Η λίμνη Πεντέλης μπαζώθηκε για ανατριχιαστικό λόγο

Η Πεντέλη ανέκαθεν ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με περίεργα φαινόμενα. Μπορείς να τα αποκαλέσεις μεταφυσικά, παραφυσικά ή ακόμα και υπερφυσικά. Μπορείς είτε να τα πιστέψεις είτε να υποστηρίξεις ότι ανήκουν στους θρύλους και τις δοξασίες των ντόπιων. Πολλά απ’ αυτά έχουν εξηγηθεί επιστημονικά, ενώ άλλα παραμένουν ακόμα υπό το πέπλο του μυστηρίου. Ένα απ’ αυτά αποτελεί και η ιστορία της λίμνης που βρισκόταν στους πρόποδες του λόφου του Προφήτη Ηλία στη Νέα Πεντέλη, τα όσα είχαν συμβεί στα νερά της, αλλά και η βιαστική απόφαση της κοινότητας να την εξαφανίσει μπαζώνοντάς τη (λέτε να είχε ξυλόλιο;).

Η λίμνη, που υπάρχει από την αρχαιότητα, ανά την ιστορία είχε πολλά ονόματα, με κάποια απ’ αυτά να είναι το Θάλασσα (χάρτης Γρηγούρα-Καλαποθάκη, 1929), Χάβοσι (πρόγραμμα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, 1945). Οι περισσότεροι, όμως, την αποκαλούσαν Θάλωσι (Αιγινίτης, 1908), αλλά οι ντόπιοι τη γνώριζαν ως στοιχειωμένη, βουλισμένη ή μαγεμένη λίμνη. Το μήκος της ήταν περίπου 100 μέτρα, ενώ τα νερά της ρηχά, το πολύ δύο μέτρα, με μεγάλη βλάστηση στον βυθό και τριγύρω της.

Ο παρατηρησιακός αστρονόμος Κ. Χασάπης, που διετέλεσε και διευθυντής στο αστεροσκοπείο της Πεντέλης, ανέπτυξε τη θεωρία ότι η λίμνη είχε δημιουργηθεί από την πτώση ενός μετεωρίτη και την εκτροπή της πορείας του λόγω κάποιας βαρυτικής διαταραχής. Πολλοί εναντιώθηκαν σε αυτή την πεποίθηση, υποστηρίζοντας ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί λόγω της ταχύτητας με την οποία οι μετεωρίτες εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης. Άλλοι θέλουν η λίμνη να ήταν το αποτέλεσμα καθίζησης από σεισμούς.

Το μυστήριο της δημιουργίας της, όμως, έμελε να είναι μονάχα η αφετηρία σε όσα επακολούθησαν.

Η λίμνη αποτέλεσε ένα απ’ τα αγαπημένα σημεία απόδρασης της Δούκισσας της Πλακεντίας, καθώς εκεί συνήθιζε να κάνει βαρκάδα τα βράδια, άλλοτε με φίλες της και άλλοτε μόνη της. Ο Δ. Καμπούρογλου στο έργο του “Η Δούκισσα της Πλακεντίας”, που εκδόθηκε το 1995, γράφει: “Η σκιά της Δουκίσσης… δεν πλανάται μόνο γύρω από τον τάφο της κόρης της, αλλ’ από κορφή σε κορφή σαν να πετά, βρίσκεται έξαφνα κάτω στο Θαλάσσι και τριγυρίζει για να βρει τη βαρκούλα της. Ούτε ίχνος δεν υπάρχει πλέον από την ωραίαν αυτήν βαρκούλαν με τα κομψά κουπιά που την οδηγούσε μόνη της το βράδυ-βράδυ και παρεδίδετο εις τα όνειρά της, ενώ αι νεροχελώναις την εβαυκάλιζαν με το τρεμουλιαστόν τους παράπονον”. Έναν αιώνα μετά τον θάνατό της, οι κάτοικοι μαρτυρούν ότι συνέχιζαν να την βλέπουν εκεί μόλις έπεφτε ο ήλιος, ντυμένη στα λευκά, να αναζητά απεγνωσμένα την πρόωρα νεκρή κόρη της.

Στις 25/07/1993, στην εφημερίδα “Η Βραδυνή”, δημοσιεύεται η είδηση του θανάτου του δεκανέα Π. Διαμάντη, ο οποίος είχε πάει στη περιοχή με τη μονάδα του, το 1ο Σύνταγμα Πεζικού.

Ο άτυχος άνδρας, ύστερα από έγκριση του ανωτέρου του, αποφάσισε να ρίξει μια γρήγορη βουτιά. Ξαφνικά ακούστηκε να ζητά δυνατά βοήθεια. Αμέσως έτρεξε ένας άλλος για να τον βγάλει. Ο Διαμάντης φώναζε πως κάτι τον τραβάει προς τα κάτω. Λίγη ώρα αργότερα, θα πέσει στο νερό άλλος ένας στρατιώτης με σκοπό να τους βοηθήσει, χωρίς όμως τελικά να τα καταφέρει. Η παχιά μαύρη επιφάνεια του βυθού, στην οποία δεν ξεχωρίζεις τίποτα, τον είχε ρουφήξει. Ώρες ψάχνανε, χωρίς καρπούς ωστόσο.

Έτσι, τελικά, ο διοικητής ζήτησε να του αποσταλεί ένα σκάφανδρο και κάποιοι πιο έμπειροι άνδρες, ώστε να κατορθώσει να τον ανασύρει. Την επόμενη μέρα, όντως στάλθηκαν δύο δύτες του Πολεμικού Ναυτικού κι ένα σκάφανδρο, κι όμως ούτε αυτοί μπόρεσαν να εντοπίσουν κάτι. Δυστυχώς, λίγες μέρες αργότερα, επέπλεε η σωρός του δεκανέα. Το πρόσωπό του ήταν τελείως παραμορφωμένο, είχε πολλαπλές, βαθιές αμυχές στο λαιμό και περιφερειακά του σαγονιού του, ενώ στο ύψος του στομάχου του το σώμα του ήταν γεμάτο τρύπες, χωρίς ωστόσο να αποκαλύπτονται τα εσωτερικά του όργανα. Όλα τα δάχτυλα των ποδιών του είχαν ακρωτηριαστεί.

Οι κάτοικοι έπαθαν φρενίτιδα γύρω από την είδηση και η λίμνη γρήγορα ερήμωσε.

Το 1938 καθίσταται τόπος συγκέντρωσης των φυματικών, ενώ τη δεκαετία του ’50 ξανά αποκτά πίσω την αίγλη της και γίνεται δημοφιλής προορισμός μπάνιου και βόλτας για τις γύρω περιοχές. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν λίγοι αυτοί που την απέφευγαν, καθώς ορκίζονταν πως στη λίμνη συχνάζουν περίεργες οντότητες, ενώ ο βυθός της ήταν γεμάτος ρουφήχτρες, έτοιμες να κατασπαράξουν όσους βουτούσαν.

Όπως αναφέρει και το βιβλίο “Ιστορία, Θρύλοι και Παραδόσεις του Πεντελικού Βουνού” (1983): η λίμνη “ήταν γιομάτη από λάμιες και νεράιδες. Λίμνη κακιά, αφού καταπίνει ή πνίγει ανθρώπους. Οι βοσκοί που περνούσαν από εκεί τις νύχτες αντίκριζαν έντρομοι τις λευκοντυμένες θεότητες να αστράφτουν στο σκοτάδι, να χορεύουν, να σιγοτραγουδούν και να λούζονται. Γι’ αυτό έλεγαν πως αυτοί που μπαίνουν στη λίμνη, τους παίρνουν μαζί τους οι νεράιδες ή τους πνίγουν μια και καλή!”.

Ιδιαίτερη σημασία έχει επίσης το γεγονός ότι, κατά περίεργο τρόπο, κάθε τέσσερα χρόνια τα νερά της στέρευαν, χωρίς όμως αυτό να συμβαίνει απαραίτητα σε περίοδο ξηρασίας, όπως το καλοκαίρι.

Τελικά, κανείς δε θα μάθει πόσα από τα παραπάνω ήταν κατασκευάσματα της φαντασίας και δεισιδαιμονίες και πόσα υπαρκτά. Παρ’ όλα αυτά, το 1964 αποφασίστηκε η αποστράγγιση και το μπάζωμά της. Λίγα χρόνια αργότερα, στις αρχές του ’80, κατασκευάστηκε το γήπεδο ποδοσφαίρου της Νέας Πεντέλης.

Από τότε, και σχεδόν κάθε χρόνο, η φύση επιστρέφει, πλημμυρίζοντας ένα κομμάτι του. Το 2025 πλέον, το γήπεδο δε φιλοξενεί καμία ποδοσφαιρική ομάδα, καθώς δεν υπάρχει επαρκής συντήρηση.

Ο δήμος προσπαθεί να προωθήσει την επίστρωση του γηπέδου με χλοοτάπητα, ενώ ένα μέρος των κατοίκων προτείνει τη δημιουργία ενός φυσιολατρικού κέντρου αναψυχής, όπου θα έχουν τη δυνατότητα μικροί και μεγάλοι να πάνε για να ασκηθούν, αλλά και τη μερική αναδημιουργία της ιστορικής λίμνης.