Κάθε δεκατρία δευτερόλεπτα, ανά τον κόσμο, ένα ζευγάρι χωρίζει. Ένας από τους πολλούς λόγους που γίνεται αυτό είναι η απόσταση μεταξύ τους. Είτε η ψυχική είτε η σωματική, είτε ο συνδυασμός τους. Ας μιλήσουμε γι’ αυτήν που ενώ ήμαστε ένα με τον άνθρωπό μας, μπαίνουν στη μέση χιλιάδες, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια χιλιόμετρα και μας χωρίζουν.
Για να είμαστε ειλικρινείς, οι σχέσεις εξ αποστάσεως είναι χάλια. Έχετε γνωρίσει ποτέ κανέναν που να λέει: «Ναι, ο φίλος μου μένει 8 ώρες μακριά κι είναι υπέροχο!»; Όχι φυσικά. Αντίθετα, όλοι όσοι έχουν σχέση εξ αποστάσεως καταλήγουν μ’ αυτό το οδυνηρό συναίσθημα του μετέωρου. Μένεις στο σημείο εκείνο όπου είδες τον άνθρωπό σου τελευταία φορά και το κενό αυτό αντικαθίσταται από μη ικανοποιητικές κλήσεις Skype και παράθυρα συνομιλίας που αναβοσβήνουν. Και κάπου εδώ ξεκινάει η επιβίωση του “waiting game”. Αναμονή για το μήνυμα, αναμονή για την κλήση ή για την επόμενη προγραμματισμένη συνάντηση. Ένα παιχνίδι που σίγουρα πρέπει να έχεις την υπομονή και τα κότσια για να το παίξεις.
Οι σχέσεις που κρατούν κι αντέχουν στις δυσκολίες και στα εμπόδια που θα βρεθούν μπροστά τους, έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό μεταξύ τους και δεν είναι άλλο από τη θέληση. Ίσως ν’ ακούγεται απλό και λογικό, αλλά πόσο δύσκολο είναι; Κατόρθωμα θεωρείται πια το να καταφέρουμε να κρατήσουμε τη μαγεία του έρωτα χωρίς να βλεπόμαστε στα μάτια. Άλλωστε, μάτια που δε βλέπονται, εύκολα ξεχνιούνται. Δεν ξεχνιούνται όμως, αν υπάρχει η θέληση κι από τις δύο πλευρές. Οι δυσκολίες, άπειρες. Μία από αυτές είναι η συνεχής υποκείμενη αβεβαιότητα των πάντων.
Αξίζει τελικά όλο αυτό;
Έχει βρει κάτι άλλο στην θέση μου;
Αισθάνεται ακόμη το ίδιο για μένα ή έχει ξεθωριάσει;
Αυτές οι ερωτήσεις, μπορούν να κυριαρχήσουν στη σκέψη μας. Όσο περισσότερο είμαστε μακριά από τον άνθρωπό μας, τόσο περισσότερο αυτές οι αβεβαιότητες μπορούν να εξελιχθούν σε μόνιμες υπαρξιακές κρίσεις. Κάτι που δε γνωρίζαμε για την απόσταση, εάν το θέλουμε κι οι δύο, εάν υπάρχει ο έρωτας, είναι πως αυτή δε μας απομακρύνει αλλά μας δένει περισσότερο. Μας φέρνει πιο κοντά. Χρειάζονται δύο όμως. Αν ο ένας από τους δύο κάνει πίσω, τότε δεν μπορεί να δουλέψει η σχέση από απόσταση. Η απόσταση γίνεται το εμπόδιο για να ζήσουμε αυτό που τόσο ποθήσαμε.
Η γλυκιά αναμονή είναι αυτή που μας λυτρώνει και μας δίνει δύναμη. Η γλυκιά αναμονή για την επόμενη φορά. Για τις αναμνήσεις που θα έρθουν, για τις στιγμές που θα περάσουμε μαζί, για τις ατελείωτες κουβέντες που θα κάνουμε, για τις αγκαλιές, τους περιπάτους, για τα φιλία. Σε αεροδρόμια, σε λιμάνια, σε σταθμούς, εκεί ακριβώς είναι που θα δούμε τις πιο αληθινές αγκαλιές, τις πιο πραγματικές συγνώμες και τα πιο πονεμένα αντίο. Αντίο μέχρι την επόμενη φορά; Αντίο κι είναι η τελευταία φορά που κοιτάμε τον άνθρωπό μας στα μάτια; Αυτά κάνει η απόσταση. Μας αφήνει να περιμένουμε, ν’ ανυπομονούμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρχει ξανά αυτή η συνάντηση. Αυτές οι αγκαλιές είναι εκείνες που σου γεμίζουν τις μπαταρίες, ενώνουν τα κομμάτια που είχαν σπάσει, σου ξυπνούν συναισθήματα, σε κάνουν πιο δυνατό, σου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση. Γιατί; Γιατί εκεί συνειδητοποιείς πόσα πολλά σημαίνει αυτός ο άνθρωπος για σένα ενώ ταυτόχρονα πρέπει να τον αφήσεις να φύγει μακριά.
Απλώς είναι κι ο χρόνος, αυτός ο άτιμος ο χρόνος, που δεν περνά μέχρι να έρθει η μέρα κι όταν έρθει κυλάει τόσο γρήγορα. Τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε μια τζούρα από τον άνθρωπό μας. Μέχρι την επόμενη φορά λέμε, και ξεκινάμε να μετράμε τις μέρες αντίστροφα.
Συντάκτης: Μέλπω Θεοδώρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
