Κεφαλονιά: Οι 50 (και βάλε) αποχρώσεις του μπλε

«Α, ρε και να φεύγαμε!».
«Και πού να πηγαίναμε;». «Μα πού αλλού; Στο νησί!».

Θα ‘θελα να ‘χα μια βδομάδα. Μια βδομάδα ελεύθερη, χωρίς υποχρεώσεις κι απαγορεύσεις. Μια εβδομάδα μες στην άνοιξη, για να μπορώ να κολυμπήσω. Να κολυμπήσω, αφού θα έχω χαλαρώσει στον μικρό κόλπο της Αγίας Ελένης και θα ‘χω μαζέψει πάνω μου την χρυσαφένια άμμο, αλλά και λίγα βοτσαλάκια. Να βουτήξω στα καθάρια νερά της. Κι αφού θα έχω κουραστεί, να λιαστώ ανάμεσα στα βράχια. Να με φυσήξει το αεράκι και να μ’ αποκοιμίσει η θάλασσα. Μόνο μια βδομάδα. Τόση ώστε να αδειάσει το μυαλό και να ξαναγεμίσει με πράγματα απλά. Αρκεί για να πάρω στο γυρισμό μαζί μου όλη τη φρεσκάδα του νησιού μου.

Πείτε μου αλήθεια, είναι κανείς που δεν είναι ερωτευμένος με τον τόπο του; Μια σχέση περίεργη μας δένει μαζί του και μια ευαίσθητη χορδή σαν κάποιος ν’ αγγίζει στο άκουσμά του. Εκεί και μακριά της μόνο η συλλαβή «Κε» με κάνει να γυρίσω το κεφάλι μου και αμέτρητες εικόνες πλημμυρίζουν το μυαλό μου, αναθυμούμενη το πιο τρελό νησί του πλανήτη, την Κεφαλονιά μου.

Οι μετανάστες, ακόμη και οι εσωτερικοί, το γνωρίζετε σίγουρα. Είναι πολύ δύσκολο να μένεις μακριά από τον τόπο σου. Δεν ξέρω εάν οι άλλοι το καταλαβαίνουν κι αν συμμερίζονται τη συγκίνησή σου σαν μιλάς γι’ αυτόν. Όπου κι αν έχω ταξιδέψει, όσο κι αν έχω εντυπωσιαστεί, τίποτα δε συγκρίνεται με την Κεφαλονιά μου. Πάντα στα δικά μου μάτια υπερτερεί.

Σαν πατήσεις τα χώματά της, να φροντίσεις να έχεις μέρες στη διάθεσή σου για ν’ απολαύσεις την περιήγηση στις κρυστάλλινες παραλίες του νησιού, το λιθόστρωτο στο Αργοστόλι, το Πόρτο στο Ληξούρι. Πηγαίνοντας στο ξακουστό χωριουδάκι του Φισκάρδου να κάνεις δυο στάσεις: μια στο Μύρτο και μια στην Άσο. Να ξεκινήσεις το πρωί, να δεις τον ήλιο ν’ ανατέλλει και να ευχαριστηθείς τις αποχρώσεις του πάνω στα γαλανά νερά της πιο όμορφης θάλασσας του κόσμου.

Αν είσαι τυχερός και δεν έχει φουρτούνα -θα το καταλάβεις από ψηλά, αν δεν αφρίζει στο ελάχιστο η θάλασσα- τρέξε να κολυμπήσεις στα βαθιά νερά του, γιατί αυτό είναι ο Μύρτος, μια υπέροχη βαθιά και κρύα θάλασσα! Φεύγοντας, να κατέβεις με προσοχή τις απότομες στροφές προς την Άσο και σαν φτάσεις, θα καταλάβεις γιατί οι Βενετοί έχτισαν το κάστρο τους εκεί. Αν καταφέρεις να φύγεις πριν να γευτείς από την ομορφιά της και νυχτώσει, να βάλεις πλώρη για Φισκάρδο. Εκεί θ’ αποζημιωθείς για την όποια ταλαιπωρία της διαδρομής.

Όσο θα μείνεις, να μην ξεχάσεις να επισκεφτείς τη λίμνη της Μελισσάνης και το σπήλαιο της Δρογκαράτης. Τα λόγια δε θα μπορούν να περιγράψουν τη γαλήνη και το δέος σου για τα θαύματα της φύσης! Κάνε μια βόλτα σε παραλίες μη οργανωμένες για να θαυμάσεις και πάλι την ομορφιά του μέρους. Να πας στη Φτέρη αλλά και στο Δαφνούδι. Μη φοβηθείς το μικρό δρομάκι που σε οδηγεί στο δεύτερο, να πάρεις τα αθλητικά σου και ν’ ακούσεις τα φύλλα να θροΐζουν απ’ το ελαφρύ αεράκι. Αν σου αρέσουν τα γουλιά (δηλαδή οι μεγάλες άσπρες πέτρες), στο τέλος του δρόμου θα βρεις πολλά.

Σαν σε φέρει ο δρόμος από το Ληξούρι, τράβα για Πετανούς, για να ξεφύγεις από τις στεναχώριες της καθημερινότητας και να ευχαριστηθεί το μάτι σου ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα. Ή πήγαινε Μελτέμι, ειδικά αν είσαι με παιδιά. Ιδανική παραλία για τους μικρούς σου μπόμπιρες είναι επίσης και το Ξι ή ο Μεγάλος Λάκκος. Η κόκκινη παραλία θα σου αρέσει κι ο ασκήλακας (άργιλος) θ’ αναζωογονήσει τα κύτταρά σου. Εάν προτιμάς γκρι άμμο, φεύγα γι’ Αθέρα. Αν θες να δεις το φάρο τράβα για Λαγκαδάκια κι αν θες να απολαύσεις φρέσκο ψάρι τα Βάτσα είναι ιδανικά για σένα. Κι αν σου αρέσει να ριψοκινδυνεύεις, πάρε το δρόμο για Κηπούρια για να θαυμάσεις το απέραντο γαλάζιο από ψηλά. Αν σου το επιτρέπει ο καιρός πάρε καΐκι για Πλατιά Άμμο· αφού τα δεκάδες σκαλιά έχουν πέσει πια από το σεισμό και δεν μπορείς να τα κατέβεις. Κι αν είσαι λιγάκι τυχερός ίσως βρεις κάποιο μπουκάλι μ’ ένα μήνυμα μέσα, που έγραψαν κάποτε τρεις αδελφές.

Στο Αργοστόλι περπάτα δύο τρεις φορές πάνω κάτω στο Λιθόστρωτο. Κάνε στάσεις στα αρκετά τουριστικά καταστήματα ή διασκέδασε το βράδυ στα μπαράκια. Λίγο πιο έξω, στη Λάσση αφέσου να σε πλημμυρίσει η αύρα της θάλασσας και γύρε να ξαποστάσεις στον ίσκιο κάποιου πεύκου. Α, να περάσεις κι από Κάστρο του Αγίου Γεωργίου, ν’ ανέβεις μέχρι πάνω και να σεργιανίσεις όλα τα δρομάκια. Να ευχαριστηθείς τη θέα και το πράσινο του τόπου. Να αναπνεύσουν τα πνευμόνια σου καθαρό αέρα.

Να πας στον Κατελειό, αλλά και στον Πόρο και στη διαδρομή να κάνεις στάση στα Λουρδάτα. Κι άλλη μια στη Σκάλα. Να χορτάσει το μάτι σου μπλε και να γευτεί το στόμα σου αλμύρα. Στη Σάμη να ψάξεις για την Αντίσαμο και τα ολοκάθαρα νερά της. Αν τύχει και φτάσεις πρώτα εκεί από όλο το νησί, βγαίνοντας από το καράβι άσε το μάτι σου να ατενίσει βαθύ μπλε και σκούρο πράσινο!

Να θυμάσαι ότι το νησί έχει κάπως απότομους δρόμους, αλλά εσύ «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι». Είναι πάντα το ταξίδι σου πιο σημαντικό από τον τελικό προορισμό. Το περίεργο είναι ότι όταν είσαι μικρός θέλεις να φύγεις, να απομακρυνθείς, να γευτείς τη χαρά να ταξιδεύεις και να γνωρίσεις κι άλλους τόπους, άλλους τρόπους σκέψης. Κι όταν πια θα έχεις μεγαλώσει αρκετά, βλέπεις τη γενέτειρά σου με άλλα μάτια. Ίσως και να την εξιδανικεύεις. Καθόλου δεν πειράζει, γιατί εσύ θα κρατάς εκείνο το κομμάτι της που μιλάει στην ψυχή σου κι αγγίζει όσο τίποτα την καρδιά σου. Γιατί έχουν αλήθεια όσοι λένε πως ό,τι έχει ο άνθρωπος είναι οι ρίζες του.

Για μένα η Κεφαλονιά είναι η βάση μου, μια άλλη Ιθάκη, η προσωπική μου. Γι’ αυτό και σκέφτομαι τόσο συχνά τα υπέροχα λόγια του ποιητή: «Πάντα στον νου σου να ‘χεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου». Γι’ αυτό το όνειρο ζω. Α, και για ένα μικρό πέτρινο σπίτι πάνω από τον Μακρύ Γιαλό!

Πηγή φωτογραφίας: notosnet