Την ευτυχία, κάποιες φορές για να τη βρεις, χρειάζεται να τη φτιάξεις. Και μιας και δεν τα βρήκαμε όλα έτοιμα και στρωμένα στην ενήλικη ζωή, προσπαθούμε να υψώσουμε ανάστημα και να τα βγάλουμε πέρα με τις καθημερινές απαιτήσεις, τους προβληματισμούς, τις δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να προκύπτουν. Απρόοπτα θα εμφανίζονται πάντα κι εμείς χρειάζεται να βλέπουμε με καθαρή ματιά πώς έχουν κάθε φορά τα πράγματα.
Συνειδητοποιούμε από κάποια στιγμή και μετά πως είμαστε μόνοι και πως εμείς πρέπει να δίνουμε λύσεις στα προβλήματα, είτε αυτό σημαίνει να παίρνουμε κάποιες φορές βεβιασμένες αποφάσεις, είτε έχει προηγηθεί πολύωρη σκέψη. Δε χρειάζεται να απολογούμαστε σε κανέναν, πάρα μόνο στον ίδιο μας τον εαυτό. Κι όσο ο καιρός περνά, συμφιλιωνόμαστε όλο περισσότερο με την ιδέα της μοναξιάς, σηκώνουμε άμυνες, θέτουμε αυστηρά όρια, κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε εντελώς μόνοι, δίχως να αφήνουμε κανέναν να εισχωρήσει έτσι απλά στη ζωή μας, σε μια προσπάθεια να μας βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο.
Κάποιες φορές παρεξηγούμαστε κιόλας για τη στάση που κρατάμε, μα όσο περνάει ο καιρός και τα χρόνια, όσοι μας γνωρίζουν, αντιλαμβάνονται πως απλώς έχουμε μάθει να τα καταφέρνουμε μόνοι. Άραγε, είναι τόσο σκληρό να μη θέλουμε να ζητάμε βοήθεια ούτε καν από το κολλητάρι; Μήπως είναι λίγο οδυνηρό, να περνάμε όλες τις δυσκολίες, δίχως να ξεστομίζουμε λέξη, δίχως να θέλουμε να τις μοιραζόμαστε με άνθρωπο; Η αλήθεια είναι πως είναι πράγματι επώδυνο για όσους το βιώνουν, όμως έτσι χτίζουμε ψυχικά αποθέματα και γινόμαστε δυνατότεροι. Δεν είναι δα και τόσο κακό να μην έχεις ανάγκη κανέναν και να μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις οτιδήποτε σου συμβαίνει. Άλλωστε, η ιστορία έχει δείξει ότι στα δύσκολα, μόνος θα κληθείς να τα βγάλεις πέρα.
Άσε που δε θέλεις κιόλας να επιβαρύνεις όσους σε αγαπούν με δικά σου θέματα, με τις αναποδιές και τις αμέτρητες ανησυχίες σου. Η μόνη που ακούει τον πόνο και τη θλίψη είναι η μοναξιά σου, κρατώντας συντροφιά σε σένα και στις χαμένες σκέψεις σου. Χωρίς να σε κρίνει, μα ούτε να σε επιβραβεύει. Χωρίς να έχει έγνοια για τα ζόρια σου, μα μένοντας πλάι σου σιωπηλή. Και μπορεί κάποιες φορές να είναι το μόνο που χρειάζεσαι. Χωρίς πολλές κουβέντες και σκοτούρες. Είναι εντάξει να νιώθεις την ανάγκη να σε γνωρίζεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μη χρειάζεται να ζητάς βοήθεια. Έτσι δε θα ακούς και τη φράση «Εγώ που σε βοήθησα… », που γυρνάει το μυαλό 180 στροφές.
Δε χρειάζεται να ξέρουν οι άλλοι πολλά. Αρκεί να σε βλέπουν καλά, κι ας αναρωτούνται. Αρκεί να τα βγάζεις πέρα παρά τις δυσκολίες. Έτσι ώστε να μη χρειαστεί κανείς να σου υπενθυμίσει πως κάποτε σε βοήθησε, πως είναι ο λόγος που πέτυχες κάτι, οτιδήποτε. Να μη χρωστάς χάρες. Καλύτερα να ζορίζεσαι και να παλεύεις μόνος, παρά στις πλάτες άλλων. Κι αυτό γιατί θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα στο χτυπήσουν. Γι’ αυτό, κάνε ό,τι μπορείς, μέχρι εκεί που φτάνουν τα πόδια σου. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις και με ώριμη σκέψη και προσπάθεια θα πλησιάσεις τον στόχο. Άλλωστε, αυτή είναι η σημασία της ενηλικίωσης. Ό,τι κι αν έρθει στο διάβα σου, να βρεις τρόπο να το φέρεις εις πέρας. Κι αν νιώθεις πως δεν μπορείς να τα καταφέρεις ή δεν είσαι απόλυτα σίγουρος, δοκίμασέ το τουλάχιστον.
Γιατί καμιά φορά αξίζει να ζοριζόμαστε λίγο παραπάνω. Ίσως έτσι εκτιμήσουμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά και την επίπονη προσπάθεια που καταβάλλουμε μέρα με τη μέρα στην προσπάθεια να ανταπεξέλθουμε. Κι έτσι γινόμαστε δυνατότεροι, και ανακαλύπτουμε πως τελικά μπορούμε. Και επιβεβαιώνουμε επιτέλους το γεγονός πως μόνο αν με κόπο, θα καταφέρεις να νιώσεις την επιβεβαίωση, αυτή που σου υπενθυμίζει πως είσαι ικανός για όλα. Να περπατάς μόνος, να πιστεύεις στον εαυτό σου και να παλεύεις να κατακτήσεις όσα θες.
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
