Έλα, θα σε πάω σεργιάνι. Στην πόλη μέσα στην πόλη. Στην Άνω πόλη. Κι όταν λέμε πόλη, πάντα μία (θα) εννοούμε. Την κούκλα μας.
Σε μια άλλη πραγματικότητα που απέχει πολύ από το χάος και τη φασαρία του κέντρου. Στον πιο παραδοσιακό οικισμό από το 1979. Εκεί που πρέπει να φοράς τα αθλητικά σου και να έχεις το σακίδιό σου στον ώμο, καλή διάθεση και όρεξη να θαυμάσεις. Συνδυάζει τη βυζαντινή αρχιτεκτονική, τις εκκλησίες και τα αντικρυστά ανθισμένα μπαλκόνια που είναι χτισμένα στον ίδιο ρυθμό με τα γκράφιτι, τα ποιήματα και τα συνθήματα μια νέας γενιάς που διαδέχθηκε και σεβάστηκε την προηγούμενη. Στα πλακόστρωτα στενάκια της Άνω πόλης μπορείς πολύ εύκολα να χαθείς ή να φιληθείς -ωραία και τα δύο. Μόνος ή με παρέα, όποιο στενό κι αν επιλέξεις είναι μια νέα εμπειρία ή ένα νέο αδιέξοδο.
Πλατείες που αποτελούν σημείο συνάντησης για τα πιτσιρίκια με τα ποδήλατα ή με τις μπάλες και για τους ηλικιωμένους που καθισμένοι στα παγκάκια τα πρωινά συζητούν για την καθημερινότητα και την επικαιρότητα. Παραδοσιακά καφενεδάκια που ψήνουν και σερβίρουν στο φλιτζάνι τον πιο μερακλίδικο ελληνικό καφέ και διατηρούν το άρωμα της παράδοσης, μικρά ταβερνάκια που θυμίζουν χωριάτικη φιλοξενία υπάρχουν μέχρι σήμερα και δίνουν ταυτότητα στην Άνω πόλη.
Με τη συνοδεία των ρεμπέτικων τραγουδιών που έχουν γραφεί για χάρη της θ’ ακούσεις λαϊκούς μύθους και ιστορίες για τα δρομάκια της χωρίς πολλά αυτοκίνητα να διακόπτουν την αφήγηση με τις κόρνες τους. Ο κοσμοπολίτικος χαρακτήρας της επιβεβαιώνεται σε κάθε στάση και σε κάθε μνημείο κι έτσι δεν πρόκειται για μια απλή βόλτα όσες φορές κι αν επισκεφθείς την Άνω πόλη.
Τα επιβλητικά τείχη σού κόβουν την ανάσα και αφορούν τη βαθιά ιστορία της περιοχής που εκτός από ομορφιά κρύβει κάτω απ’ τις πέτρες της πόνο, φτώχια και ταλαιπώρια. Το μέρος που πρόσφερε ασφάλεια στους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής, αργότερα και παράλληλα με την κατάκτηση της πόλης έγινε φρούριο και φυλακή για τους Οθωμανούς. Οι συνοικίες που χτίστηκαν από τους χριστιανούς διατηρούνται ζωντανές έπειτα από πολλά χρόνια. Σήμερα τα ιστορικά αυτά σημεία είναι προσβάσιμα και αξίζει να τα εξερευνήσει κανείς είτε είναι ντόπιος είτε όχι.
Ανεβαίνοντας λίγο πιο ψηλά το τοπίο γίνεται καταπράσινο σε σημείο που ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στη συμπρωτεύουσα. Με ένα βιβλίο ή έναν καφέ στο χέρι μπορείς να απολαύσεις το μοναδικό τοπίο για ώρες και να νιώσεις το δροσερό αεράκι να σε χτυπά στο πρόσωπο. Ένα δώρο που οφείλεις να κάνεις οπωσδήποτε στον εαυτό σου έστω μια φορά είναι να δεις το ηλιοβασίλεμα από το πιο ψηλό σημείο της πόλης. Θα ‘χεις ακούσει σίγουρα ότι ο ουρανός στη Θεσσαλονίκη είναι διαφορετικός αλλά μόνο αν αντικρύσεις τις ζωγραφιές του με τα μάτια σου θα καταλάβεις τι σημαίνει αυτό.
Μέχρι κι οι κάτοικοι της Άνω πόλης έχουν τη δική τους συμπεριφορά, κρύβουν εκείνο το μυστήριο του ανθρώπου που ζει σε αστική περιοχή και δε ζει ταυτόχρονα. Σε καλημερίζουν και σε γνωρίζουν προσωπικά, υπάρχει ακόμη η παλιά νοοτροπία και μια ευγένεια αξιοθαύμαστη. Μικρά γραφικά μαγαζάκια και παντοπωλεία βρίσκονται κρυμμένα σε κάθε γειτονιά -αν και η Άνω πόλη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια μεγάλη γειτονιά από μόνη της.
Θες να σου πω τι γίνεται τα βράδια στα Κάστρα, ειδικά αν έχει φεγγάρι; Όλη η πόλη, φίλε μου, στο πιάτο σου. Κάτω απ’ τα κίτρινα φώτα που χτυπούν πάνω στα πέτρινα τείχη έφηβοι, νέοι, μεγάλοι και μικροί κάνουν παρέες, πίνουν, γελούν και φιλοσοφούν μέχρι το ξημέρωμα. Τι πιο όμορφο απ’ το να μιλάς για τα όνειρα και τους φόβους σου έχοντας μπροστά σου την πόλη που σε μεγάλωσε ή την πόλη που επισκέφθηκες μια φορά και σε μάγεψε;
Λένε πως τα τείχη στην Άνω πόλη μιλάνε και σ’ αυτό το σημείο ξεπροβάλλει η επαναστατική πλευρά της. Τα λόγια των ερωτευμένων, όμως, ξεχωρίζουν καθώς κατηφορίζεις. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που σ’ αυτή την πόλη κυκλοφορείς μεθυσμένος χωρίς να έχεις πιει ούτε σταγόνα. Πλανεύτρα και ξελογιάστρα, είναι πανέμορφη -ειδικά από ψηλά!
Συντάκτης: Γωγώ Κυριακίδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
