5 τοσοδούλικες περιοχές του κόσμου που έχουν μεγάλη σημασία

Στον κόσμο υπάρχουν πάνω από 200 χώρες και σίγουρα έχετε ακούσει τα ονόματα από τις περισσότερες, τώρα για να μετρήσουμε τις πόλεις του κόσμου ετούτου θα χρειαστούμε μήνες κι ίσως πάλι να μην τα καταφέρουμε, ενώ για μέρη ιστορικής σημασίας, μια ολόκληρη ζωή δε θα φτάσει. Ποιες να είναι άραγε εκείνες οι μικρές τοδοδούλικες περιοχές στον κόσμο, που όμως έχουν μεγάλη ιστορική σημασία κι ενδιαφέρον; Είναι χώρες; Ήταν χώρες και δεν είναι πια; Πόσο πληθυσμό έχουν; Πάμε να κάνουμε μια αντίστροφη μέτρηση ξεκινώντας από τη μεγαλύτερη προς τη μικρότερη.

5. Νησιά Κόκος

Το Έδαφος των Κόκος Νήσων, είναι μια συστάδα νησίδων που δεν αποτελεί πλέον αυτοτελή χώρα, μιας και πλέον έχουν ενσωματωθεί στην Αυστραλία με τον νόμο Cocos (Keeling) Islands Act του 1955. Το 1979 οι κάτοικοι του Home Island ίδρυσαν το Συμβούλιο των Νήσων Κόκος για τη διαχείριση των τοπικών υποθέσεων, ενώ το 1984 οι κάτοικοι των Νήσων Κόκος ψήφισαν υπέρ της πολιτικής ενσωμάτωσης με την Αυστραλία.

Τα νησιά Κόκος βρίσκονται στον Ινδικό ωκεανό, περίπου στο μισό της απόστασης Αυστραλία – Σρι Λάνκα. Η έκτασή τους είναι μόλις 14 τετραγωνικά μέτρα, ενώ η απογραφή που έγινε το 2016 μέτρησε 544 κατοίκους. Επίσημες γλώσσες είναι τα αγγλικά και τα Μαλαϊκά.

Ο Καπετάνιος Ουίλιαμ Κήλινγκ ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που αντίκρισε τα νησιά, το 1609, αλλά παρέμειναν ακατοίκητα μέχρι τον 19ο αιώνα. Τα νησιά προσαρτήθηκαν στη Βρετανική Αυτοκρατορία το 1857, ενώ το 1867, η διοίκηση τους πέρασε στη σημερινή Σιγκαπούρη. Μετά την πτώση της Σιγκαπούρης το 1942, τα νησιά διοικούνταν από την Κεϋλάνη (Σρι Λάνκα). Τη νύχτα μεταξύ 8 και 9 Μαΐου 1942, 15 μέλη της φρουράς, από την Αμυντική Δύναμη Κεϋλάνης έκαναν ανταρσία, υπό την ηγεσία του Γκρασιέν Φερνάντο. Η ανταρσία στα Νησιά Κόκος συνετρίβη και πραγματοποιήθηκαν πολλές εκτελέσεις ζημιές. Το 1946 η διοίκηση των νησιών περνάει για ακόμη μία φορά στη Σιγκαπούρη. Στις 23 Νοεμβρίου 1955, τα νησιά μετέβησαν στον Αυστραλιανό έλεγχο.

4. Τοκελάου

Το Τοκελάου βρίσκεται στον νότιο Ειρηνικό και είναι επίσης μια εξαρτημένη περιοχή από το 1926. Eίναι μη αυτοδιοικούμενο έδαφος της Νέας Ζηλανδίας. Η ηγεσία και η πρωτεύουσά του εναλλάσσονται ετησίως μεταξύ των τριών κοραλλιογενών ατόλων του, Atafu, Nukunonu και Fakaofo, οι οποίες έχουν συνολική έκταση 12 τετραγωνικών χιλιομέτρων και συνολικό μόνιμο πληθυσμό 1.499 κατοίκων (απογραφή 2016).

Έχει έκταση 10 τετρ. χλμ. Ο πληθυσμός είναι 1.499, με βάση την απογραφή του 2016 και επίσημες γλώσσες είναι η Αγγλική και η Τοκελάου. Το όνομα Τοκελάου σημαίνει «βόρειος άνεμος» στη γλώσσα της Πολυνησίας.

Ο πρώτος Ευρωπαίος που αντίκρισε το Ατάφου, σημερινή πρωτεύουσα, ήταν ο Τζον Μπάιρον τη δεκαετία του 1760. Στις 11 Νοεμβρίου 2004 το Τοκελάου και η Νέα Ζηλανδία έκαναν βήματα προς τη σύναψη συνθήκης βάσει της οποίας το πρώτο θα μετατραπεί από μη αυτοδιοικούμενο έδαφος σε ένα αυτοδιοικούμενο κράτος σε ελεύθερη σύνδεση μαζί της.

3. Γιβραλτάρ

Το Γιβραλτάρ είναι πόλη και μικρή βραχώδης χερσόνησος έκτασης 6,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων στο νότιο μέρος της Ανδαλουσίας. Στο σημείο εκείνο, γνωστό και ως στενό του Γιβραλτάρ, ενώνονται η Μεσόγειος Θάλασσα με τον Ατλαντικό ωκεανό. Έχει πληθυσμό 34.003 κατοίκους, ενώ επίσημη γλώσσα είναι τα αγγλικά.

Κατά την αρχαιότητα, το Γιβραλτάρ θεωρούνταν από τους λαούς της Μεσογείου τόπος θρησκευτικής και συμβολικής σημασίας. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Ηρακλής χρησιμοποίησε τη δύναμή του για να χωρίσει το όρος που ένωνε την Ευρώπη με την Αφρική κι έτσι ένωσε τον Ατλαντικό με τη Μεσόγειο, σχηματίζοντας το Στενό του Γιβραλτάρ.

Το 1713, υπογράφηκε η Συνθήκη της Ουτρέχτης, με την οποία εκχωρήθηκε ο έλεγχος του Γιβραλτάρ στη Βρετανία με σκοπό να αποχωρήσει από τον πόλεμο που είχαν ξεκινήσει με τους Ισπανούς. Οι τελευταίοι έκαναν κάποιες προσπάθειες να ανακτήσουν ξανά το Γιβραλτάρ, χωρίς όμως επιτυχία. Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, το Γιβραλτάρ έγινε βάση «κλειδί» για το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό. Η στρατηγική του σημασία αυξήθηκε ακόμη περισσότερο με το άνοιγμα της Διώρυγας του Σουέζ.

Στη δεκαετία του 1950, ο Φράνκο αξίωσε την ενσωμάτωση του Γιβραλτάρ στην Ισπανία και περιόρισε τις μετακινήσεις πολιτών μεταξύ Γιβραλτάρ και ισπανικής ενδοχώρας. Οι Γιβραλταριανοί ψήφισαν συντριπτικά υπέρ της παραμονής τους στη βρετανική κυριαρχία. Ως απάντηση, η Ισπανία έκλεισε εντελώς τα σύνορα με το Γιβραλτάρ και διέκοψε όλες τις διόδους επικοινωνίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Βρετανία και η Ισπανία ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για μια πιθανή συμφωνία κοινής κυριαρχίας επί του Γιβραλτάρ.

2. Μονακό

Το Μονακό είναι μικρό πριγκιπάτο της Κυανής Ακτής. Με έκταση 1,95 τετραγωνικά χιλιόμετρα και σύνολο 3.050 κατοίκους, αποτελεί το πιο πυκνοκατοικημένο κράτος στον κόσμο. Οι κάτοικοί του αποκαλούνται Μονεγάσκοι. Η μεγαλύτερή του πόλη είναι το Μόντε Κάρλο και επίσημη γλώσσα είναι τα Γαλλικά.

Το πριγκιπάτο τέθηκε από το 1297 υπό την προστασία της οικογένειας των Γκριμάλντι. Το 16ο αιώνα αναγκάστηκε να δεχτεί την προστασία της Ισπανίας και από το 1641 τέθηκε υπό γαλλική προστασία. Το 1793 προσαρτήθηκε στη Γαλλία, ενώ το 1814 ο Οίκος των Γκριμάλντι επανήλθε στην εξουσία. Από το 1861 άρχισε να σταθεροποιείται η εξάρτηση από τη Γαλλία. Πρίγκιπας του Μονακό το 1949 έγινε ο Ρενιέ Γ’. Το 2002 το γαλλικό φράγκο, νόμισμα του Μονακό, αντικαταστάθηκε από το ευρώ. Τον Απρίλιο του 2005, ύστερα από τον θάνατο του Ρενιέ, την ηγεσία του πριγκιπάτου ανέλαβε ο γιος του Αλβέρτος.

1. Βατικανό

Το Βατικανό ή αλλιώς Κράτος της Πόλης του Βατικανού, είναι ανεξάρτητη πόλη-κράτος, στη δυτική πλευρά της πόλης της Ρώμης στην Ιταλία. Ιδρύθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1929 με τη Συνθήκη του Λατερανού κατά τη διάρκεια του Φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι. Χαρακτηρίζεται ως το μικρότερο ανεξάρτητο κράτος, ως προς την έκταση και τον πληθυσμό του. Η έκτασή του είναι μόλις 0,44 τετρ. χλμ., ενώ ο πληθισμός του αριθμείται από 826 ανθρώπους. Στο Βατικανό εδρεύει η Αγία Έδρα, που αποτελεί το πνευματικό και διοικητικό κέντρο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το Βατικανό είναι η μοναδική χώρα στον δυτικό κόσμο (μαζί με τις Φιλιππίνες παγκοσμίως) όπου απαγορεύεται το διαζύγιο.

Αρχηγός του κράτους είναι ο Πάπας και επικεφαλής της κυβέρνησης ο Γραμματέας του κράτους, υπάρχει επίσης και ο Κυβερνήτης της πόλης του Βατικανού. Η διακυβέρνηση της Αγίας Έδρας είναι διαφορετική, αποτελούμενη από τη Ρωμαϊκή κουρία και από τα μέλη του Κολεγίου των καρδιναλίων, ενώ οι επικεφαλής της κυβέρνησης είναι ταυτόχρονα μέλη της ρωμαϊκής κουρίας.

Στις 11 Φεβρουαρίου 1929, μια σειρά Παπών και η Ιταλική κυβέρνηση επίλυσαν τις διαφωνίες τους μέσω τριών Συνθηκών, οι οποίες καθιέρωσαν την ανεξαρτησία της πόλης του Βατικανού και χορήγησαν στον ρωμαιοκαθολικισμό ειδική θέση στην Ιταλία. Το 1984, ένα κονκορδάτο μεταξύ της Αγίας Έδρας και της Ιταλίας τροποποίησε κάποιες από τις προηγούμενες διατάξεις των Συνθηκών, συμπεριλαμβανομένης της πρωτοκαθεδρίας του ρωμαιοκαθολικισμού ως ιταλικής κρατικής θρησκείας.