Καλοκαίρι σημαίνει παραλία, θάλασσα, καφές και ξεγνοιασιά. Ναι, αλλά τι γίνεται αν δεν είσαι και τόσο fan της θάλασσας, της ζέστης και της πολυκοσμίας, κι αν επιπλέον μένεις προς Μακεδονία με αποτέλεσμα τα περισσότερα νησιά να αποτελούν μακρινό προορισμό; Τι γίνεται αν η καρδια σου χτυπάει για το φθινόπωρο κι ανυπομονείς για τις πρώτες ψιλές βροχούλες;
Ίσως ο δικός σου παράδεισος να κρύβεται σε κάποιο γραφικό χωριό της Δυτικής Μακεδονίας, από εκείνα που ξέρουν λίγοι και καλοί, έχουν τα καλύτερα ταβερνάκια την πιο οργιαστική φύση και πανέμορφα στενάκια για να εξερευνήσεις.
Χρυσαυγή
Αυτό το χωριό θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει έμπνευση για κάποιο πίνακα ζωγραφικής κάποιου γνωστού ζωγράφου, μιας και έχει όλα όσα θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν ένα τοπίο βουκολικό. Ρυάκια μέσα στα βράχια, καταρράκτες κι ένας παραδοσιακός νερόμυλος στην άκρη του ρέματος, κάνουν το τοπίο να μοιάζει παραμυθένιο. Όλα σχεδόν τα σπίτια είναι πέτρινα, κάτι που κάνει το τοπίο ακόμη πιο μαγικό. Επίσης πέτρινα και μαγευτικά είναι τα δύο τοξωτά γεφύρια, τα τέσσερα εικονοστάσια του περίφημου Βράγγα, οι δύο παλιές εκκλησίες αλλά και το σχολείο. Το παλιό όνομα του χωριού ήταν Μιραλί και το 1930 πήρε το όνομα Χρυσαυγή. Βρίσκεται σε υψόμετρο 860 μέτρων και ο πληθυσμός της σήμερα, δεν ξεπερνάει τους 30 κατοίκους. Όμως, γενικά, πρόκειται για ένα πολύ ζωντανό χωριό, ειδικά κατά το καλοκαίρι.
Πεντάλοφος
Ο Πεντάλοφος είναι ένα ορεινό χωριό, χτισμένο σε υψόμετρο 1.018 μέτρα. Απέχει 88 χιλιόμετρα από την Κοζάνη και είναι εξ’ ολοκλήρου πετρόχτιστο. Οι κάτοικοι του χωριού ήταν ξακουστοί χτίστες και είχαν αναπτύξει δική τους γλώσσα, τα «κουδαρίτικα». Λόγω της αρχιτεκτονικής του, το χωριό έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός. Στο παρελθόν, ο Πεντάλοφος ονομαζόταν Ζουπάνι ή Ζουμπάνι, ονομασία η οποία άλλαξε το 1927 σε Πετρόβουνο και το 1928 σε Πεντάλοφο. Το παλαιότερο κτίσμα του χωριού είναι ο Άγιος Αχίλλειος, που χτίστηκε το 1742. Είναι τρίκλιτη θολωτή βασιλική και στο εσωτερικό εντυπωσιάζει το ξυλόγλυπτο τέμπλο με θέματα από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Την αγιογράφησή της έκανε ο ζωγράφος Μιχαήλ.
Αλατόπετρα
Η Αλατόπετρα είναι ένα όμορφο χωριό, χτισμένο σε υψόμετρο 1.270 μέτρων στα Γρεβενά. Το δάσος που υπάρχει γύρω του έχει πολλά και σπάνια είδη βλάστησης. Ίταμο, ορεινή φτελιά, αγριοφουντουκιά, κουφοξυλιά (σαμπούκος), πυξάρι, κώνειο και φλαμουριά είναι κάποια από αυτά που θα εντοπίσουν όσοι αποφασίσουν να κάνουν μια βόλτα στο δάσος. Λίγο έξω από το χωριό υπάρχει ένας νερόμυλος αλλά και ο ποταμός Βενέτικος γεφυρωνόμενος με το όμορφο Γεφύρι του Γκαβού. Μόλις μπει κανείς στον οικισμό αλλά και σε άλλα σημεία, μπορεί να βρει τις πανέμορφες πέτρινες βρύσες που υπάρχουν, με πιο εντυπωσιακή αυτή της Σιώποτος. Αν είστε λάτρεις τις πεζοπορίας, μέσα από το χωριό ξεκινάει πεζοπορικό μονοπάτι με κατεύθυνση προς Αετιά. Το μονοπάτι αυτό καταλήγει σε έναν καταρράκτη 35 μέτρων, ο οποίος “πέφτει” σε ένα φοβερό φαράγκι.
Ψαράδες
Οι Ψαράδες αποτελούν το μοναδικό ελληνικό χωριό της Μεγάλης Πρέσπας κι έχουν μόλις 48 κατοίκους. Το χωριό εκτός από πανέμορφο βρίσκεται και υπό καθεστώς σχετικής προστασίας ως προς την αρχιτεκτονική των κτιρίων του. Για τους ελάχιστους επισκέπτες που πηγαίνουν εκεί, το ταξίδι τους αποτελείται από χαλάρωση, τσίπουρο στα παραδοσιακά καφενεδάκια και γριβάδι. Το γριβάνι είναι από τα μεγαλύτερα ψάρια που κατοικούν στη Μεγάλη Πρέσπα και δεν το βρίσκεται σε καμία άλλη περιοχή της Ελλάδας. Αν αυτός δεν είναι λόγος για επίσκεψη, τότε ποιος είναι; Ίσως, βέβαια υπάρχει κάτι πιο ωραίο και μαγικό. Η βαρκάδα στη λίμνη, η οποία ουσιαστικά πραγματοποιείται ανάμεσα σε τρεις χώρες, μιας και η λίμνη ανήκει σε Ελλάδα, Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία, με την τελευταία να κατέχει το 60% της. Κατά τη διάρκεια της βαρκάδας αξίζει να παρατηρήσετε και τα ασκηταριά. Πρόκειται για χώρους λαξευμένους στους βράχους της λίμνης, κοσμημένοι με τοιχογραφίες.
Κορέστεια
Τα «Κορέστεια» είναι εγκαταλελειμμένα χωριά με πλήθος από πλίνθινα σπίτια μοναδικής και σπάνιας αρχιτεκτονικής για την Ελλάδα. Βρίσκονται στον επαρχιακό δρόμο που ενώνει την Καστοριά με τη Φλώρινα. Τα σπίτια των χωριών είναι χτισμένα με κοκκινόχωμα, πλίνθους κι άχυρα. Στα ερειπωμένα σπίτια μπορείτε να διακρίνετε τρύπες από τα πυροβόλα αεροπλάνων που μαρτυρούν τις μάχες που δόθηκαν εκεί. Κοιτάζοντας, τόσο τα ερειπωμένα σπίτια, αλλά και τα εγκαταλελειμμένα αντικείμενα, εύκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι παλιά τα χωριά αυτά έσφυζαν από ζωή. Αξιοσημείωτα είναι τα αρχοντικά με κομψό διάκοσμο, περιβαλλόμενα από δάση οξιάς, που αποπνέουν μια ιστορική ατμόσφαιρα. Μπορεί τα χωριά να μην ενδείκνυνται για διαμονή λόγω του ότι είναι έρημα, αλλά μία βόλτα εκεί σίγουρα θα σας τραβήξει το ενδιαφέρον και θα αξίζει τον χρόνο σας.
Συντάκτης: Χριστίνα Γκούτη
