Στη Δυτική 23η λεωφόρο στη συνοικία Chelsea του Μανχάταν της Νέας Υόρκης, κάπου στο 1883 άνοιξε τις πύλες του το δωδεκαόροφο θρυλικό βικτοριανό ξενοδοχείο Chelsea. Σήμα κατατεθέν το ξεχωριστό με τα κόκκινα τουβλάκια κτίριο που σφύριζε από ζωή, και φιλοξένησε καλλιτέχνες, μουσικούς, ζωγράφους, ποιητές, συγγραφείς, φωτογράφους. Η μοναδική πλούσια ιστορία του το έχει κάνει εμβληματικό. Πολλές ψυχές είχαν σημαδευτεί εδώ και πολλές ιστορίες γράφτηκαν στις μαρμάρινες σκάλες του προτού καταχωρηθεί στο εθνικό μητρώο της χώρας.
Από το 1950 και μετά άρχισε να παίρνει μια άλλη μορφή κι εκεί, πολλές προσωπικότητες έβρισκαν καταφύγιο, είτε προσωρινά και είτε για μόνιμη διαμονή. Κάποιοι πήγαιναν εκεί για να βρουν τον εαυτό τους, ενώ άλλοι για να αλλάξουν και να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που δεν άντεχαν να είναι.
Οι τοίχοι του έχουν να διηγηθούν άγριες ιστορίες σε κάθε γωνία, κάθε δωμάτιο, κάθε σκαλί. Ένα ξενοδοχείο που ανέπτυξε μια πιο σκοτεινή φήμη, έγινε ο χώρος για ό,τι πιο αμφιλεγόμενο, σκοτεινό, άγριο και συνάμα δημιουργικό μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Από αυτ@κτ@νίες, χωρισμούς, έρωτες, πάθη, γεννητούρια, λάθη, καταχρήσεις. Συγκατοικήσεις, με αλιγάτορες, μαϊμούδες και φίδια στα δωμάτια.
Στον 12ο ορόφό του, μύριζε παντού μαριχουάνα, ενώ υπήρχαν συγκεκριμένα δωμάτια με γνωστή τη φήμη τους για μ@χ@ιρώματα, ξυλοδαρμούς, δ@λ@φονίες, ερωτοτροπίες. Δεν έλειψαν, σαφώς και οι έρωτες, οι νωριμίες στο ασανσέρ όπως και η σύντομη ερωτική σχέση που προέκυψε με τον Leonard Cohen και την Janis Joplin.
Γενικότερα, ο κατάλογος των καλλιτεχνών που πέρασαν από το Chelsea είναι ατελείωτος με αμέτρητες ιστορίες. Να αναφερθεί ότι η φωτογράφηση για το εξώφυλλο του βιβλίου της Madonna “Sex”, έγινε σε αυτό το ξενοδοχείο, στο δωμάτιο 822 και στην είσοδο του ξενοδοχείου το 1992, ενώ η Mariah Carey γύρισε ένα βιντεοκλίπ. Ο Arthur Miller έμεινε εκεί για 6 ολόκληρα χρόνια μετά το διαζύγιό του με τη Marilyn Monroe. Ο ποιητής Ντίλαν Τόμας το 1953 έπεσε σε κώμα στο δωμάτιό του, αφού ήπιε μέχρι θανάτου, συγκεκριμένα είχε καυχηθεί ότι κατέβασε 18 ουίσκι.
Η εικοσάχρονη Νάνσι Σπούνγζεν, σύντροφος του μπασίστα των Sex Pistols Σίντ Βίσιους, το 1978 βρέθηκε με ένα μ@χ@ίρι καρφωμένο στο σώμα της κάτω από τον νιπτήρα του ίδιου δωματίου. Συνελήφθη ο Βίσιους, κατηγορήθηκε και αφέθηκε ελεύθερος, ενώ αργότερα πέθανε από υπερβολική δόση.
Ο David Remfry ήταν ίσως αυτός που πέρασε τα πιο πολλά χρόνια εκεί. Έφυγε από το Λονδίνο και κατέληξε να περάσει 17 ολόκληρα μαγικά, σύμφωνα με τον ίδιο, χρόνια στο θρυλικό Chelsea, αποκαλώντας το μάλιστα παράδεισό του, αφού ήταν το μέρος που οι κάτοικοι του τον ενέπνεαν για μεγάλα έργα. Έφτασε στη Νέα Υόρκη άφραγκος, με 17 αποσκευές και χωρίς καμία κράτηση προηγουμένως, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι εκεί. Ο manager του ξενοδοχείου Stanley Bard, που είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στους καλλιτέχνες, με το που έφτασε ο Remfry με τη σύζυγό του Caroline, του έκανε μόνο μια ερώτηση προτού τους εγκαταστήσει στο ξενοδοχείο του. Το ρώτησε, λοιπόν, πόσο κόστιζαν οι πίνακές του, αφού ήξερε πολύ καλά πόσα θα έφταναν. Είχε μεγάλη αδυναμία στους καλλιτέχνες και τους χρέωνε όπως ο ίδιος θεωρούσε πως θα μπορούσαν να πληρώσουν. Άλλους, με χάλια οικονομικά, τους άφηνε δωρεάν κι άλλους, τους επέτρεπε να μείνουν ανταλλάσσοντας κάποια από τα έργα τους.
Το 2011 το ξενοδοχείο πουλήθηκε και ξεκίνησε η διαδικασία ανακαίνισης, η οποία είχε διάρκεια πάνω από 10 χρόνια. Κατά τη διαδικασία της αλλαγής, δεκάδες κάτοικοι αρνήθηκαν να μετακομίσουν κι έμειναν εκεί ζώντας σε ένα εργοτάξιο για δεκαετία. Μια χούφτα ένοικοι παρέμειναν στα σκονισμένα, ετοιμόρροπα δωμάτιά τους, δημιουργώντας τέχνη για ένα κοινό ανύπαρκτο – μέχρι που δύο Βέλγοι σκηνοθέτες, αποφάσισαν να τους τραβήξουν με μια κάμερα.
Το 2018 οι σκηνοθέτες Amélie Van Elmbt και Maya Duverdier βρέθηκαν τυχαία στο Chelsea, γοητεύτηκαν κι εμπνεύστηκαν από τις ιστορίες του και αποφάσισαν να δημιουργήσουν το ντοκιμαντέρ με όνομα “Dreaming Walls 2022” με πρωταγωνιστές όλους όσοι αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν κι έμειναν εκεί στο ερειπωμένο ξενοδοχείο, εξακολουθώντας να ονειρεύονται τη ζωή τους ως καλλιτέχνες, κρατώντας το ζωντανό καλλιτεχνικό πνεύμα του μέχρι την τελευταία του ανάσα, προτού πάρει μια καινούργια μορφή.
Το 2022 το ξενοδοχείο αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του κι άνοιξε τις πύλες του ως Boutique Hotel πολυτελείας. Απαλλαγμένο πλέον από όλες τις θρυλικές περίεργες ιστορίες, πήρε μια μοντέρνα μορφή. «Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας για το ντοκιμαντέρ, ανακαλύψαμε ότι το Chelsea Hotel είναι σαν να είχε δύο ζωές», αναφέρουν οι σκηνοθέτες. «Πρέπει να ρίξετε μια ματιά. Τα φαντάσματά του, είναι ακόμη εκεί.»
Συντάκτης: Ρεβέκκα Κωνσταντίνου
