Απόψε σε ονειρεύτηκα, ξέρεις.. Ήσουν όλο το βράδυ μαζί μου, όπως παλιά. Με κρατούσες στην αγκαλιά σου κι η ματιά σου ήταν τόσο διαπεραστική, που ένιωθα πως με κοιτάς και βλέπεις κατευθείαν στην ψυχή μου.
Αυτό κρατάω στη θύμησή μου ακόμη και τώρα, πολύ καιρό μετά από την τελευταία μας συνάντηση. Τον τρόπο που με κοιτούσες κι ένιωθα πως είναι άσκοπο να μιλήσω, να σου εκφράσω όλα αυτά που νιώθω. Ήμουν βέβαιη πως τα ένιωθες όλα αυτά που είχα κρυμμένα μέσα μου για σένα. Ήσουν πάντα ο άνθρωπος που έβαζα στοίχημα πως η ευτυχία θα είχε κάτι από σένα, ίσως να έπαιρνε και το όνομά σου.
Χαθήκαμε όμως στη μετάφραση. Πήραμε δρόμους τόσο διαφορετικούς, που δεν είχαν ποτέ προοπτική να συγκλίνουν πουθενά ποτέ ξανά. Προσπαθήσαμε πολύ να τους ενώσουμε, μα πώς μπορεί να γίνει αυτό, όταν ο καθένας ακολουθεί το μονοπάτι των δικών του «πρέπει»;
Κάποτε, για μια στιγμή ξεγελάστηκα και νόμιζα πως ακολουθούσα το μονοπάτι των «θέλω» μου που θα με οδηγούσε σε εσένα. Ήταν ωραία αυτή η ψευδαίσθηση κι ας κράτησε για λίγο. Για λίγο, μέχρι που συνειδητοποίησα πως εσύ βάδιζες στον απέναντι δρόμο και δεν υπήρχε καμιά γέφυρα να μας ενώσει, ούτε προσπαθήσαμε κι εμείς να φτιάξουμε μια, όμως.
Για λίγο όμως ένιωσα αυτήν την πληρότητα που μου χάριζε η παρουσία σου κι ας ξύπνησα το πρωί επιστρέφοντας στην πραγματικότητα. Ήταν ωραίο το όνειρο αυτό που μας ένωσε για λίγο, απόψε. Όμως είχες καιρό να με επισκεφθείς στον ύπνο μου, τι δουλειά είχες εκεί;
Μα σήμερα είναι η ημέρα των γενεθλίων σου, κοιτάω την ημερομηνία στο κινητό κι η βραδινή μας συνάντηση βγάζει τώρα νόημα. Σήμερα είναι η μέρα που αν ήσουν στη ζωή μου, θα ξυπνούσαμε αγκαλιά, θα ήμουν γεμάτη ενέργεια και θα είχα τόσα σχέδια για να κάνω τη μέρα σου αυτή ξεχωριστή. Οι εκπλήξεις θα διαδέχονταν η μια την άλλη, μέχρι αργά το βράδυ, κι η ημέρα θα έκλεινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο ένας μέσα στον άλλον.
Μάλλον σήμερα ονειροβατώ και στον ξύπνιο μου και μας φαντάζομαι και πάλι μαζί. Θα φταίει η μέρα σίγουρα. Είχα καιρό να σου αφιερώσω τόσο χρόνο με τη σκέψη μου. Όχι πως δεν τρυπώνεις λαθραία στο μυαλό μου σε ανύποπτες στιγμές, μα πάντα βρίσκω τη δύναμη να σε απωθήσω μακριά, να μην αντικρύσω πάλι εκείνα τα μάτια σου που έχουν εντυπωθεί μέσα μου.
Όλα συνηθίζονται κι έχουν δίκιο όσοι λένε πως ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα. Έτσι είναι, το διαπιστώνω τελευταία και ‘γω. Έπαψε μετά από καιρό να με πονάει η απουσία σου, δεν αναζητώ πλέον τη μορφή σου, δεν περιμένω πάνω από το τηλέφωνο για μια κλήση ή ένα μήνυμά σου, ενώ μια συνάντηση μαζί σου, ανήκει πλέον σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Όλα αυτά τα που μας έδεναν, ξεφτίζουν με το χρόνο καθημερινά και το κενό που ένιωθα μέσα μου, είναι πλέον μια ουλή που έχει γιατρευτεί και μου θυμίζει που και που ότι κάποτε υπήρξες κομμάτι μου. Είσαι ο άνθρωπος αυτός που όσο κι αν θέλω να πάψω να σκέφτομαι, κάθε φορά που αφήνομαι για λίγο, εισβάλλει βiαιa στις σκέψεις μου και με στοιχειώνει.
Πονάει πάντα η απουσία σου, μα σήμερα πονάει λιγάκι παραπάνω. Σήμερα θα αφεθώ και θα σου αφιερώσω κάθε μου σκέψη, κάθε μου όνειρο, ακόμη και κάθε μου δάκρυ, που θα φέρει η συνειδητοποίηση της απουσίας σου.
Σήμερα θα σε αφήσω μπεις στο μυαλό μου ελεύθερα κι ας ξαναμηδενίσει ο δείκτης στα χιλιόμετρα που έκανα για να σε ξεπεράσω. Αυτό είναι το δικό μου δώρο γενεθλίων σε ‘σένα κι ας μην το μάθεις ποτέ!
Αυτή είναι μια υπόσχεση στον εαυτό μου, πως θα στο επιτρέπω αυτό μόνο μια φορά τον χρόνο κι ας πονάει πολύ η συνέχεια.
Συντάκτης: Δέσποινα Σαρακατσιανού
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά
