Τι είναι το φαινόμενο breadcrumbing;
Ίσως το παρακάτω σενάριο ακούγεται γνώριμο: Άνθρωποι που δύνανται να προσφέρουν συναισθηματικά ψίχουλα, αφήνοντας τον άλλο συναισθηματικά πεινασμένο διαρκώς για παραπάνω, φτιάχνοντας μια σχέση εξάρτησης, στην οποία ο ένας θα ζητά κι ο άλλος θα δίνει με το σταγονόμετρο.
Μα πώς να καταλάβω ότι την έχω πάθει;
Ας ξεκινήσουμε από το ότι δεν είμαστε περιστέρια ούτε κότες για ν’ αρκούμαστε με τα ψίχουλα που μας πετάει ο κάθε περαστικός στη ζωή μας. Ας κάνουμε ένα ζουμ άουτ για να μπορέσουμε να δούμε την κατάσταση από απόσταση καθώς, πάντα στην αρχή –ή και κατά τη διάρκεια- μιας σχέσης ή ενός situationship στα οποία υπάρχουν συναισθήματα, αναρωτιόμαστε αν ο απέναντί μας εννοεί αυτά που λέει ή μας δουλεύει χοντρά. Μάτια κι αυτιά ανοιχτά, λοιπόν, είναι το κλειδί για ν’ αντιληφθούμε αν γίνονται κινήσεις από πρόθεση για να συνδεθούμε και να έρθουμε πιο κοντά, ή αν υπάρχει ένα push-pull παιχνιδάκι που μπαίνει σε εφαρμογή μόνο όταν απομακρυνόμαστε.
Αν ο απέναντί σου δε σε παίρνει τηλέφωνο, δεν είναι επειδή ήταν πήχτρα στις δουλειές, ούτε γιατί δεν είχε χρόνο ούτε για τσιγάρο. Είναι επειδή δεν ήθελε να σε πάρει. Αν το άτομο που μιλάς δε σε καλεί να βγείτε έξω, δεν είναι επειδή έχει πολύ κρύο, είναι πολύ αργά, είναι πολύ Κυριακή. Είναι επειδή δε θέλει να σε δει. Αν σε φιλάει στο μέτωπο αντί στο στόμα, αν δε νοιάζεται αν έφαγες, αν ήπιες νερό, αν ντύθηκες ζεστά, αν σε κάνει να νιώθεις ότι δεν υπάρχεις πουθενά μέσα στον κόσμο του, τότε όντως δεν υπάρχεις πουθενά.
Συναισθηματική πείνα, όχι έρωτας
Εκ φύσεως έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε ότι δεν ήμαστε ολόκληροι και μας λείπει το άλλο μας μισό. Από τα παραμύθια, από τις ιστορίες της γιαγιάς, από μικρά παιδιά, ονειρευόμαστε το άτομο που θα έρθει και θα μας σώσει από τον κακό δράκο. Κι έτσι, εξαπατόμαστε εύκολα, πιστεύοντας ότι επιτέλους ήρθε ο ένας και μοναδικός έρωτας της ζωής μας. Μένουμε κι επιμένουμε γιατί αν λάβεις ένα κόκκο ζάχαρης θα θέλεις δύο κι αν λάβεις δύο θα θέλεις δέκα. Όπως σε κάθε σχέση εξάρτησης.
Πώς γίνεται μάτια μου να είναι ο έρωτάς σου, όταν το μόνο που σου έχει αφήσει είναι αναπάντητα ερωτήματα; Να ζητάς τα αυτονόητα, να εκλιπαρείς για την παραμικρή προσοχή, να νιώθεις τύψεις που το κάνεις. Όσο μεγαλύτερο είναι το κόλλημα, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η επιρροή του πάνω μας. Ώσπου μας ελέγχει με τρόπο βαθιά προβληματικό.
Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε και ν’ αποφεύγουμε το ψεύτικο ενδιαφέρον που μας τρικάρει. Ο έρωτας δεν είναι ένα χλιαρό συναίσθημα, δεν είναι παιχνίδι, δεν είναι ανταγωνιστικό σπορ. Εμείς του δώσαμε αυτή την προοπτική για να δικαιολογήσουμε κωλοπαιδισμούς. Είναι ένα συναίσθημα έντονο, δυνατό, σίγουρα, σαν ένας πονοκέφαλος ή ένα καρδιακό. Όμως είναι κι όμορφος, δεν πονάει, σε γιατρεύει, σε εξυψώνει, σε δυναμώνει. Σε ανεβάζει στους επτά ουρανούς, σου μαθαίνει να πετάς με τα δικά του φτερά. Είναι μια συναλλαγή. Δίνεις και παίρνεις ταυτόχρονα. Δίνεις χρόνο, παίρνεις χρόνο. Δίνεις αγάπη, παίρνεις αγάπη.
Πάμε γι’ άλλα
Τα υπόλοιπα είναι μια αυταπάτη. Είναι μια φθηνή, μα πολύ καλή απομίμησή του. Τα ψίχουλα δεν είναι έρωτας. Το να πεινάς διαρκώς, σε τσαλακώνει, σε πατάει κάτω, σε σπάει, σου κόβει την όρεξη για ζωή. Ρουφάει από μέσα σου κάθε ίχνος χαράς και στη μετατρέπει σε λύπη. Κρεμάει γύρω από το λαιμό μια θηλιά και σε πνίγει κάθε μέρα, μέχρι να σε ζωντανέψει για να σε πνίξει ξανά.
Άν ο έρωτας της ζωής μας, έτσι όπως τον βαφτίσαμε και το πιστεύουμε κιόλας, μοιάζει μ’ αυτό το σκόρπιο χωριό, τότε σίγουρα βρισκόμαστε σε λάθος σχέση. Στον έρωτα θέλουμε τα κέικ τα αφράτα, τις μπριζόλες, τα δείπνα τα θεσπέσια. Αν όχι όλα, τότε τίποτα. Μισά αισθήματα, μισές κουβέντες, μισά σ’ αγαπώ και κρακεράκια δε θέλουμε. Ούτε μας αξίζουν. Γι’ αυτό, σε αυτή την περίπτωση, ας αναθεωρήσουμε την αξία μας κι ας μην βολευτούμε με ό,τι πέφτει κάτω στο πάτωμα.
Συντάκτης: Μέλπω Θεοδώρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
