Πρώτοι έρωτες, αμέτρητοι έρωτες. Έρωτες περαστικοί και κάποιοι άλλοι που μας χάραξαν την καρδία και άλλο τόσο την μνήμη. Από αυτούς που μας στιγμάτισαν τόσο βαθιά που ακόμα και αν πέρασαν τα χρόνια θα αναπολήσουμε τις ωραίες μας στιγμές. Οι παιδικοί μας έρωτες που δεν ξέραμε πώς να συμπεριφερθούμε είτε γιατί ήμασταν τόσο ανώριμα είτε απλά η αθωότητα μας σαν παιδιά δε μας άφηνε να δούμε τα πράγματα καθαρά.
Η ανατριχίλα που νιώθαμε κάθε φορά. Δεν μπορείς να την εξηγήσεις εύκολα. Είναι αυτό που οι παλμοί σου αυξάνονται τόσο έντονα όταν λαμβάνεις μήνυμα το οποίο γράφει «Θα ήθελα να σε δώ απόψε» και απλά φτιάχνεις το πρόγραμμά σου ανάλογα. Όλη αυτή η αναμονή μέχρι την ώρα που θα βρεθείτε σε τρελαίνει. Να κοιτάς τους δείκτες του ρολογιού και αυτοί να είναι λες και δεν κουνάνε ρούπι.
Στις οκτώ έχετε δώσει ραντεβού στο γνωστό σας σημείο. Δε θες να πας πιο νωρίς και να περιμένεις αλλά ούτε να καθυστερήσεις θέλεις. Σαν τους Άγγλους κι εσύ θα πας στην ώρα σου. Αλλά είναι και αυτό το ηλίθιο ρολόι που έχει μείνει στάσιμο στις οκτώ παρά είκοσι και δε λέει να ξεκολλήσει. Η αγωνία φτάνει στο ζενίθ ώσπου έρχεται η ώρα να πας και μόλις αντικρίζεστε να σου πάλι η ανατριχίλα.
Όσο ήμασταν πιο μικρά πιστεύαμε ότι μεγαλώνοντας όλο αυτό το καρδιοχτύπι και όλη αυτή η αγωνία για την πρώτη συνάντηση θα έφευγε. Ότι θα ήταν κάτι παροδικό και ότι σαν θα ήταν λογικό να έχουμε ένα τέτοιο συναίσθημα. Τέτοια συναισθήματα δεν αρμόζουν στους μεγάλους. Έχουμε μεγαλώσει πια και δεν ξέρω αν είμαι η μοναδική που ακόμα νιώθει το στομάχι δεμένο κόμπο σε κάθε πρώτο ραντεβού και με κάθε νέα γνωριμία.
Η ανατριχίλα της πρώτης φοράς λοιπόν. Δεν είναι απλά ένα ακόμη συναίσθημα. Δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν πρόκειται να σταματήσουμε να το νιώθουμε όσο μεγάλοι και να είμαστε. Το άγχος που έχουμε μέσα μας για να κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερη εντύπωση. Να δούμε αν τελικά μπορεί να υπάρξει κάτι μεταξύ μας πέραν του φλερτ. Η αγωνία για το αν θα μας στείλει μήνυμά μετά την πρώτη έξοδο μαζί μας και όλα αυτά τα συναισθήματα.
Το άγχος της πρώτης κουβέντας, του πρώτου φιλιού. Η πρώτη φορά που σε ακούμπησε στην μέση και σε κρατούσε αγκαλιά. Όχι δε μιλάμε αποκλειστικά για τον πρώτο μας μεγάλο έρωτα. Μιλάμε για όλες τις φορές που ενθουσιάστηκες και για όλες τις υπόλοιπες φορές που αισθανθήκαμε αυτές τις γαμημένες πεταλούδες.
Γι’ αυτό το συναίσθημα είναι ό,τι πιο έντονο μπορεί να μας συγκινήσει. Γιατί δεν πτοείται από συνθήκες, δε λογαριάζει από αριθμούς και κυρίως δεν απειλεί ποτέ με ανοσία.
Επιμέλεια Κειμένου Λουκίας Χριστοδούλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Λουκία Χριστοδούλου
