Και ναι λοιπόν, φέτος τον Φλεβάρη το pillowfights.gr κλείνει 10 χρόνια! Πάνω από 50 χιλιάδες άρθρα, 1500 και παραπάνω αρθρογράφοι, 280.000.000 total visits, έρωτες, πάθη, μερικοί γάμοι, ιστορίες ζωής, αφιερώματα, είδηση, επικαιρότητα κι ό,τι μπορεί να βάλει ο νους, με επίκεντρο πάντα και παντού τον άνθρωπο. Και τέλος, οι αναγνώστες, εσείς, που με κάθε σχόλιο, κριτική, θετικό feed back, προτάσεις και σχόλιά σας, μας κάνετε να νιώθουμε πως δεν υπάρχει ταβάνι. Φέτος, στο χείλος της δεκαετίας, τιμούμε αυτή μας τη σχέση με τους αρθρογράφους και τους αναγνώστες μας γυρνώντας στην αρχή και τη βάση μας, τον αιώνιο έρωτα! Τον έρωτα, όμως, που ταξιδεύει σε στενά, σε δρόμους, σε πλατείες, σε μύθους και θρύλους, σε γέφυρες και τραγούδια, σε αξιοθέατα και πόλεις όλου το κόσμου. Σας προσκαλούμε σε ένα ταξίδι εξερεύνησης 14 ημερών με τερματικό σταθμό την ημέρα των ερωτευμένων.
10 χρόνια μας έχετε στα πούπουλα, πάμε και στα επόμενα 10 λοιπόν! Και πού ‘στε ακόμη!
Ρομαντικές αντιφάσεις. Ταξίδια με φόντο ειδυλλιακές Ευρωπαϊκές πόλεις. Ερωτικά τρίγωνα, ρομάντζα υπό το φως των κεριών. Έρωτας απέναντι από το μυστήριο βλέμμα ατμοσφαιρικών αξιοθέατων. Μπόλικο κρασί, κιθάρες να παίζουν μελωδίες που σε συγκινούν κι ένας αθεράπευτα γοητευτικός εραστής που δε διστάζει να πει την ωμή αλήθεια του για την έλξη του για παραπάνω από μια γυναίκες. Πώς καταφέρνει να φέρει στα μέτρα του τέτοιου ταμπεραμέντου θηλυκά, εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους; Πώς το κατάφερε, εν συνεχεία, όντας διαυγέστατα ειλικρινής και χωρίς τύψεις για το συναίσθημά του;
Μεταξύ μας, έβαλε και τα δυο χεράκια της η υπέροχη Βαρκελώνη. Ίσως, αν δεν ήταν η αύρα της που φαντάζει σαν καντάδα μιας άλλης εποχής, να μην τα κατάφερνε τόσο εντυπωσιακά ο αναμφισβήτητα λαμπερός Xavier Bardem. Ίσως, σε μια άλλη πόλη να φαίνονταν τα αισθησιακά πρωτόγονά του ένστικτα κυνικά και να φλέρταραν με έννοιες όπως ο σεξισμός. Αντί αυτού, όμως, νιώθεις κι εσύ που παρακολουθείς την πολυτάραχη ζωή της Βίκυ & της Χριστίνας στην πανέμορφη Ισπανία, σαν να ταξιδεύεις εκεί μαζί τους.
Άλλη μια από τις εμβληματικές τοποθεσίες της ταινίας Vicky Cristina Barcelona, το πάρκο Güell.
Σαν ένας μικρός stalker που καρδιοχτυπά μαζί με τη Σκάρλετ, την Πενέλοπε, τη Ρεβέκκα και τον Χαβιέ σε μια γκαλερί τέχνης που για κάποιο λόγο, όσο παράλογη κι αν φαντάζει, όχι απλά την κατανοείς, αλλά σε σαγηνεύει κιόλας. Ακόμα όμως και το πιο όμορφο έργο τέχνης χρειάζεται να αποδοθεί σωστά για να εκτιμηθεί.
Οι πρωταγωνιστές γευματίζουν σε μια πλατεία ακριβώς έξω από την εκκλησία που έχει μετατραπεί σε σχολείο: Colegio San Nicolás de Bari στην Calle San Francisco.
Ο μοναδικός Woody Allen καταφέρνει εδώ και χρόνια να μας βάζει στη χρονοκάψουλα μόλις πατάμε το play. Δημιουργεί έναν κόσμο τόσο έτοιμο να υποδεχτεί το ρομάντζο που καταπιέζεις στην ψυχή σου και τις απόκρυφες σκέψεις σου περί έρωτα, ζωής, ηθικής, και φυσικά περί θανάτου. Φροντίζει σε κάθε ταινία του οι ηθοποιοί να μοιάζουν σαν να ήπιαν έναν ειδικό ζωμό που τους κάνει να παίζουν μαρτυρώντας με τόση μαεστρία τον σκηνοθέτη τους. Αν και παράφορα ερωτευμένος με τη Νέα Υόρκη ο ίδιος ο Woody Allen, το 2008 ξέφυγε από το μεγάλο μήλο και δάγκωσε ένα τόσο δελεαστικό όσο εκείνο της Ευρώπης. Έκανε την αρχή για μια σειρά ταινιών στη Βαρκελώνη, μετέπειτα το 2011 στο Παρίσι που γύρισε το λατρεμένο “Midnight in Paris” εκεί που δεν μπορούσες να φανταστείς την πόλη του φωτός ακόμα πιο μεθυστική και τέλος, έναν χρόνο μετά, καταλήγει πού αλλού, στη Ρώμη. Ίσως και του ίδιου του σκηνοθέτη η αγάπη για τη Νέα Υόρκη να μην του είχε αφήσει περιθώρια να κοιτάξει άλλη. Ήταν σχέση κτητική.
Ξενοδοχείο de la Reconquista στο Oviedo, όπως απεικονίστηκε στην ταινία Vicky Cristina Barcelona (2008)
Μάλλον, όμως, όπως ο πρωταγωνιστής του ο Huan Antonio ερωτεύτηκε εξίσου πάνω από μία ερωμένες, έτσι κ αυτός αγάπησε κι εκείνη την πλευρά του Ατλαντικού που δε θα άφηνε κανέναν ασυγκίνητο. Πάντα στο background παίζει η χαρακτηριστική μουσική υπόκρουση που αφήνει το στίγμα του Allen μιας και ο ίδιος αγαπάει τόσο τη μουσική που θα τον βρεις να παίζει κλαρινέτο σε κάποιο μπαράκι του Manhattan.
Εστιατόριο Els 4Gats στη γειτονιά Barri Gòtic της Βαρκελώνης, η οποία είναι γνωστή για τα hipster μπαρ και κλαμπ.
Μακριά από τον big brother της τεχνολογίας, απενεργοποιεί τα δεδομένα και σε αφήνει να περιπλανιέσαι σε σοκάκια γεμάτα χρώματα, πάθος για ζωή κι ας σου υπενθυμίζει σε κάθε του ταινία τη ματαιότητά της. Μάταια όσο κι αν είναι, αξίζει να αγκαλιάζεις με όλη σου τη δύναμη την ευκαιρία που θα σου δώσει για μουσική, τέχνη, έκφραση της ψυχής σου και προφανώς έρωτα. Το υπέρτατο αγαθό που μπορεί να μην κοστίζει τίποτα αλλά έχει κοστίσει σε όλους μας την ψυχική μας ευημερία έστω μια φορά. Σου φυτεύει το συναίσθημα να κλείσεις το λάπτοπ και να μπεις σε ένα αεροπλάνο και φτάνοντας, να εξασκήσεις ό,τι Ισπανικά έμαθες κάνοντας μαραθώνιο Ισπανικών σειρών (ξέρω τι σκέφτηκες σαρδόνιε, διάβασα τη σκέψη σου) για καιρό.
Ο Χουάν Αντόνιο πηγαίνει τη Βίκυ και την Κριστίνα να δουν το γλυπτό που του αρέσει να επισκέπτεται όταν βρίσκεται στην πόλη. Βρίσκεται στην εκκλησία San Julián de Los Prados, η οποία είναι ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα του Οβιέδο.
Ο Woody Allen είναι αδιαμφισβήτητα ένας καλλιτέχνης που είτε λατρεύεις είτε περιφρονείς. Είναι μηδέν εκατό. Συμφιλιωμένος με αυτό φέρει χρόνια ολόκληρα το πολύ ιδιαίτερο στοιχείο κατάμαυρου χιούμορ του πασπαλισμένο με αστερόσκονη. Ακόμα και στο Παρίσι που ο πρωταγωνιστής του, ο Owen Wilson αυτή τη φορά επιθυμεί να ξεφύγει από τη μουντή του καθημερινότητα, είναι ελεύθερος να πάει εποχές πίσω, να ερωτευθεί, ακόμα και να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τον Νταλί και να μοιραστεί σκέψεις του. Φαντάσου γλυκέ μου συγγραφέα να είχε την ευκαιρία η πένα σου να μετατραπεί σε χρυσή κάθε φορά που σε απέφευγε η έμπνευση. Αυτό πρέπει να είχε κατά νου ο Woody όταν έδιωχνε μετά τα μεσάνυκτα τον Wilson από την εποχή του και τον έστελνε να συναντήσει φιγούρες που λάτρευε και θαύμαζε από μικρό παιδί.
Το Bar Marsella έχει μια απίστευτη ιστορία. Υποτίθεται ότι είναι το πρώτο μπαρ της Βαρκελώνης, που άνοιξε το 1820. Στο μπαρ αυτό σύχναζαν τότε ο Πάμπλο Πικάσο και ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ενώ εξακολουθεί να προσελκύει μουσικούς και καλλιτέχνες.
Προσγειώνεσαι ξανά στη Βαρκελώνη μέσα από τα μάτια του δημιουργού του “Vicky Christina Barcelona” και η γεύση είναι γλυκόπικρη. Γλυκιά γιατί σπάει τα κατεστημένα κι αφήνει ελεύθερο τον εαυτό της ακόμα και η πιο καταπιεσμένη, ίσως συμβιβασμένη και σοβαρή της παρέας, γιατί δείχνει πως η πρώην αγάπη δε σβήνει, αλλά ούτε μπορεί να ανάψει μόνη της, χωρίς βοηθήματα, και τέλος γιατί τα ταμπού μειώνουν τον θόρυβό τους και οι ταμπέλες σβήνουν χωρίς αυτό να φαντάζει κενό και ανήθικο. Πικρή, όμως, γιατί όσο όμορφες στιγμές και αν αποκόμισαν όλοι από τη δική τους σκοπιά, δεν κατάφεραν τελικά να βρουν τη χρυσή τομή. Υπάρχει, άραγε;
Πηγή φωτογραφιών: almostginger.com
Συντάκτης: Δάφνη Κανελλοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
