Museum of broken relationships: Το μουσείο που όλοι μαθαίνουν τι έγινε και χωρίσατε

Και ναι λοιπόν, φέτος τον Φλεβάρη το pillowfights.gr κλείνει 10 χρόνια! Πάνω από 50 χιλιάδες άρθρα, 1500 και παραπάνω αρθρογράφοι, 280.000.000 total visits, έρωτες, πάθη, μερικοί γάμοι, ιστορίες ζωής, αφιερώματα, είδηση, επικαιρότητα κι ό,τι μπορεί να βάλει ο νους, με επίκεντρο πάντα και παντού τον άνθρωπο. Και τέλος, οι αναγνώστες, εσείς, που με κάθε σχόλιο, κριτική, θετικό feed back, προτάσεις και σχόλιά σας, μας κάνετε να νιώθουμε  πως δεν υπάρχει ταβάνι. Φέτος, στο χείλος της δεκαετίας, τιμούμε αυτή μας τη σχέση με τους αρθρογράφους και τους αναγνώστες μας γυρνώντας στην αρχή και τη βάση μας, τον αιώνιο έρωτα! Τον έρωτα, όμως, που ταξιδεύει σε στενά, σε δρόμους, σε πλατείες, σε μύθους και θρύλους, σε γέφυρες και τραγούδια, σε αξιοθέατα και πόλεις όλου το κόσμου. Σας προσκαλούμε σε ένα ταξίδι εξερεύνησης 14 ημερών με τερματικό σταθμό την ημέρα των ερωτευμένων.

10 χρόνια μας έχετε στα πούπουλα, πάμε και στα επόμενα 10 λοιπόν! Και πού ‘στε ακόμη! 

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Στην πρώτη ανήκουν αυτοί που όταν χωρίσουν από τη σχέση τους συγκεντρώνουν όλα τα πράγματα των πρώην και τα «καίνε» ώστε να μην τους θυμίζει τίποτα πλέον. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που τα κρατάνε σαν φυλαχτό, ώστε να μπορούν να ζήσουν τον χωρισμό με τα όλα του. Να μυρίζουν το άρωμά τους, να φοράνε τα ρούχα τους και ό,τι άλλο τέλος πάντων έρθει στο μυαλό του καθενός. Άλλωστε, ο καθένας ζει τον χωρισμό με τον τρόπο του. Η τρίτη, λοιπόν, κατηγορία είναι και αυτή που επιβεβαιώνει το ρητό «Είσαι μια κατηγορία από μόνος σου». Σε αυτή την άτυπη κατηγορία, ανήκουν ένα πρώην ζευγάρι, ο γλύπτης Ντράζεν Γκρούμπισιτς και η παραγωγός ταινιών Ολίνκα Βίστιτσα, που είναι οι εμπνευστές του μοναδικού «μουσείου των διαλυμένων σχέσεων», το οποίο βρίσκεται στο όμορφο Ζάγκρεμπ, της Κροατίας.

Η ιστορία έχει ως εξής: Ο Ντράζεν και η Ολίνκα ήταν ζευγάρι για 4 χρόνια έως ότου μετά το χωρισμό σκέφτηκαν –μεταξύ αστείου και σοβαρού-  να δημιουργήσουν ένα μουσείο για να στεγάσουν όλα εκείνα τα προσωπικά τους αντικείμενα που θύμιζαν την (πρώην) σχέση τους. Τελικά, η ιδέα υλοποιήθηκε τρία χρόνια αργότερα. Οι δύο αυτοί ιδιαίτερα καινοτόμοι εμπνευστές του μουσείου, κατάφεραν να αντλήσουν μέσα από φαινομενικά «άσχημες» ιστορίες χωρισμού και διαλυμένων σχέσεων τα όμορφα κομμάτια τους και να ιδρύσουν αυτό το μουσείο που θα χαρακτήριζε κανείς ως μουσείο σύγχρονης τέχνης.

Η αρχική συλλογή των αντικειμένων που θα φιλοξενούνταν στο μουσείο αποκτήθηκε με τη βοήθεια  φίλων του ζευγαριού, εφόσον τους ζήτησαν ορισμένα προσωπικά τους αντικείμενα που είχαν οι ίδιοι κρατήσει από πρώην. Το μουσείο αρχικά ξεκίνησε ως μια συλλογή από αντικείμενα του «πληγωμένου» κοινού, που περιόδευε από πόλη σε πόλη, μέχρι που εγκαταστάθηκε και ιδρύθηκε στο Ζάγκρεμπ. Μια από τις διακρίσεις που έλαβε ήταν το 2011, το βραβείο Κένεθ Χάντσον, ως ένα από τα πιο καινοτόμα μουσεία στην Ευρώπη.  Η κριτική επιτροπή, παραχωρώντας  το βραβείο, σημείωσε ότι το απονέμει σε «ένα μουσείο, πρόσωπο, έργο ή ομάδα ανθρώπων, που έχουν αποδείξει την πιο ασυνήθιστη τόλμη και ίσως, το πιο αμφιλεγόμενο επίτευγμα που προκαλεί τις κοινές αντιλήψεις για το ρόλο των μουσείων στην κοινωνία».

Το μουσείο των broken relationships λοιπόν, είναι ένα μουσείο που παρουσιάζει στο κοινό πολλές ξεχωριστές ιστορίες χωρισμού ζευγαριών και όχι μόνο. Αγάπες που έληξαν άδοξα, γάμοι, απιστίες, προδοσίες, αγάπες με λάθος timing. Και κάθε τι που βλέπεις συνοδεύεται από ένα μοναδικό αντικείμενο. Εκείνο το αντικείμενο που περιγράφει τι έγινε κι έληξε άδοξα αυτή η ιστορία, κρατώντας έναν συμβολικό χαρακτήρα και ξορκίζοντάς τη. Η ύπαρξη του Μουσείου, ενθαρρύνει τη συζήτηση και τον προβληματισμό, τόσο σχετικά με την εύθραυστη φύση των ανθρώπινων σχέσεων, όσο κι αναφορικά με ζητήματα πολιστικά, κοινωνικά, ακόμη και πολιτικά. Σίγουρα έχει για όλα αυτά μια ιστορία να μας διηγηθεί. Τα εκθέματα αλλάζουν συνεχώς κι εμπλουτίζονται με νέα, μιας και ο κόσμος ενθαρρύνεται να διηγηθεί τη δική του μοναδική ιστορία.

Κατά την επίσκεψή σου στο μουσείο, θα εισέλθεις σε έναν χώρο που χωρίζεται σε 3 μέρη. Πρώτα είναι το λεγόμενο «Υλικό μέρος» όπου υπάρχουν τα αντικείμενα της κάθε «διαλυμένης ιστορίας», φωτογραφίες, γράμματα κ.λπ., ενώ από δίπλα υπάρχει πάντα γραμμένη η ιστορία που θα διαβάσεις για να εντοπίσεις την αξία και την ιστορία, πίσω από κάθε αντικείμενο. Στη συνέχεια είναι το «Εικονικό Διαδικτυακό μουσείο» όπου επιτρέπει σε επισκέπτες που θα κάνουν εγγραφή να γίνουν χορηγοί. Τέλος, είναι το «Εξομολογητήριο», ένα πολύ ενδιαφέρον διαδραστικό μέρος όπου όποιος επισκέπτεται τον χώρο, μπορεί να καταγράψει την εμπειρία του, τα μηνύματά του, εικόνες, κ.λπ. Το ξεχωριστό κι ενδιαφέρον κομμάτι του μουσείου έγκειται στο ότι τα αντικείμενα από μόνα τους είναι ένα αδιάφορο ίσως κομμάτι, όπως ένα τηλέφωνο, ένα πακέτο τσιγάρα ή ένα παλτό (το παλιό σου παλτό), όταν όμως συνοδεύονται από μια ιστορία, αποκτούν πολύ μεγάλη αξία. Μια αξία μεγαλύτερη της οποιασδήποτε χρηματικής. Έτσι δεν  είναι άλλωστε και οι ζωές μας; Όπως δεν μπορείς να «αγοράσεις» με χρήματα καμία ζωή, δεν μπορείς να εξισώσεις και την «αξία» της ιστορία του καθενός. Μπορείς μόνο να την ακούσεις, να τη διαβάσεις να την αισθανθείς και να την αναγνωρίσεις.

Μερικά μόνο από τα αντικείμενα/ ιστορίες που θα συναντήσεις είναι:

• Αρκουδάκια όπως ο Σνούπι, που έλαβε για δώρο γενεθλίων μία κοπέλα στα 17 της από το μέλλοντα σύζυγό της ο οποίος μετά από 30 χρόνια κι αφότου δημιούργησαν την οικογένεια τους, την εγκατέλειψε λέγοντάς της απλά ότι δεν την αγάπησε ποτέ.
• Τοστιέρες κι άλλα είδη οικιακής χρήσης όπως μια που την έδωσε μια γυναίκα στο μουσείο με σκοπό να γίνει έκθεμα, αφού χώρισε με τον τέως σύζυγό της και μετακόμισε σε άλλη Πολιτεία. «Πώς θα μπορείς τώρα να κάνεις ακόμα και τοστ χωρίς εμένα, άραγε;», ήταν η άμεση εκδίκησή της.
• Ένα τσεκούρι (!) που χρησιμοποιήθηκε από μια γυναίκα για να διαλύσει μετά τον χωρισμό τα έπιπλα του πρώην- τι πιο πολιτισμένο θα έλεγε κανείς!
• Ένα παιχνίδι ενός κατοικίδιου, με το εμφανές σχόλιο ότι «Ο σκύλος σου είχε περισσότερο ενδιαφέροντα πράγματα να αφήσει απ’ ότι εσύ όταν χωρίσαμε».

Κάποιοι ίσως αναρωτηθείτε πώς μπορεί ένα μουσείο με απλά καθημερινά αντικείμενα του καθένα από εμάς να είναι τέχνη. Η απάντηση έγκειται στο γεγονός ότι η τέχνη δεν περιλαμβάνει απλά τα αντικείμενα αυτά καθ’ αυτά. Περιλαμβάνει εξίσου και τα συναισθήματα που αυτά κάνουν στον θεατή να νιώσει. Η ιστορία των αντικειμένων αυτών σε κάνει μέρος της, νιώθεις ότι ζεις κι εσύ όλη την ένταση του έρωτα, του καβγά, του χωρισμού. Νιώθεις κι εσύ ότι είσαι ένα κομμάτι του παζλ, πιθανώς να βλέπεις σαν ταινία τα γεγονότα μέσα σου να κυλούν. Η αίσθηση όταν βρίσκεσαι σε ένα τόσο πρωτότυπο μουσείο, είναι ίδια με την αίσθηση και τις εικόνες που εμφανίζονται στο μυαλό σου, όταν διαβάζεις για έναν έρωτα σε κάποιο μυθιστόρημα.

Λοιπόν; Εσύ τι θα κρατούσες από τον πρώην για να γίνει έκθεμα στο μουσείο; Και τι ιστορία θα είχες να γράψεις από κάτω;