Την Κέρκυρα την ερωτεύεσαι

Σε όλους μας έχει τύχει κάποια στιγμή να ερωτευτούμε έναν άνθρωπο, ή έστω τον τετράποδο φίλο μας. Σε πόσους από εμάς όμως έχει τύχει να ερωτευτούμε ένα μέρος; Άσε μη μου πεις, την ξέρω την απάντηση. Σε όλους εμάς που έχει τύχει να πάμε κάποια στιγμή στη ζωή μας στην Κέρκυρα.

Οι πιο πολλοί την επιλέγουν για τον καλοκαιρινό τους προορισμό. Δεν έχουν κι άδικο. Η Κέρκυρα προσφέρει κοσμοπολίτικο αέρα, άπειρες ευκαιρίες για διασκέδαση και καλύτερα να μη μιλήσω για τις παραλίες της. Ίσως σε αυτήν την περίπτωση οι λέξεις να κατέστρεφαν τα τοπία και το γαλάζιο του νησιού. Όσοι από εμάς όμως βρεθήκαμε εκεί και τους χειμώνες της, καταλάβαμε πώς γίνεται να ερωτευτείς ένας μέρος, γιατί η Κέρκυρα τους χειμώνες της είναι χίλιες φορές καλύτερη από ό,τι τα καλοκαίρια.

Ναι, στην Κέρκυρα βρέχει. Βρέχει πολύ, βρέχει συχνά και γουστάρουμε που βρέχει! Αν δεν έχεις δει τις αστραπές να πέφτουν στο παλιό φρούριο και στον κόλπο της Γαρίτσας, τότε δεν έχεις δει καταιγίδα. Αν δεν έχεις δει τα νερά να φουσκώνουν και να βγαίνουν μέχρι την κολόνα Ντούγκλα, τότε δεν ξέρεις τι σημαίνει κακοκαιρία. Κι η βροχή αυτή είναι που δημιουργεί αυτή την ατμόσφαιρα στο νησί.

Στην Κέρκυρα χαίρεσαι, γελάς, ερωτεύεσαι, χωρίζεις και πονάς στον υπέρτατο βαθμό. Έτσι το επιβάλλει το κλίμα. Κάτω απ’ τον μονίμως γκρι ουρανό, τα συναισθήματα διογκώνονται. Τα ζεις όλα στο 100%, με το σκηνικό του νησιού να σε κάνει να νομίζεις πως πρωταγωνιστείς σε ταινία.

Όταν βγαίνει ο ήλιος όμως… Τότε όλοι μαζεύονται σαν τα σαλιγκάρια στο Λιστόν (ναι, είναι το Λιστόν με «ι» κι «ο» κι όχι Η Ληστών με «η» και «ω») για καφέ. Εκεί στην πλατεία, κάτω απ’ τον ήλιο, κάνουμε αστεία για το κλίμα του νησιού και για το «πόσο Λονδίνο» είμαστε. Στην πλατεία πραγματοποιούνται και τα καλά τα κονέ, αφού κάθε Κερκυραίος που σέβεται τον εαυτό του, θα περάσει έστω και για μισή ώρα τη μέρα απ’ την πλατεία να δει τι παίζει.

Εν τω μεταξύ, όλοι λέμε το Λιστόν πλατεία, ενώ η πλατεία βρίσκεται δίπλα απ’ το δρόμο του Λιστόν. Ναι, μιλάω για τη Σπιανάδα που όλοι έχουμε ακουστά, την μεγαλύτερη πλατεία των Βαλκανίων. Εκεί, τα πρωινά αλωνίζουν τα «μιτσά», όπως λένε οι Κερκυραίοι τα πιτσιρίκια, με τα ποδηλατάκια τους, αλλά το βράδυ, το σκηνικό αλλάζει εντελώς. Η φάση της πλατείας είναι μπίρα στο χέρι απ’ το περίπτερο, παρέες φοιτητών στα παγκάκια με κιθάρες και αλάνια να φιγουράρουν με τα σκέιτ τους. Κανένα γούστο δεν αφήνει ανικανοποίητο το νησί.

Αν απ’ την άλλη θες απλά να πιεις ένα ποτό, η παλιά πόλη έχει κάνα δύο καλά μπαράκια, που όμως πρέπει να είσαι έξω από νωρίς για να βρεις να κάτσεις. Μικρή η κοινωνία, λίγα τα meeting points. Άμα θες να πετύχεις κάποιον, πρέπει οπωσδήποτε να περάσεις να ελέγξεις από εκεί. Κάθεσαι εκεί και βλέπεις όλο το νησί να περνάει από μπροστά σου. Στο νησί, βλέπεις, ο κόσμος βγαίνει. Δεν υπολογίζει καθημερινές και βροχή. Παίρνεις την ομπρελίτσα σου, φοράς το αδιαβροχάκι σου, κάνεις και ένα τάμα στον Άγιο Σπυρίδωνα και πας.

Ο Άγιος τώρα, άλλο θέμα κι αυτός! Ο καλύτερος φίλος όλων των Κερκυραίων είναι ο ίδιος: ο ΑηΣπυρίδωνας. Όλο μαζί, μία λέξη. Άντε, αν θες να το πεις με συντομία, να πεις ο Άγιος. Γιατί ως γνωστόν, δεν υπάρχουν άλλοι Άγιοι, ένας είναι μόνο. Ο Σπυρέτος. Μεγάλη λατρεία του έχουμε εκεί στο νησί. Όλοι περνάμε απ’ το στενό του Αγίου να ανάψουμε ένα κεράκι, πιστεύουμε-δεν πιστεύουμε, και να τα πούμε λίγο. Επίσης, ο σωστός τρόπος να νευριάσεις στο νησί, είναι να πεις ότι κάποιος σου «ζάλισε τον Αη Σπυρίδωνα». Αν δεν το πεις έτσι, δεν έχεις νευριάσει αρκετά ακόμα.

Όλα αυτά μαζί κι άλλα τόσα, είναι αυτά που σε κάνουν να ερωτευτείς το νησί.

Κι όλα αυτά, μάτια, –γνήσια κερκυραϊκή προσφώνηση- τα ζεις μόνο το χειμώνα. Τα καλοκαίρια το νησί γεμίζει με τουρίστες και χάνει το χαρακτήρα του. Το χειμώνα είναι που σεργιανίζεις στα καντούνια της παλιάς πόλης, στο Καμπιέλο, χωρίς τουρίστες. Έτσι μόνο εκτιμάς την ομορφιά τους . Το χειμώνα εκτιμάς τον ήλιο και τον καφέ στο Λιστόν. Το χειμώνα είναι η καλύτερη εποχή για να γίνεις κολλητός με τον Άγιο.

Μπορεί όσο τα ζεις όλα αυτά, να μην εκτιμάς την ομορφιά τους. Όταν όμως θα χρειαστεί να φύγεις απ’ το νησί και θα μπεις στο καράβι, τότε θα καταλάβεις. Τη στιγμή που θα δακρύζεις στο κατάστρωμα, βλέποντας την παλιά πόλη να απομακρύνεται, τότε θα ξέρεις πως την Κέρκυρα την ερωτεύτηκες.