Νιώθεις σαν να έχεις χαθεί. Πως ζεις σε μία πραγματικότητα ψέματος, ενώ εσύ αναζητάς την αλήθεια. Υπάρχει ένα κενό που δεν μπορεί να καλυφθεί. Πάει κάτι τρομερά λάθος στον κόσμο που ζεις και δεν ξέρεις πώς να το διορθώσεις. Μερικές φορές αναγκάζεσαι να κλείνεσαι σε σένα γιατί κανείς δε σε καταλαβαίνει πραγματικά, ενώ μέσα σε παρέες συχνά χάνεις τον εαυτό σου και αναρωτιέσαι ποιος είσαι.
Τα ραντεβού στις μέρες μας φαντάζουν πιο δύσκολα κι απ’ την απόκτηση ενός πτυχίου. Κάτι που φαίνεται τρελό, γιατί φαινομενικά είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι, μορφωμένοι και επιτυχημένοι από ποτέ. Για να μην αναφερθούμε και στο γεγονός ότι έχουμε σχεδόν απεριόριστη πρόσβαση στη ζωή των άλλων μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Κάποιος θα έλεγε ότι η τεχνολογία έπρεπε να κάνει την επικοινωνία ευκολότερη, αλλά όμως όχι μόνο δεν τη διευκολύνει, αλλά την κάνει και πιο δύσκολη. Likes, σχόλια, swipe δεξιά, FWB και άλλα πολλά -αυτός είναι ο κόσμος μας- κάπου καταστρέφουν τον ρομαντισμό.
Νιώθω να ανήκω σε μία γενιά που έχει χάσει το νόημα της αληθινής αγάπης -ή είναι στα πρόθυρα. Σε έναν κόσμο που το να είσαι σκληρός και να μη δίνεις δεκάρα για τους ανθρώπους, θεωρείται “cool”, που το να είσαι «ευάλωτος» και δεμένος συναισθηματικά με κάποιον θεωρείται σημάδι αδυναμίας και το να ζητάς από κάποιον ραντεβού “Netflix and chill” ρομαντικό. Σε έναν κόσμο που φοβάται τη δέσμευση και τη θέση της έχουν πάρει τα λεγόμενα “one night st@nd”. Σε έναν κόσμο που όλα μοιάζουν με παιχνίδι και αν δεν παίζεις με τους κανόνες, χάνεις. Κι αν χάσεις, καταλήγεις μόνος, πνίγεσαι στη δική σου ανασφάλεια κι αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος.
Έτσι βλέπει στην πλειοψηφία της η γενιά μας, η γενιά μου, την αγάπη; Είναι μια γενιά που θέλει να φαίνεται δυνατή και ανεξάρτητη. Μια γενιά που φοβάται να νιώσει οτιδήποτε γνήσιο -ή τουλάχιστον να το δείξει. Είναι ένας αμυντικός μηχανισμός -θα έλεγα εγώ- για όσους φοβούνται τη δέσμευση και την οικειότητα. Έχουμε υιοθετήσει το σκεπτικό «Γιατί είναι ανοιχτώ και να ξεκλειδώσω κάθε πτυχή του εαυτού μου, αφού στο τέλος θα πληγωθώ;» Όμως το έχουμε ερμηνεύσει λίγο λάθος. Το να ερωτεύεσαι ποτέ δεν αφορούσε τα παιχνίδια και το ποιος θα έχει την περισσότερη δύναμη και τον έλεγχο. Γιατί αυτό σημαίνει έρωτας -να έχεις το θάρρος να εγκαταλείψεις τον έλεγχο, να ξεχάσεις όρους και προϋποθέσεις, πρέπει και δεν πρέπει, να επιλέγεις να είσαι ευάλωτος με κάποιον χωρίς να θεωρείσαι αδύναμος, να μπορείς να αφήνεσαι, να ανοίγεσαι σε κάποιον ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Γιατί απ’ τα σύγχρονα ραντεβού λείπει ό,τι πιο ωραίο μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος; Γιατί δε σ’ αφήνουν να γευτείς τον έρωτα; Που για χάρη του γράφτηκαν αμέτρητα τα τραγούδια, θεατρικά έργα, τραγωδίες, ταινίες. Γιατί να μη σε αφήνουν να ζήσεις το ρομάντζο, όπως το περιέγραφαν οι παππούδες σου; Τριαντάφυλλα, γράμματα, βόλτες με κατεβασμένα παράθυρα και τον αέρα να θροΐζει τα μαλλιά σου, τραγούδια, νύχτες στην παραλία με τον ήχο των κυμάτων να σας συνοδεύει. Ο έρωτας δε χρειάζεται περιτυλίγματα και ραντεβού σε κυριλέ εστιατόρια. Ο έρωτας χρειάζεται προσπάθεια και ειλικρίνεια. Ο έρωτας χρειάζεται εσένα.
Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι κατά βάθος ξέρουμε ότι αξίζουμε περισσότερα από όσα διεκδικούμε. Μέσα μας πιστεύουμε ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Πιστεύουμε στον ρομαντισμό. Θέλουμε να συνεχίσουμε να ακούμε τις ιστορίες της γιαγιάς ή του παππού, ελπίζοντας να ζήσουμε κάτι παρόμοιο. Έχετε όμως αναρωτηθεί εμείς τι θα πούμε στα εγγόνια μας; Τι είδους μαγεία θα τους δώσουμε για να ονειρεύονται; Σε τι θα ελπίζουν;
Μήπως ήρθε η ώρα να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί; Δε θέλω να πιστέψω πως αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε. Θέλω να πιστεύω ότι μέσα μας έχει μείνει έστω μια μικρή δόση ρομαντισμού. Θέλω να πιστεύω ότι πολλοί από μας εξακολουθούμε να επιθυμούμε μια γλυκιά χειρονομία και όχι απλώς likes στις φωτογραφίες μας. Μη συμβιβάζεστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που η καρδιά σας λαχταρά μόνο και μόνο γιατί είναι δύσκολο να το βρείτε.
Μη συμβιβάζεστε με μισόλογα. Μη σπαταλάτε τον χρόνο ή τα χρόνια σας θα σε κάτι που δε σας φαίνεται κατάλληλο. Η αγάπη είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που μπορούμε να δημιουργήσουμε οι άνθρωποι. Μας ανεβάζει, μας ρίχνει και μας κάνει να κάνουμε όλα τα τρελά πράγματα στον κόσμο για εκείνη. Μην υποχωρείτε σε αυτά που θέλετε γιατί κατά βάθος ξέρετε πολύ καλά τι αξίζετε. Περιμένετε τον άνθρωπο που θα αφήσει το τηλέφωνό του για θα περάσει χρόνο μαζί σας. Περιμένετε τον άνθρωπο που θα ζήσετε μαζί νέες περιπέτειες, που θα μάθει τις παραξενιές σας καλύτερα κι από εσάς.
Και όσο θα περιμένετε, θα περιμένω κι εγώ μαζί σας. Θα περάσω τον χρόνο της ζωής μου με ανοιχτή καρδιά και θα αγαπήσω κάθε άτομο που θα γνωρίζω. Δε θα κάθομαι να περιμένω πως το 2023 θα γίνει ξανά το 1950 αλλά θα συνεχίσω να ελπίζω στον «παλιομοδίτικο» έρωτα σε ένα σύγχρονο κόσμο.
Συντάκτης: Αθηνά Τοσουνίδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
