Ένα κρασί, μια κουβέρτα κι εσύ

Θέλω πολλά απ’ τη ζωή μου. Έχω πολλές απαιτήσεις απ’ τον ίδιο μου το εαυτό. Δε μου αρκούν τα λίγα. Πάντα ήθελα πολλά κι όταν είχα τα πολλά τότε ζητούσα ακόμα περισσότερα. Ποτέ δεν ήμουν ικανοποιημένη από όσα κι αν είχα. Είναι όμως μερικές φορές που μπορώ να αρκεστώ και σε λίγα πράγματα. Για παράδειγμα μπορώ να ικανοποιηθώ με ένα μπουκάλι κρασί, μία ζεστή κουβέρτα και την αγκαλιά σου.

Ναι, είναι κι αυτές οι στιγμές που μου αρκούν αυτά τα μικρά, απλά πράγματα που μπορείς να μου προσφέρεις. Είναι αυτά τα βράδια που η αγκαλιά σου μου φτάνει και μου περισσεύει. Και μπορώ να πω ότι εκείνα τα βράδια νιώθω πιο γεμάτη από ποτέ. Εκείνες τις φορές που με φιλάς στο μέτωπο κι είναι λες και μου παίρνεις όλο το βάρος απ’ τους ώμους.

Μέσα σε ένα σπίτι, μέσα σε ένα δωμάτιο, πάνω σε ένα κρεβάτι. Εγώ κι εσύ. Δύο χέρια που όταν με κρατάνε νιώθω λες κι έχω κατακτήσει τον κόσμο όλο. Μπορεί να μην κατακτήσω ποτέ τον κόσμο, αλλά έχω εσένα κι εσύ με κάνεις πιο ευτυχισμένη απ’ ό,τι με κάνει ο υπόλοιπος κόσμος. Ο κόσμος εκεί έξω δεν είναι τόσο καλός όσο εσύ και σίγουρα δε με αγαπάει όσο εσύ.

Μου αρκεί που ξέρω ότι κάθε βράδυ θα σε έχω δίπλα μου. Θα έχω εσένα στο πλάι μου, θα με φιλήσεις, θα μου πεις καληνύχτα και θα με πάρεις αγκαλιά. Είναι κάτι σαν ιεροτελεστία πριν πάμε για ύπνο. Κάθε πρωί που ξυπνάω σκέφτομαι αυτή τη μικρή βραδινή μας ιεροτελεστία και περιμένω πώς και πώς να έρθει ξανά το βραδάκι για να επαναληφθεί.

Ξέρεις έχω καταλάβει ότι με κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Ποτέ μου δεν ήμουν από αυτές που είναι όλο συναισθηματισμούς κι αγάπες. Δεν πίστευα ποτέ σε παραμύθια που μιλάνε για αγάπη. Ούτε τώρα πιστεύω. Απλά πλέον ξέρω ότι αν όντως υπάρχουν τα παραμύθια, το αγαπημένο μου θα ήταν το δικό μας.

Το δικό μας παραμύθι όμως δεν είναι σαν τα άλλα τα κλασικά που όλα τελειώνουν με τους ήρωες μέσα σε ένα παλάτι να ζούνε τον έρωτά τους. Το δικό μας δεν έχει τέλος ακόμη. Ναι, αυτή είναι η διαφορά που κάνει το παραμύθι μας ξεχωριστό. Δε θέλουμε να του βάλουμε τέλος, θέλουμε να το ζήσουμε όπως έχει τώρα. Δίχως να σκεφτόμαστε τι τέλος του ταιριάζει.

Εσύ κι εγώ μέσα στο παραμύθι μας. Εγώ για σένα κι εσύ για μένα. Τι πιο όμορφο από αυτό; Γιατί να ζητήσουμε περισσότερα από αυτό αφού είμαστε μια χαρά όπως είμαστε τώρα. Ξέρεις τα πολλά μερικές φορές δε βοηθάνε κάπου. Οπότε άστο έτσι όπως είναι, καρδιά μου, κι αν καμία φορά ζητήσω περισσότερα, να μου υπενθυμίσεις ότι εμείς έχουμε ήδη τα πάντα γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον.

Ίσως τελικά μου έμαθες κάτι περισσότερο απ’ τον έρωτα και την αγάπη. Μου έμαθες να ζω πιο απλά κι επίσης μου έμαθες ότι όσα περισσότερα έχεις, δε σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Αν δεν έχεις ένα ζευγάρι χέρια να σε πάρουν αγκαλιά το βράδυ, αν δεν έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου να σε φιλήσει το πρωί και να σου πει καλημέρα, όλα τα υπόλοιπα είναι σχεδόν αχρείαστα. Τότε το μόνο που θέλω είναι εσένα.