Ταϊλάνδη: Ένας επίγειος παράδεισος που μου δίδαξε την ευγνωμοσύνη

Η Ταϊλάνδη ήταν για μένα ένας επίγειος παράδεισος που μου έμαθε μια νέα οπτική για τη ζωή: εκείνη της ευγνωμοσύνης. Οι άνθρωποι ζουν με πολύ λίγα χρήματα, τρέφονται με φαγητά που παράγουν οι ίδιοι, μετακινούνται με ετοιμόρροπα μηχανάκια και όχι πολυτελή αυτοκίνητα, μα ποτέ δε λείπει το χαμόγελο από το πρόσωπό τους. Ένας λαός που ζει με λιγότερα από τα στοιχειώδη, αλλά ευγνωμονεί που είναι ζωντανός.

Είχα την ευλογία να αντικρίσω την Ταϊλάνδη με τα μάτια μου. Δεν είχα ποτέ φανταστεί, ομολογώ, ότι θα αντίκριζα τέτοια ομορφιά μπροστά μου. Τόσο έντονο πράσινο δεν είχα ξαναδεί. Όλα ήταν χειροποίητα και παραδοσιακά. Μα εκείνο που με συντάραξε, ήταν το εξής: Απαγόρευαν αυστηρά την ανθρώπινη επέμβαση στο φυσικό τους περιβάλλον. Οι άνθρωποι σεβάστηκαν το μοναδικό στοιχείο που τους έδινε ζωή: τη θάλασσα με τα καταγάλανα νερά της, το δάσος και ό,τι άλλο τους είχε χαρίσει η Μητέρα Γη. Κανένας τουρισμός δεν τσιμέντωσε την πόλη και δεν υπήρχε ανοχή στους παραβάτες της νομοθεσίας. Ως τουρίστας, οφείλεις να σεβαστείς τον τόπο τους — και αυτό πρέπει να γίνεται παντού.

Οι μετακινήσεις μας από νησί σε νησί πραγματοποιούνταν με τα φημισμένα «long boats», χειροποίητες από ξύλο βαρκούλες, με κόστος μόλις 5€ ανά άτομο. Η μαγεία των νησιών ήταν απερίγραπτη. Οι ανεξίτηλες εικόνες που μου έχουν μείνει από την Ταϊλάνδη περιγράφονται αποκλειστικά με συναισθήματα και χρώματα. Ευγνωμοσύνη, συναίσθημα που έχω ήδη αναφέρει, υπήρξε το πρωταρχικό. Παρατηρώντας τους ανθρώπους που ζούσαν με το τίποτα, μα είχαν τα πάντα, συνειδητοποίησα τη μέγιστη αξία της ευγνωμοσύνης στη ζωή μας. Ένα στιχάκι που διάβασα σε ένα βιβλίο στο Πουκέτ, «Count your blessings and life will give you more blessings to count», ανέτρεψε την κοσμοθεωρία μου και το συσχέτισα άμεσα με την Ταϊλάνδη.

Αντικρίζοντας χρώματα τόσο έντονα, μα φυσικά, ήρθα λίγο πιο κοντά στο φυσικό περιβάλλον. Το ότι η ανθρώπινη επέμβαση απαγορευόταν ρητά, μου φαινόταν αρχικά αλλοπρόσαλλο, αλλά στην πραγματικότητα έφερε αισθήματα γαλήνης και ψυχικής ηρεμίας. Οι άνθρωποι μου δημιούργησαν πανέμορφα συναισθήματα. Πάντα ευγενικοί, γλυκύτατοι, σεβόμενοι τα πάτρια εδάφη τους και πρόθυμοι να σε υποδεχτούν.

Αφημένη στα καταπράσινα νερά ένιωθα να χάνομαι και να χαζεύω την ομορφιά του κόσμου. Έκανα συχνά ενδοσκόπηση και υπενθύμιζα στον εαυτό μου λόγους να είμαι ευτυχισμένη. Βρισκόμουν σ’ έναν τόπο μακρινό, δίχως άγχος και «γρήγορους ρυθμούς», ερχόμουν σε άμεση επαφή με μαϊμουδάκια, τίγρεις και ελέφαντες. Έτρωγα υγιεινά, τρεφόμουν καθημερινά με τροπικά φρούτα και χυμούς. Κολυμπούσα ασταμάτητα, αφήνοντάς το σώμα μου να ρέει παράλληλα με τα αφρώδη κύματα.

Ήξερα ότι θα «φεύγα» μ’ ένα σκοπό χαραγμένο μέσα μου: να επιδιώξω την ανακάλυψη αυτού του κόσμου.
Να έρθω σε επαφή με νέες κουλτούρες, ανθρώπους. Να ανακαλύψω γιατί στις τριτοκοσμικές χώρες οι άνθρωποι είναι πραγματικά ουσιαστικά ευτυχισμένοι. Ένα ταξίδι που δεν πλήρωσα, αλλά με πλήρωσε εκείνο. Ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες, συναισθήματα και εικόνες που κατακλύζουν το μυαλό μου. Αναμενω ανυπόμονα την επόμενη φορά που θα επισκεφτώ αυτόν τον τόπο.

Έχοντας τακτοποιήσει το κόστος των αεροπορικών εισιτηρίων, μην ανησυχείτε για περαιτέρω έξοδα όπως η διαμονή, το φαγητό και οι μεταφορές. Υπάρχουν επιλογές για όλα τα budgets και δε συγκρίνονται με ευρωπαϊκούς προορισμούς. Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και επισκεφτείτε την Ταϊλάνδη. Θα συνειδητοποιήσετε πως ιδεολογικά θα επιστρέψετε πλουσιότεροι, ενάρετοι, γαλήνιοι και, πρωτίστως, ευγνώμονες.