«Όμορφη και πληγωμένη μου Κύπρος με τα συρματοπλέγματα»

Κύπρος. Μια όμορφη και παράξενη πατρίδα, όπως λέει και το άσμα. Ένα νησάκι, είναι το τρίτο μεγαλύτερο της Μεσογείου κατ’ ακρίβεια κι αποτελείται από σχεδόν ένα εκατομμύριο κατοίκους. Αν ρωτήσεις ανθρώπους εκτός Ελλάδας, μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων θα σου πει πως δεν τη γνωρίζει καθόλου, όπως πολλοί δεν ξέρουν πού βρίσκεται στον χάρτη. Από την άλλη, θα είναι κι αυτοί που θα σου πουν πως την επισκέπτονται συχνά, και την αγαπούν, και πως την προτιμούν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, καθώς το καλοκαίρι δείχνει τον καλύτερό της εαυτό!

Θα μπορούσε να πει κανείς πως η Κύπρος ολόχρονα είναι πανέμορφη, αφού σου δίνει καθημερινά επιλογές για ορεινές εξορμήσεις, βραδινές εξόδους. Σαφώς όμως και φημίζεται περισσότερο για τα καταγάλανα νερά στις παραλίες κυρίως της Αγίας Νάπας και του Πρωταρά, αλλά και των άλλων παραθαλάσσιων περιοχών, γι’ αυτό και τους καλοκαιρινούς μήνες σφύζει από ζωή. Τα καλοκαιρινά μπαράκια δίπλα στο κύμα, τα οποία λειτουργούν μέχρι το πρωί, έχουν την τιμητική τους. Ενώ όμως, στις παραλίες και τα νυχτερινά κλαμπ οι άνθρωποι διασκεδάζουν μέχρι το πρωί, λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα, βρίσκονται και τα συρματοπλέγματα, αυτά που σε κάποιους θυμίζουν πως ακόμη, ύστερα από τόσα χρόνια, τα όρια είναι εκεί και δεν πάνε παραπέρα.

Όσοι επισκέπτονται την Κύπρο, μαγεύονται από τις παραλίες της, από τα γραφικά χωριά της, από τις μηδαμινές αποστάσεις που έχουν οι πόλεις μεταξύ τους, και τρελαίνονται με την τοπική κουζίνα (πολλοί έρχονται μόνο για το χαλούμι και τις σιεφταλιές). Λίγοι όμως θα είναι αυτοί που θ’ ασχοληθούν με την ιστορία της, και θα τη θυμούνται, όπως θυμούνται το χαλούμι κι αυτό την αδικεί. Την αδικεί, γιατί είναι μια χώρα που ιστορικά έχει γίνει στόχος αμέτρητες φορές από διάφορους κατακτητές, έχει πληγωθεί, έχει μοιραστεί, κι όμως, κατάφερε να «επιβιώσει», ακόμα και μισή!

«Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο, ποιο από τα δύο κομμάτια πρέπει ν’ αγαπώ;», όπως τραγούδησε ο Μάριος Τόκας. Δύο στίχοι που λένε πολλά και θυμίζουν ακόμα περισσότερα. Η Κύπρος είναι ένα νησί που μοιράστηκε στα δυο, ύστερα από την εισβολή των Τούρκων. Χιλιάδες άνθρωποι, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, έμειναν στους δρόμους για μέρες, ψάχνοντας μέρος να ξεκινήσουν ξανά τη ζωή τους, απ’ το μηδέν φυσικά, αφού έχασαν τα πάντα.

Τι κι αν πέρασαν σαράντα εννιά ολόκληρα χρόνια, κανείς δε θέλει και δεν μπορεί να ξεχάσει, αφού η πράσινη γραμμή κατά μήκος της νεκρής ζώνης, τα οδοφράγματα, τα συρματοπλέγματα, οι σημαίες κι άλλα πολλά είναι εκεί για να θυμίζουν καθημερινά πως στην αντίπερα όχθη τα εδάφη δεν είναι κυπριακά. Οι άνθρωποι όμως αυτού του νησιού, ζουν και πεθαίνουν με την ελπίδα να επιστρέψουν στα λεηλατημένα σπίτια τους, άλλοι βρίσκουν τη δύναμη, περνάνε απέναντι, αναζητούν να βρουν ό,τι απέμεινε από την περιουσία τους. Κάποια σπίτια είναι ολόιδια όπως τα άφησαν, άλλα πάλι κατεδαφίστηκαν και μαζί μ’ αυτά και τα όνειρα των ανθρώπων να επιστρέψουν και να ζήσουν εκεί, όπως παλιά. Πολλοί είναι όμως κι αυτοί που δε θέλουν να βρεθούν σε εκείνες τις περιοχές, όσο βρίσκονται υπό κατοχή, ζώντας κι αυτοί με την ελπίδα πως θα τις επισκεφτούν σύντομα, όταν θα γίνουν και πάλι κυπριακές. Η «Βόρεια Κύπρος», όπως καλείται δεν αναγνωρίζεται από καμία χώρα, πόσο μάλλον από τους Κύπριους· γι’ αυτούς παραμένουν η Κερύνεια, η Μόρφου, η Καρπασία, η Αμμόχωστος.

Στην Κύπρο τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς να γνωρίζουν πού είναι τα σύνορα της πατρίδας τους και ίσως να μην καταφέρουν να μάθουν ποτέ. Αν βρεθείς στα δρομάκια του νησιού και μιλήσεις με ντόπιους, θα καταλάβεις πως ο κυπριακός λαός, αν και πληγωμένος, «ταΐζει» νυχθημερόν την ελπίδα του γυρισμού, ώστε να μη χαθεί· κάποιοι με δάκρυα στα μάτια μιλάνε για την επιστροφή στα σπίτια τους, την ονειρεύονται, την αποζητούν. «Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο, ποιο από τα δύο κομμάτια πρέπει ν’ αγαπώ;» Οι Κύπριοι θαρρώ αγαπάνε και τα δύο κομμάτια, ακόμα κι αν κάποιοι δεν κατάφεραν ή δε θα καταφέρουν ποτέ να γνωρίσουν και τα δύο!

Η Κύπρος, ένας τόπος ευλογημένος, με τις όμορφες τις αμμουδιές, τα πανέμορφα αρχαία μνημεία αλλά και τα γραφικά σοκάκια, είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη με διχοτομημένη πρωτεύουσα, τη Λευκωσία. Είναι ένας τόπος προδομένος, με έναν λαό πληγωμένο που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του και κάπου στο βάθος το «Κυπριακό», ένα πρόβλημα του οποίου η λύση «παρατείνεται» μέχρι να ξεχαστεί. Λες και μπορεί ποτέ αυτό να γίνει.

Πηγή φωτογραφίας: Guardian