Τα καλύτερα παιδιά μένουνε στον Πειραιά!

Πειραιάς. Το σημαντικότερο λιμάνι της χώρας, το οποίο έχει γίνει σήμα κατατεθέν της ίδιας της πόλης κι όχι μόνο, για τα εκατομμύρια τουριστών που το επισκέπτονται αλλά και για τους κατοίκους του. Δεν είναι τυχαίο ότι εμείς, τα παιδιά του Πειραιά, απαντάμε με περηφάνια στην ερώτηση «Από πού είσαι;». Κι όχι, ο Πειραιάς δεν είναι Αθήνα.

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: δεν είναι ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα με την πρωτεύουσα. Απλώς, όπως και να το κάνεις, μας βγαίνει αβίαστα να πούμε ότι είμαστε Πειραιωτάκια. Είναι η πόλη μας, εκεί μεγαλώσαμε με τις οικογένειές μας, κάναμε τις πρώτες μας φιλίες, περάσαμε τα φοιτητικά μας χρόνια και τώρα δημιουργούμε τη δική μας ζωή σε μέρη που ξέρουμε καλύτερα κι από την παλάμη μας. Άραγε είναι τυχαίο, που κάθε φορά που χρειάζεται να «ανέβουμε» στην Αθήνα, σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή; Ναι, οκ, μπορεί τώρα με το μετρό τα πράγματα να είναι λίγο πιο εύκολα, αλλά πάλι σ’ εμάς φαίνεται σαν μονοήμερη εκδρομή.

Όπως και να το δεις, ιδίως αν είσαι γέννημα θρέμμα Πειραιωτάκι, η πόλη αυτή είναι η βάση σου και δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από την πρωτεύουσα. Μάλλον το αντίθετο θα πρέπει να συμβεί, μιας και μπορείς να έχεις τη θάλασσα στο πιάτο, αν είσαι από τους τυχερούς που μένουν Πασαλιμάνι, Φρεαττύδα, Καστέλλα ή Πειραϊκή. Δε σκέφτεσαι τις καλοκαιρινές διακοπές στο νησί, βγαίνεις στο μπαλκόνι και το βλέμμα σου χάνεται στο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Τη νησιώτικη αίσθηση του Πειραιά ενισχύουν και οι κάτοικοί του, πολλοί εκ των οποίων μεγάλωσαν ή ήρθαν από νησιά, και πλέον μένουν στις συνοικίες του. Για του λόγου το αληθές, δύο από τις μεγαλύτερες πληθυσμιακές δεξαμενές της πόλης είναι οι Υδραίοι και οι Χιώτες.

Αυτή τη λατρεία για τον Πειραιά τη συνειδητοποιεί ο ντόπιος μεγαλώνοντας όταν, πλέον ως φοιτητής, αντιλαμβάνεσαι ότι κουβαλάς έναν αέρα «πειραιωτικό», του λιμανιού και της αλάνας, της αίσθησης ομιλίας των παππούδων και των θείων σου, που σου έβγαζε κάτι το αυθεντικό και ντόμπρο. Συνομιλώντας με παιδιά της πόλης, aka τους πρωτευουσιάνους, βλέπεις τη διαφορά. Και δε σε ενοχλεί. Γιατί ξέρεις ότι πάντα θα σε περιμένει η λαϊκή αυτή πόλη, στην οποία συνυπάρχουν οι εφοπλιστές με τους καραβοκύρηδες, με την ειλικρίνεια και τα αγνά συναισθήματά τους. Θα συναντηθούν τα πρωινά στην πλατεία του Δημαρχείου και δεν μπορείς να διακρίνεις αν είναι από το Χατζηκυριάκειο ή τη Νίκαια ή σε ποια τάξη ανήκουν. Γιατί ο Πειραιάς, πολύ απλά, έχει καταργήσει τις τάξεις και δεν υπάρχει αντιπαλότητα, με φωτεινή εξαίρεση τα γήπεδα και το αν είσαι Ολυμπιακός. Αλλά ακόμα κι αυτό, κρύβει μια ιδιαίτερη γοητεία, μιας και πρόκειται για μια διαμάχη παλαιοτάτων χρόνων.

Όσο μεγαλώνω, τόσο καταλαβαίνω την ευθύνη που φέρει το γεγονός να έχεις γεννηθεί ή/και μεγαλώσει στον Πειραιά. Οι Πειραιώτισσες είναι οι δυναμικές γυναίκες, που σε συνεπαίρνουν με τη γοητεία και το απελευθερωτικό τους πνεύμα. Δε διστάζουν να σηκώσουν ανάστημα τη στιγμή που πρέπει και να τα κάνουν λαμπόγιαλο αν τολμήσεις και τις προκαλέσεις ή πληγώσεις δικό τους άνθρωπο. Το μεσογειακό ταμπεραμέντο τους σαγηνεύει και η εκρηκτική προσωπικότητα τίς κάνει να ξεχωρίζουν στις παρέες. Γι’ αυτό, σκέψου το διπλά πριν τα βάλεις με Πειραιώτισσα. Αν μπλεχτείς σε καβγά μαζί της, δύο είναι τα τινά: να σε κερδίσει με τον ευθύ και σταράτο λόγο της και να σου κάνει τη μούρη «κρέας» ή να την ερωτευθείς και να μην ξέρεις πώς να διαχειριστείς ένα θεριό ανήμερο. Κάνε και τη σύνδεση με το λιοντάρι του Πειραιά και βγάλε συμπεράσματα.

Όσο για τους Πειραιώτες κι εδώ τα λόγια είναι φτώχεια. Είναι τα «αλάνια» της πιάτσας με την καρδιά, το φιλότιμο και το καθαρό βλέμμα. Αν δώσουν υπόσχεση, θα την κρατήσουν. Θα τιμήσουν τον δικό τους άνθρωπο σε κάθε δύσκολη στιγμή και θα τα παρατήσουν όλα για να βρίσκονται στο πλευρό του. Έχουν μάθει πολλά από το λιμάνι κι αυτό φαίνεται και στην καρδιά τους. Δε συγκινούνται από το status και το χρήμα, αλλά θα συγκινηθούν από τις αξίες που έχεις. Αν δεν τους κάνεις, άντε γεια.

Όπου κι αν περπατήσεις στον Πειραιά, θα ανακαλύψεις και μια κρυμμένη ιστορία αγάπης σε κάθε γειτονιά. Ιστορία σαν αυτές που μας έλεγαν οι γιαγιάδες για το πώς γνωρίστηκαν με τον παππού ή για ανεκπλήρωτους έρωτες που ξεχάστηκαν και πέρασαν στο χρονοντούλαπο σαν μια γλυκιά νοσταλγία. Και πώς να μην ερωτευτείς; Οι βόλτες στο Μικρολίμανο, τα ξενύχτια στα βράχια της Πειραϊκής, τα καλοκαιρινά βράδια στα Βοτσαλάκια ή στον Προφήτη Ηλία, όλα έχουν από μια ιστορία να μας πουν και να μας θυμίσουν τι εστί χτυποκάρδι.

Για να καταλάβεις το μεγαλείο αυτού του μέρους, πρέπει να περπατήσεις στις γειτονιές, να μιλήσεις με τους ανθρώπους και να ζήσεις την καθημερινότητά τους. Ακόμα κι αν δεν είσαι ναυτικός, αν είσαι παιδί του Πειραιά, τότε έχεις βρει το λιμάνι σου και δεν το αλλάζεις με κανέναν και με τίποτα.

Πηγή φωτογραφίας