Ινδία: Εκεί που συναντιούνται η Νιρβάνα με το απόλυτο χάος

Αυτό το ταξίδι στην Ινδία θα είναι διαφορετικό. Πολλοί λένε πως πρέπει να το κάνεις μόνος σου για να δεις πώς πραγματικά είναι ο κόσμος. Εμείς θα ταξιδέψουμε για λίγο μαζί. Σ’ αυτήν την υπέροχη χώρα που κάποτε η Βρετανία θέλησε να κάνει άλλο ένα πετράδι στο στέμμα της. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να δώσεις την αύρα ενός τόπου, η μάλλον θα ήταν πιο εύκολο να περιγράφεις τη Σαχάρα από την Ινδία, αλλά πολλές φορές είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία σου να βρεις τις λέξεις, που τελικά σχηματίζονται από μόνες τους εντός σου.

Πριν από πενήντα εκατομμύρια χρόνια ένα τεράστιο νησί προσέκρουσε στην Ασία δημιουργώντας την Ινδική χερσόνησο κι ανεβάζοντας τα Ιμαλάια στο Θεό. Τα λιωμένα χιόνια κατεβαίνουν και βλασταίνουν στις εύφορες κοιλάδες του Γάγγη, του Ινδού και του Βραχμαπούτρα. Έκτοτε αποτέλεσε σημείο συνάντησης πολιτισμών. Άνθρωποι, κουλτούρες, Θεοί και δαίμονες άφησαν τα σημάδια τους, που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα που βλέπουμε σήμερα. Μια μικρογραφία ιδιοσυγκρασίας του κόσμου μας.

Μόλις πατήσεις τα πόδια στην Ινδία, όλες οι αισθήσεις θα ενεργοποιηθούν για να αντιμετωπίσεις το χάος. Το πρώτο που βλέπεις και χαράσσεται στη μνήμη σου είναι ένα ποικιλόχρωμο μπερδεμένο κουβάρι. Αγελάδες και σκεπαστά τρίκυκλα, ποδήλατα και γρήγορα αυτοκίνητα, γυναίκες με πολύχρωμα σάρι περίτεχνα δεμένα γύρω από το κορμί τους, ευρωπαϊκά κουστούμια σεταρισμένα με λευκά τουρμπάνια και μέσα σε όλα αυτά ένας κινούμενος θόρυβος που κρύβει περίτεχνα τη φτώχεια και την αθλιότητα. Μια χαοτική ατμόσφαιρα, σε έναν τόπο που μιλούν πάνω από χίλιες γλώσσες και διαλέκτους, που λατρεύουν και προσκυνούν όλους τους Θεούς και που η λαμπρότητα των αποχρώσεων σε κάνουν να πιστέψεις ότι η παλέτα τελικά έχει περισσότερες χροιές από όσες νόμιζες. Διχόνοια κι αφοσίωση μαζί, σε ένα μοναδικό εγχείρημα στον κόσμο. Η ένωσή τους για την πρόοδο και τη δημοκρατία.

Ο Γκάντι, ο εθνοπατέρας τους, ήταν αυτός που  τούς ενέπνευσε και τούς ένωσε απέναντι στο βρετανικό ζυγό. «Μαχάτμα» τον είπαν οι Ινδοί «μεγάλη ψυχή» κι αυτοί οι ίδιοι που τον δόξασαν, έξι μήνες μετά την ανακοίνωση της ανεξαρτησίας τους, τού φύτεψαν μια σφαίρα. Στην κοινωνία που αυτός οραματίστηκε οι άνθρωποι δεν έπρεπε να έχουν λατρεία χωρίς θυσία. Ένα τίμημα που τό πλήρωσε.

Πριν ταξιδέψουμε στα σπουδαία μνημεία της, θα μείνω λίγο στο σύστημα των καστών που εφαρμόζεται ακόμη, με καταστρεπτικές συνέπειες για τη χώρα. Η ρίζα των διακρίσεων ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια, ως γνώρισμα των θρησκειών τους. Με την επικράτηση των Βρετανών όμως, που  εφάρμοσαν το διαίρει και βασίλευε για να εξασφαλίσουν τα κεκτημένα τους, η κοινωνική ανισότητα μεγάλωσε. Η ινδική κοινωνία χωρίζει τους ανθρώπους σε τέσσερα στρώματα, τους Δάσκαλους (Βραχμάνους), τους άρχοντες, τους καλλιτέχνες και τους υπάλληλους. Όλοι αυτοί κατατάσσονται στους καθαρούς ή αλλιώς αμόλυντους, εξού και ο λατινικός όρος castus (καθαρός) που τούς αποδίδεται με ακρίβεια.

Υπάρχουν όμως και κάμποσα εκατομμύρια άνθρωποι που δεν ανήκουν σε καμία κάστα. Αυτοί είναι οι «ανέγγιχτοι», που αν τούς ακουμπήσεις θα μολυνθείς ψυχικά και κοινωνικά. Τους έχουν στον ποταμό Γάγγη, να βάζουν τα καυσόξυλα κάτω από το κεφάλι των αποθανόντων εξασφαλίζοντας  τη λύτρωσή τους στον κύκλο της ζωής. Οι γυναίκες χρησιμοποιούνται για να επιβεβαιώσουν τη δύναμη των ανώτερων στρωμάτων. Το σώμα τους γίνεται το όργανο της υπεροχής τους. Ξέροντας οι ελιτιστές ότι έχουν στο πλευρό τους την ανοχή της κοινωνίας και της πολιτείας, πρώτα βιάζουν τα κορμιά τους και μετά σκορπίζουν το φόβο και τη βία σε αυτές και στο περιβάλλον τους. Σήμερα ονομάζονται Ντάλιτ, «οι θρυμματισμένοι».

Κατέχουν όμως κάποια σπάνια ρεκόρ. Ηγούνται με διαφορά ως προύχοντες στα παρακάτω: το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικής θνησιμότητας, το μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και το μεγαλύτερο ποσοστό αναλφαβητισμού σε όλη την Ινδία. Η χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτήν τη χώρα δεν έχει καμία ισχύ. Ο πλούσιος εναντίον του φτωχού, ο δυνατός εναντίον του αδυνάτου, μια αέναη μάχη, σε έναν ακόμη κύκλο ζωής.

Το βόρειο τμήμα της, το χρυσό τρίγωνο Δελχί-Άγκρα-Τζαϊπούρ, είναι πόλος έλξης των τουριστών. Εκεί, στην πόλη της Άγκρα βρίσκεται και το έμβλημα της Ινδίας. Χτισμένο στις όχθες του ποταμού Γιαμούνα μαρτυρά τη βαθιά αγάπη του αυτοκράτορα Σαχ Γιαχάν για τη σύζυγό του Μουμτάζ Μαχάλ που έχασε τη ζωή της κατά τη διάρκεια του τοκετού. Το Taj Mahal, το μουσουλμανικό μαυσωλείο, χτισμένο από λευκό μάρμαρο, είναι πραγματικά ένα θαύμα της αγάπης.

Η Τζαϊπούρ είναι η πρωτεύουσα του Rajastan. Rajastan σημαίνει«γη των Θεών» αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της επικρατεί καθεστώς φτώχειας. Είναι η πόλη των μαχαραγιάδων, εν αντιθέσει με την Άγκρα που είναι των ηγεμόνων και των μογγολικών φύλων. Στην Τζαϊπούρ μπορείς να καταλάβεις την ανοχή και τη συμβίωση ανθρώπων που ανήκουν σε διαφορετικές θρησκείες, βλέποντας τους σημαντικούς μουσουλμανικούς ναούς να δεσπόζουν. Δυτικά της βρίσκεται η έρημος Τhar η οποία απλώνεται μέχρι τα εδάφη του Πακιστάν. Τα καραβάνια με καμήλες που διέσχιζαν την έρημο, σήμερα διαφημίζονται ως μια μοναδική ιππευτική εμπειρία. Αυτό όμως που θα σε εκπλήξει είναι η υδάτινη οδός που σχηματίζει το Indira Gandhi Canal το οποίο ξεκινάει από τα Ιμαλάια και καταλήγει στην έρημο Τhar δίνοντας ζωή στα άγονα και ξηρά εδάφη.

Τελευταίο θα αφήσω το πολυφωτογραφημένο Χαβά Μαχάλ η αλλιώς ανάκτορο των ανέμων με την ευφάνταστη πρόσοψη των παραθύρων, που επέτρεπε στις κυρίες της αυλής να παρακολουθούν την κίνηση στο δρόμο χωρίς να φαίνονται. Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορείς να δεις, χωρίς να είναι απαραίτητο να τα θαυμάσεις.

Η χώρα είναι πολύ μεγάλη και μια επίσκεψη δεν είναι αρκετή. Εκτός αν διαθέσεις ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Δείγματα όμως της πραγματικής Ινδίας είναι οι πόλεις του Νέου Δελχί, της Τζαϊπούρ και της Βομβάης που σού δίνουν τη δυνατότητα να δεις όλες τις πλευρές της. Αν πάλι ανήκεις σε αυτούς που θέλουν να φτάσουν όσο πιο κοντά στη Νιρβάνα, το νότιο μέρος της που φημίζεται για τη μαγεία της Φύσης, είναι αυτό που σου ταιριάζει. Σε αυτό το ταξίδι αναζήτησης, το σχέδιο δεν είναι να δεις τα μνημεία της, αλλά να παρατηρήσεις τη ζωή των ανθρώπων.

Ο ταξιδιώτης σαν φτάσει εκεί, συναντά έναν άγνωστο κόσμο που έχει σημαδευτεί από τον Ινδουισμό. Έναν κόσμο που για να μυρίσεις τα αρώματά του, να δεις την ομορφιά του, να γευθείς τα καρυκεύματά του, να αισθανθείς την ηρεμία της φύσης του και να χαθείς στις μεγαλουπόλεις του, πρέπει να χρησιμοποιήσεις όλες σου τις αισθήσεις!

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!