Πώς ξεπερνιέται το να χωρίζεις με τον άνθρωπο που μεγαλώσατε μαζί;

Όταν συνειδητοποιείς πως το “για πάντα” της πρώτης σου αγάπης είχε τελικά ημερομηνία λήξης, είναι σαν να γκρεμίζεται ο κόσμος όλος. Ήσουν με έναν άνθρωπο με τον οποίο μεγαλώσατε μαζί, περάσατε όλα τα δύσκολα της εφηβείας και των αλλαγών στη ζωή σας κι όταν ήρθε η ώρα να χαλαρώσετε και να απολαύσετε αυτό το μοναδικό συναίσθημα του να είστε μαζί, κάτι συνέβη κι όλα κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα. Οι λόγοι θα μπορούσαν να είναι χιλιάδες. Λίγο οι εσωτερικές αλλαγές που υποστήκατε κι οι δυο, λίγο η ρουτίνα της σχέσης, λίγο οι πειρασμοί, σας έφεραν σε αυτή την κατάσταση.

Και τώρα, κάθεσαι παγωμένος και τρέμεις στην ιδέα και μόνο να αντιμετωπίσεις αυτά που έρχονται. Το μέλλον που σε περιμένει και μοιάζει τόσο αβέβαιο. Είναι τρομακτικό, μα το παρήγορο είναι πως, αν συζητήσεις με ανθρώπους που έχουν βιώσει κάτι ανάλογο, θα διαπιστώσεις πως είναι αντιμετωπίσιμο, δύσκολα βέβαια, μα αντιμετωπίσιμο. Ένας τέτοιος διάλογος θα σε κάνει να νιώσεις πως δεν είσαι μόνος, πως κι άλλοι το πέρασαν κι όμως είναι εδώ και σου μιλούν, δεν έχασαν τον εαυτό τους, ούτε καταστράφηκαν, όπως εμμονικά πιστεύεις τη στιγμή που το ζεις. Συναισθήματα και εικόνες ξεπηδούν μπροστά σου, καθώς ακούς από τον συνομιλητή σου αυτά που βίωσε όταν κατέρρευσε και ο δικός του κόσμος, μα εσύ νιώθεις σαν να σου κλέβουν αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που νιώθεις.

Πρέπει να ξέρεις, όμως, πως όλοι οι απανταχού ερωτευμένοι κι απογοητευμένοι άνθρωποι, έχουν ζήσει όσα εσύ τώρα θεωρείς μοναδικά και πρωτόγνωρα! Όπως κι όλοι αντιλαμβάνονται ότι η σκέψη πως θα εξακολουθείς να ζεις και να κινείσαι στο ίδιο μέρος που βίωσες όλα τα όμορφα συναισθήματα και στιγμές με τον άνθρωπό σου, είναι τόσο επώδυνη. Όλοι ένιωσαν την ανάγκη φυγής ή φλέρταραν με την ιδέα να κλειστούν στο καβούκι τους από φόβο να περπατήσουν τα σοκάκια που σεργιάνιζαν μαζί. Κι όλοι, τη νίκησαν.

Ίσως αυτή τη στιγμή, να βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου και να ορκίζεσαι πως δε θα αφεθείς ποτέ ξανά τόσο πολύ σε κάποιον. Ίσως να στοχεύεις να αλλάξεις τρόπο σκέψης και ζωής, μα, βαθιά μέσα σου ξέρεις πως δεν είσαι έτσι εσύ. Κι όλη αυτή η απογοήτευση και ο θυμός που τώρα κάνουν πάρτι μέσα σου, ξεκινούν από το ότι δεν μπορείς να καταπιείς πως η επιλογή σου δε σε δικαίωσε. Kι όχι από τον πρώην άνθρωπό σου, tον άνθρωπο που του έδωσες τα πάντα σου, την ανέμελη, ξέγνοιαστη, έφηβη ζωή σου, την αγάπη και την αφοσίωσή σου. Ξεκινούν απο το ότι πλέον, νιώθεις γυμνός, γιατί κάθε είδους ασπίδα προστασίας, το πέταξες και τώρα καλείσαι να το ξαναχτίσεις.

Έρχονται βράδια που η απουσία είναι τόσο επώδυνη, σαν να σου τρυπάει το κρύο τα κόκαλα. Εκείνες τις ώρες ψάχνεις απεγνωσμένα να κρατηθείς από στιγμές που ζήσατε μαζί κι ας σου άφησαν άσχημες αναμνήσεις, μα ως εκ θαύματος δε σου έρχεται καμία τέτοια. Το μόνο που πλημμυρίζει όλο σου το «είναι», είναι εικόνες ευτυχίας, που βγάζουν γλωσσίτσα και σε περιπαίζουν. Ορκίζεσαι πως δε θα στείλεις ποτέ ξανά μήνυμα, δε θα τσεκάρεις ποτέ ξανά προφίλ και τα λοιπά, και το αμέσως επόμενο λεπτό έχεις αναιρέσει τους όρκους σου. Και κάπως έτσι, περνούν οι μέρες κι ο χωρισμός δεν ξεπερνιέται.

Αυτά κι άλλα τόσα, μαζί με λάθη και σωστά, είναι δεδομένο ότι θα γίνουν όσο θρηνείς γιατί χάνεις τον έρωτά σου, τη φιλία σας, όσο παλεύεις με τη συνειδητοποίηση πως το “για πάντα” σας είχε τελικά ημερομηνία λήξης. Όμως, όσο σκληρά κι αν είναι, περνάνε κάποτε. Κι αυτό, το ξέρουν όλοι.