Σ' ένα μπαρ στα Λαδάδικα μιλώντας για έρωτα

Στο ίδιο wine bar στα Λαδάδικα, η μέσα γωνία αριστερά περιμένει υπομονετικά κάθε Σάββατο. Η μεριά μας. Το ίδιο λευκό μπουκάλι κρασί να παγώνει από νωρίς γιατί έτσι λύνεται η γλώσσα μας. Δυο χρόνια τώρα αυτή η ιστορία. Ώρα 11, όλοι στις θέσεις μας με μικρές εξαιρέσεις ανά τα έτη. Κοιταζόμαστε με νόημα στις πρώτες πέντε γουλιές, να καταλαγιάσει η μπόρα της εβδομάδας κι ανάλογα τη διάθεση δίνεται το σήμα της εκκίνησης. Ποιος ξεκινάει πρώτος;

Πρώτα περί ανέμων και υδάτων, να ζεσταθεί το κλίμα. Έπειτα τα επαγγελματικά, προτεραιότητα στη δικιά μας παρέα, τέλος τα προσωπικά που έχουν πιο πολύ ζουμί. Τι δεν έχει ακούσει η γωνία εκείνη. Προαγωγές, απολύσεις, έρωτες, πάθη, λάθη, ανασφάλειες κι αποφάσεις. Η κάθε φωνή δίνει τη δική της νότα. Άλλος η φωνή της λογικής κι άλλος του παραλόγου. Άλλος έτοιμος για κάθε ρίσκο κι άλλος να κρατάει τα χαλινάρια σφιχτά μην τυχόν και χάσουμε τον έλεγχο. Όλοι με έναν σκοπό: να κρατήσουμε τις ισορροπίες.

Στα καυτά νέα της εβδομάδας αυτής πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι ερωτικές σχέσεις. Οι συνθήκες που υπάρχουν στο τραπέζι απόψε διαφορετικές. Παράλληλες σχέσεις, έρωτες που σκάνε σαν κομήτες από εκεί που δεν το περιμένεις, σχέσεις που βολεύουν αλλά δεν εξιτάρουν πια και κρεβάτια που εξυπηρετούν μόνο την ερωτική σου εκτόνωση και τίποτα παραπάνω. Το δίλημμα κοινό σε όλους και καθ’ όλα εγωιστικό: Ποια είναι η καλύτερη επιλογή για εμάς χωρίς να χρειαστεί να μαζεύουμε τα κομμάτια μας μετά;

Είναι κάτι σαν συνθήκη, ο έρωτας να μην πηγαίνει χέρι χέρι με τη μετριότητα, με την ασφάλεια. Ο έρωτας είναι συνώνυμο του πολέμου, έρχεται και τα σαρώνει όλα στο διάβα του, δε ρωτάει, δεν περιμένει. Η ίδια η ανασφάλεια είναι που τρέφει την επιθυμία, σαν λάδι στην φωτιά. Στον έρωτα χάνεις το μυαλό σου, παίζεις με τα μάτια κλειστά και τα χέρια δεμένα, δεν προλαβαίνεις να κοιτάξεις αν ο άνθρωπος αυτός τσεκάρει τα κουτάκια σου. Δε σε ενδιαφέρει τις περισσότερες φορές. Το μόνο που σ’ ενδιαφέρει είναι πώς θα γεμίσεις τα κενά σου με ό,τι σου προσφέρεται. Πώς θα σιγάσεις τον πόθο σου ενώ προσπαθείς μάταια να βάλεις σε μια τάξη το μυαλό σου για να σε βρει όσο το δυνατόν πιο αλώβητο το μετά. Πόσοι έρωτες παράνομοι κι απαγορευμένοι υπάρχουν στην ιστορία που δεν κοίταξαν ούτε σύνορα ούτε θρησκείες ούτε κοινωνικές επιταγές. Το μόνο που κοιτάζει ο έρωτας είναι να χορτάσει έδαφος η φωτιά του. Με ρίσκο να καούμε όλοι ζωντανοί.

Και μόλις τα κατακτήσει όλα και ξεθυμάνει, θα δώσει τη θέση του στη ρουτίνα και τη βεβαιότητα. Στην πολύ ωραία αυτή συνθήκη που ηρεμεί το κεφάλι σου μεν, αλλά αρχίζεις να βλέπεις τον άνθρωπό σου με άλλα μάτια. Δε σε εξιτάρει πια, έχεις συνηθίσει τα χούγια του, όλα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα. Έχεις αυτό το γλυκό συναίσθημα της οικειότητας αλλά λείπουν τα πυροτεχνήματα. Δώσανε τη θέση τους σε μια συνηθισμένη καλημέρα-καληνύχτα που λαμβάνεις πάντα την ίδια ώρα. Κι έρχεται η ώρα της συνειδητοποίησης. Χάσαμε τη μάχη ή κερδίσαμε; Γιατί δε νιώθουμε γεμάτοι πάθος πια; Γίναμε ξαφνικά αχάριστοι και πάψαμε να εκτιμάμε τα δεδομένα μας; Εκείνα τα οποία ποθήσαμε τόσο και μοχθήσαμε για να τα κερδίσουμε; Είμαστε συναισθηματικά ανάπηροι γιατί μας εξιτάρει μόνο η έξαψη και δεν μπορούμε να δωθούμε ψυχή τε και σώματι σ’ έναν άνθρωπο, από φόβο μήπως κάνουμε λάθος επιλογή; Η απάντηση είναι πέραν του δεόντως απλή. Αρκεί να είσαι έξω από τον χορό.

Αλλάζουμε όσο περνάει ο χρόνος. Ναι, κι εμείς κι οι άνθρωποί μας. Δε χάσαμε τη μάχη, βέβαια, απλώς μεγαλώνουμε κι αλλάζουν οι προτεραιότητές μας όπως και οι επιθυμίες μας. Είναι απόλυτα λογικό κι αποδεκτό όσο εξελισσόμαστε κι ας δυσκολευόμαστε να το αντιμετωπίσουμε. Ο κάθε άνθρωπος που βρίσκεται στη ζωή μας την εκάστοτε στιγμή εξυπηρετεί τα θέλω μας κι εμείς τα δικά του. Ξεχνάμε όμως ότι ζούμε σε χρόνο παροντικό, όχι μελλοντικό. Τα σχέδια για το μέλλον εξυπηρετούν μόνο την ανάγκη μας για ρομαντισμό. Την ανάγκη μας να ελέγξουμε τις στιγμές μήπως κρατήσουν λίγο παραπάνω. Η πραγματικότητα είναι εκεί, όμως, να μας υπενθυμίσει το σκληρό της πρόσωπο.

Δεν είμαστε συναισθηματικά ανάπηροι, εκείνο απλώς που παλεύαμε να κατακτήσουμε, πλέον δε μας ικανοποιεί. Γιατί προχωρήσαμε, ωριμάσαμε. Πώς ν’ αποδεχτούμε ότι αυτή είναι η απόδειξη που ψάχναμε για να πάμε παρακάτω και να πάρουμε τις ανάλογες αποφάσεις; Είτε αυτό σημαίνει να συνεχίσουμε με νέα δεδομένα στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση, είτε με νέο άνθρωπο εξ’ολοκλήρου. Το ίδιο φυσικά μπορεί να συμβαίνει κι από το απέναντι στρατόπεδο. Δεν είμαστε εμείς οι μόνοι προνομιούχοι των αποφάσεων και των αλλαγών.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να υπεραναλύουμε τα πάντα. Τα συναισθήματα πάντα πάνε σετ, θετικά με αρνητικά μαζί, δεν τα γλιτώνουμε. Αυτή είναι και η γλύκα τους, άλλωστε. Και βρίσκονται εκεί για να τα ζούμε, όχι για να τα εκλογικεύουμε και σίγουρα όχι για να τα προβλέπουμε. Είναι άλλωστε φύσει αδύνατο.  Γι’ αυτό αρκεί απλά να είμαστε ειλικρινείς, πρώτα με τον εαυτό μας κι ύστερα με τους υπόλοιπους. Μπας και θρηνήσουμε όσο λιγότερα θύματα σ’ αυτή τη μάχη του έρωτα.