Είναι φορές που απορείς με τον ίδιο σου τον εαυτό γιατί δεν μπορείς να κρατάς κακίες και μούτρα σε ορισμένους. Κάποιοι το ονομάζουν αφέλεια και ηλιθιότητα. Δεν καταλαβαίνουν ότι είναι στο χαρακτήρα σου.
Δεν μπορούμε να στο κρατάμε μηνιάτικο, γιατί μια φορά πριν δυο βδομάδες σε πήραμε τηλέφωνο και δεν το σήκωσες. Είμαστε λίγο διαφορετικοί. Λίγο χαμένοι στον κόσμο μας και με το μότο «μη μου τους κύκλους τάρρατε».
Ποιο είναι το νόημα να κρατάς μούτρα σε κάποιον για τον οποιοδήποτε λόγο; Τι έχεις να κερδίσεις κρατώντας μούτρα; Τίποτα απολύτως. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι πάλι να φανείς εσύ ο κακός και ο σνομπ που δεν ξέρει να συγχωρεί.
Στην ουσία, είναι επιλογή μας να ζούμε χωρίς κακία. Δε ζητήσαμε ποτέ από κανένα να μας αποδεχτεί με το ζόρι. Μας αρέσει αυτό που είμαστε. Ναι, το λέμε δυνατά είμαστε ακομπλεξάριστοι, ονειροπόλοι και τα καλύτερα παιδιά!
Θα εκνευριστούμε φυσικά, αλλά στιγμιαία. Θα φωνάξουμε, θα τσιρίξουμε, θα πεταχτεί η φλέβα στο λαιμό ή το κούτελό μας, αλλά μετά από πέντε λεπτά, όλα αυτά θα είναι περασμένα ξεχασμένα. Δε θα σου κοπανάμε το όποιο σφάλμα σου αιωνίως -πιθανότατα δε θα το θυμόμαστε καν την επόμενη φορά που θα μας εκνευρίσεις για να στο χτυπήσουμε.
Είμαστε λίγο ανάμεσα στις φάσεις «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα» και λίγο «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά». Όντως μπορεί να μην καταφέρνουμε να κρατάμε μούτρα και κακίες, αλλά ρε φίλε δεν θα κάτσουμε να πεθάνουμε αν εσύ είσαι κομπλεξικός και δεν ξέρεις να φέρεσαι. Εμείς την προσπάθειά μας θα την κάνουμε και μια και δυο κι αν χρειαστεί χίλιες δέκα δύο. Αλλά μέχρι εκεί!
Όσο ασχοληθήκαμε, ασχοληθήκαμε και πολύ σας ήταν. Μείνετε στην κακία σας να βράζετε κι αφήστε μας να κάνουμε τη ζωούλα μας με ηρεμία. Ούτως ή άλλως δεν έχουμε ανάγκη από πικρόχολους ανθρώπους γύρω μας που το μόνο που θα καταφέρουν είναι να κάνουν τη ζωή μας μαύρη. Εμείς θέλουμε να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που θα γελάνε με την καρδιά τους, που θα πίνουν για να διασκεδάσουν και το κυριότερο, θα έχουν καλή καρδιά. Δε θα μπορούσαμε ποτέ να συνυπάρχουμε με ανθρώπους που δεν ξέρουν να συγχωρούν. Βασικά μας είναι αδύνατο.
Μπορεί να είμαστε στο κόσμο μας, όμως όταν πρέπει να πατήσουμε το πόδι μας και το θέμα έρχεται σε ζητήματα όπως οι επιθυμίες μας και η νοοτροπία μας, εκεί ακριβώς να μας φοβηθείς. Ζούμε για εμάς και δεν έχουμε χρόνο για τα καπρίτσια των υπολοίπων. Έτσι μας μεγάλωσαν. Μας μεγάλωσαν για να μην κρατάμε κακίες και μούτρα, μας μεγάλωσαν για να κουβαλάμε πάντα πάνω μας μια μεγάλη δόση τρέλας. Τουλάχιστον η τρέλα πάει παντού, η κακιά όμως μέχρι πού μπορεί να φτάσει;
Συντάκτης: Λουκία Χριστοδούλου
