Το μπλε της Αμοργού δε μοιάζει με κανένα πουθενά, σε καμία παλέτα χρωμάτων. Είναι λες κι είπε ο Θεός, πως σ’ αυτό εδώ το νησί θα φτιάξει μια νέα απόχρωση, το “απέραντο γαλάζιο”. Και ναι, σαν πατήσεις στο νησί και βγεις από το μπλου σταρ, ρίχνοντας μια ματιά στον Αμοργιαλό και τη στροφή που σε πάει από Αιγιάλη προς τη Χώρα, θα καταλάβεις γιατί όποιος πάει στο νησί ξεχνάει να φύγει.
Ένα ισχυρό fun fact για την Αμοργό είναι ότι θα μπορούσες να πεις πως είναι το νησί της ανακύκλωσης. Δε γουστάρει πλαστικό και θα στο δείξει με κάθε τρόπο, τρώγοντας παρατήρηση ακόμα και για τα φιλτράκια σου που δεν τα παίρνεις χύμα. Τα καλαμάκια θα είναι μπαμπού, και στο φαρμακείο θα προσφερθούν να βγάλουν τη συσκευασία από το λιποζάν που θα πάρεις για να τη χώσουν ανακύκλωση, στον κάδο που έχουν κυριολεκτικά σε κάθε γωνία. Το νησί παλεύει χρόνια να βρει μια λύση και για το νερό, μιας και δε θέλει να χρησιμοποιεί πλαστικά μπουκάλια και φαίνεται να προχωράει σε αυτόν τον δρόμο δυναμικά με έργα ύδρευσης και καμπάνιες ευαισθητοποίησης.
Σκουπίδι λοιπόν δε θα δεις στην Αμοργό, θα δεις όμως δρόμους που ανεβαίνουν σύριζα σε γκρεμούς, έχοντας από τη μια χρυσή πέτρα κι από την άλλη βαθύ μπλε. Θα σε πάρει οριακά ο αέρας στις στροφές, και για να δεις τις παραλίες της πρέπει να κοπιάσεις στους σκωληκοειδείς της δρόμους, μα θα σε ανταμείψουν σε βαθμό κεραυνοβόλου κι αμοιβαίου έρωτα.
Αν είσαι πάνω από 25 ή έχεις σχέση, μη μείνεις στο κάμπινγκ στην Αιγιάλη που μοιάζει με ένα πιο εναλλακτικό Ποσείδι, αλλά διάλεξε τον Καστάνη. Αν δεν έχεις όμως μεταφορικό, ή είσαι μεγάλη παρέα και θέλεις τζέρτζελάκι, ξέχνα τον Καστάνη και μείνε στην πρώτη σου επιλογή. Δωμάτια θα βρεις πολλά και με ένα 50ρικο το βράδυ, αρκεί να κλείσεις σε συνεννόηση και να αφήσεις την μπούκινγκ εκτός. Θα πρότεινα να επιλέξεις είτε Αιγιάλη είτε Κατάπολα, για να έχεις και στις δυο περιπτώσεις παραλίες κοντά. Τη χώρα άσ’ τη για σουσού, φαί και ποτάρες.
Θέλεις σίγουρα πέντε μερούλες για να δεις χαλαρά το νησί, αν και να ξέρεις πως και 15 να μείνεις, δεν παίζει να σου φτάσουν. Βασικές σου στάσεις τα Θολάρια, η Καλοταρίτισσα, ο Μούρος, η Αγία Άννα, τα Κατάπολα που είναι και το δεύτερο λιμάνι της, η Λαγκάδα, η Χώρα που πρέπει να δεις και πρωί και βράδυ και φυσικά η Αιγιάλη. Και τσιμπώντας κι ένα καραβάκι, θα πας κα μια Γραμβούσα ή ένα Μαλτέζι, αν και το δεύτερο είναι σίγουρα πιο κοντινό ως διαδρομή.
Η Αμοργός είναι άγρια κι ερωτιάρα, αλήτισσα, χαλαρή αλλά συγκεκριμένη, δε φλυαρεί, δεν είναι δήθεν, δεν προσπαθεί να σε πείσει για τίποτα. Ό,τι βλέπεις παίρνεις φίλε μου, αρκεί να έχεις μάτια ανοιχτά. Και σίγουρα να δοκιμάσεις τις 8 παρακάτω ιεροτελεστίες:
1. Να αράξεις στην Αγία Άννα μέχρι να δύσει ο ήλιος. Κι αυτό γιατί ενώ όλοι πάνε πρωί και ψήνονται στην πέτρα, το μέρος κατά τις εφτά αρχίζει και γίνεται πιο μυστήριο και παίρνει μια μοβ μοναδική απόχρωση μέσα στην ηρεμία του κι από τον πιο in προορισμό του νησιού (λόγω και της ταινίας) γίνεται άσυλο για φιλοσοφείν, μπίρα και τσιγάρο.
2. Να ανέβεις να σε κεράσουν οι μοναχοί ψημένη ρακή στη Χοζοβιώτισσα. Θα σου βγει η γλώσσα -σιγουράκι- γι’ αυτό να πας απόγευμα, 5-7 που έχουν ανοιχτές πόρτες αλλα δε βαράει ο ήλιος το βουνό. Μην ξεχάσεις να ρωτήσεις τον “πορτιέρη” να σου πει -αφού σε πειράξει λιγάκι που θα είσαι σαν τομάτα με τη γλώσσα έξω- την ιστορία για το πώς χτίστηκε το μοναστήρι.
3. Να πάρεις τον Σκοπελίτη από Κατάπολα και να πας ημερήσια στη Δονούσα. 7 το πρωί από Κατάπολα σε 45 λεπτά και με πέντε ευρουλάκια είσαι εκεί και γυρνάς αργά το απόγευμα. Απλώς ετοιμάσου για γερό κούνημα.
4. Να φας μοσχαρίσια και πατατάτο (κατσίκι με πατάτα στο πήλινο) στην Αιγιάλη. Ωραία η χώρα και σίγουρα έχει πολλά να σου προσφέρει ντυμένη στα λευκά και κρυμμένη πάνω από τα πρώτα σπίτια της, αλλά το φαί που έφαγα στην Αιγιάλη δεν το έφαγα αλλού και συγκεκριμένα στα Αστέρια, που δε σου γεμίζουν το μάτι, αλλά την καρδούλα.
5. Να φτάσεις ως την Καλοταρίτισσα. Αν έχεις μηχανάκι όπως εμείς θα σου φύγει η μαγκιά με το ανέβα-κατέβα, αλλά είναι για μένα η καλύτερη παραλία του νησιού και δεν της δίνουν αρκετά εύσημα. Θα περάσεις και κάνα δυο χωριά για να σταματήσεις για μια πατατούλα τηγανιτή βρε αδερφέ, έτσι ώστε να φτάσεις εκεί απογευματάκι που η άμμος θα είναι γλυκιά και το χρώμα χρυσαφί. Ένα ακόμα fun fact είναι πως στην Αμοργό δεν ήπιαμε πουθενά κακό καφέ -πράγμα που δεν περιμένεις από κάτι καντίνες στην άκρη του θεού όπως αυτή της παραλίας. Φρέντο εσπρέσο 10/10, ηρεμία, άμμος κι αρκετός αέρας. Το λες κι όνειρο.
6. Κι αφού βουτήξεις, να πάρεις καραβάκι για Γραμβούσα. Βεβαια τα δρομολόγια σταματούν στις έξι οπότε, κάνεις τη διαδρομή πρωί, πας στο νησί κι έπειτα επιστρέφεις για το “5” απ’ όπου φεύγουν και τα καραβάκια.
7. Να πας για αυγόφετες με μέλι στη Λαγκάδα. Ένα χωριό που δεν το πιάνει το μάτι σου και στέκει στην απέναντι κορφή από τα Θολάρια (στα οποία θα πας βράδυ για να πετύχεις και ρεμπέτικο) και σερβίρει ισχυρό μπραντς με παραδοσιακό ντεκόρ σε ένα πανέμορφο στενάκι. Το φαγητό δε σκέφτηκα καν να το βγάλω φωτογραφία, με απασχολούσε μόνο να το φάω.
8. Να εξερευνήσεις το εκκλησάκι στο Μαλτέζι. Πέντε ευρώ πάνε-έλα από Κατάπολα η παραλία σίγουρα αξίζει τη διαδρομή που δεν είναι και μεγάλη, ωστόσο το λάθος που κάνουν πολλοί είναι ότι πάνε κι αράζουν στο ίδιο σημείο κοντά στο μπιτσόμπαρο, ενώ το μέρος προσφέρεται για εξερεύνηση (στον δίπλα κόλπο) και πολύ δυνατές φωτογραφίες.
Τα ‘πε κι ο Μπαλάφας παιδιά, μην τα ξαναλέμε. Τι ωραίο νησί!
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
