη σεβασμού προς εμάς, την καρδιά μας και το χρόνο μας, θα σταθεί ανασταλτικός παράγοντας προς την εμπειρία ενός έρωτα δίκαιου, ισότιμου. Έναν έρωτα με γέλια, χαρές, ευθύνη. Με σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που βλεπόμαστε, όχι γιατί υπάρχει άγχος ποιος θα δείξει περισσότερα, αλλά γιατί δε χωράει άλλη εκδηλωτικότητα. Με ζαλάδες από φιλιά, λες κι έχουμε πιει όλο το ξεχασμένο κρασί στην κάβα μας.
Συντάκτης: Αθηνά Τοσουνίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
