Πόλη ζωηρή και μουντή ταυτόχρονα για όποιον την έχει περπατήσει. Πότε-πότε είναι στα καλά της και γεμίζει, στολίζεται, αφήνει το πράγμα να κυλίσει. Πότε-πότε το πηγαίνει πολύ αργά και κάπως κουράζει με την υγρασία και τη συννεφιά της. Όπως και να ‘χει όμως, όπως και τις περισσότερες πόλεις της Ελλάδος, τις Σέρρες ή θα τις αγαπήσεις ή θα τις βαρεθείς από την πρώτη στιγμή, αφού είναι πόλη μικρή. Περπατιέται γρήγορα, μαθαίνεται εύκολα και ανακαλύπτει κανείς τα μυστικά της σχεδόν αμέσως -ή έτσι νομίζει.
Αυτό ωστόσο που αγνοούν όσοι την επισκέπτονται, αλλά πολλές φορές κι όσοι ζουν σ’ αυτήν και την έχουν φάει με το κουτάλι, είναι πως το να υποτιμάς μια πόλη (την οποιαδήποτε), όταν δεν έχεις μπει καν στο κόπο να δεις τ’ ομορφότερα σημεία της, είναι κομματάκι ανάρμοστο. Οι Σέρρες μου οι όμορφες λοιπόν και οι παρεξηγημένες (ακριβώς όπως κι οι άνθρωποί της), έχουν πολλά να σου δείξουν και να σου μάθουν αν όντως θέλεις.
Πόλη της κεντρικής Μακεδονίας λοιπόν οι Σέρρες κι έδρα του νομού Σερρών (αυτού με τα περισσότερα χωριά στην Ελλάδα). Αν ξεκινήσεις να μιλήσεις γενικότερα για τον νομό, δε θα τελειώσεις ποτέ, αφού σ’ αυτόν βρίσκεται η ιστορική Αμφίπολη, τα οχυρά Ρούπελ (seriously όσοι είστε κοντά και δεν έχετε πάει δεν ξέρω τι κάνετε με τη ζωή σας), το σπήλαιο της Αλιστράτης, το οποίο θεωρείται ένα από τα ωραιότερα και μεγαλύτερα της Ελλάδας αν όχι της Ευρώπης, τα ιαματικά λουτρά της Νιγρίτας, του Σιδηροκάστρου αλλά και του Αγκίστρου, ο υδροβιότοπος της Κερκίνης που περιβάλλεται από δύο βουνά και φιλοξενεί χιλιάδες αποδημητικά πουλιά (πολλά εκ των οποίων αποτελούν είδη υπό εξαφάνιση), μέρος το οποίο επισκέπτονται άνθρωποι για εναλλακτικό τουρισμό απ’ όλον τον κόσμο. Κι αν και θα μπορούσα να πλατιάσω και να κουράσω, δεν έχω τέτοια πρόθεση και προτιμώ να γυρίσουμε πίσω στο κέντρο του νομού, το οποίο και μας απασχολεί.
Η πόλη όπως ειπώθηκε και παραπάνω, έχει «μικρό» κέντρο, γεγονός που σε κουράζει στα σίγουρα αν ζεις μόνιμα εκεί (οι αλήθειες να λέγονται). Ωστόσο υπάρχει μια ζωντάνια σ’ αυτή που δε βρίσκει κανείς εύκολα. Ακόμα και με την οικονομική κρίση και τη μείωση του πληθυσμού, τα μαγαζιά είναι σχεδόν πάντα γεμάτα και οι ιδιοκτήτες επίσης -σχεδόν πάντα- πρόσχαροι. Στον πεζόδρομο της πόλης θα βρεις παιδιά όλων των ηλικιών να κάνουν τσιγάρα, άλλα στα κρυφά κι άλλα όχι, να ψωνίζουν και να κάνουν βόλτες με τα ποδήλατα και τα rollers τους. Τα μαγαζιά αν και δεν είναι πολλά, καλύπτουν σίγουρα κάθε σου ανάγκη, αφού είναι έτσι οργανωμένα ώστε να ταιριάζουν και από λίγα σε κάθε πορτοφόλι και γούστο.
Στο κέντρο της βρίσκεται το μικρό μας σινεμά και ακριβώς απέναντι το εξίσου μικρό σε σχέση μ’ άλλα θέατρο. Όσοι ζήσαμε στις Σέρρες ξέρουμε πολύ καλά ότι επιλογές μπορεί να μην είχαμε και τόσες πολλές αλλά μια ταινία και μετά ένα ποτό σε κάποια από τις μπυραρίες στα στενάκια, αποτελούσε πάντα καλή λύση. Όσοι κάναμε φοιτητές δε, περάσαμε πολλές ώρες στο «παίγνιον» του κυρίου Σάββα παίζοντας επιτραπέζια και διαβάζοντας για την εξεταστική, όταν δεν ήμασταν στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου ή της σχολής. Και με την πρώτη ευκαιρία μετά τα διαβάσματα, πηγαίναμε σ’ ένα σωρό ακόμα όμορφα μαγαζάκια που όμοιά τους αλλού δε βρήκαμε. Ο «Μπλε γιακάς», καφέ πλέον που λειτουργεί και σαν μπαρ, αποτέλεσε και ραδιοφωνικό σταθμό, ενώ ακόμη παίζει τις ωραιότερες μουσικές της πόλης και σου δίνει την ευκαιρία να συζητήσεις ανάμεσα σε πίνακες και βιβλία, όλα με τη δική τους ιστορία.
Μιας που είπαμε όμως για το πανεπιστήμιο, ας μην ξεχνάμε πως κι αυτό έχει τα καλά του και με το παραπάνω. Είναι πολύ πιο καλοσυντηρημένο και καθαρό απ’ όλα τα πανεπιστήμια που προσωπικά έχω επισκεφθεί και οι εγκαταστάσεις σίγουρα καινούριες σε σχέση μ’ αυτές των υπολοίπων. Η πανεπιστημιούπολη αν και επίσης μικρή είναι σίγουρα περιεκτική και αρκετά «πράσινη», γεγονός που της δίνει μια παραπάνω ομορφιά. Οι φοιτητές στις Σέρρες έτσι, είτε καλοπερνάν είτε όχι, σιγά-σιγά πηγαίνουν με τον ρυθμό της πόλης, ζουν χαλαρά (με παχύ λ) κι ωραία χωρίς να βιώνουν τη βαβούρα μιας μεγαλούπολης και μπαίνοντας στο αστικό μόνο για δέκα λεπτά τη μέρα αφού τα πάντα είναι κοντά -αν ρωτάτε εμένα, τεράστιο πλεονέκτημα.
Οι μόνιμοι κάτοικοί της, εξίσου παρεξηγημένοι με την ίδια την πόλη, όχι μόνο είναι γλεντζέδες (περισσότερο αν θέλετε τη γνώμη μου από τους περισσότερους Έλληνες), αλλά θυμίζουν τους αγαπημένους Θεσσαλονικιούς. Ανοιχτοί, γελαστοί άνθρωποι, πάντα έτοιμοι να σε φιλοξενήσουν και να σε κεράσουν ένα κρασάκι παραπάνω -κι εξίσου γκράντε σε γούστο και ταπεραμέντο. Ενώ όσον αφορά στις γνωστές κακοήθειες που όλοι έχουμε ακούσει, θα αρκεστώ μόνο να πω ότι προκαταλήψεις και ο μισογυνισμός καλά κρατούν και στα αυτιά όσων έχουμε ζήσει εκεί, αυτά προκαλούν μόνο γέλια.
Και τέλος πάντων πέρα από πολύ τίμιες οι Σέρρες, είναι κοντά στη συμπρωτεύουσα, δίπλα σε βουνά και σε πολύ μικρή απόσταση από θάλασσα. Συνδυάζουν την κουλτούρα της πόλης, μ’ αυτή του μικρού χωριού ενώ έχουν πολύ χαμηλές τιμές και ενοίκια σε σχέση μ’ άλλα μέρη της Ελλάδας, κάνοντάς την πόλη πιο προσιτή σε οικογένειες και φοιτητές.
Το καλύτερο όμως σας το άφησα για το τέλος. Η Ακρόπολη των Σερρών, η οποία βρίσκεται πιο πέρα από την πανέμορφη κοιλάδα των Αγίων Αναργύρων, είναι εκεί για να ικανοποιήσει τους πιο ρομαντικούς αλλά και τους πιο αλήτες, να προσφέρει στο πιάτο τη θέα όλης της πόλης και να αποκαταστήσει κάθε φήμη που μπορεί να έχετε ακούσει. Αν βρεθείτε λοιπόν στον πηγαιμό για τις Σέρρες και δε θέλετε να βγείτε εκτός κέντρου αλλά να αράξετε σαν ντόπιοι, πιείτε ένα τσιπουράκι στο «μπακάλικο» κι ένα κρασί στην «κάππαρη» ή το «Ελλήνων γεύσεις» αν ψάχνετε κάτι πιο κοντά σε fine dining place. Το βράδυ, πηγαίνετε για οινόμελα στο «ρακάδικο» και περάστε από το «burgermeister», για ένα από τα καλύτερα μπέργκερ της ζωής σας. Στο τέλος όμως μην παραλείψετε να περάσετε από την ακρόπολή μας, όπου θα ακούσετε φοιτητές να παίζουν κιθάρες ή να γελάνε, θα δείτε ζευγάρια να περπατάνε και να φιλιούνται χέρι-χέρι και ανθρώπους όλων των ηλικιών να γεμίζουν το cityζεν, για να φάνε και να πιουν χαζεύοντας την πόλη που ετοιμάζεται να πέσει για ύπνο, ακόμα κι αν οι άνθρωποί της δεν κοιμούνται ποτέ.
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
