Σταμάτησα να ακούω τα τραγούδια που σε θυμίζουν

Λατρεύω τη μουσική και το ξέρεις από πρώτο χέρι. Ήταν ίσως το πρώτο πράγμα που σου είπα μόλις γνωριστήκαμε. Δεν είναι ότι ξέρω να παίζω κιθάρα, πιάνο ή κάποιο όργανο και δεν είναι ότι έχω καμιά φοβερή φωνή. Σίγουρα όχι, καταπληκτική φωνή για να τραγουδήσω δεν έχω.

Παρ’ όλα αυτά όμως δεν μπορώ να μη βάζω να ακούω μουσική. Δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητά μου χωρίς τραγούδια κι ήχο. Είναι στη φύση μου, βλέπεις, το να ξυπνάω και να ακούω μελωδίες αλλά να μη θέλω να μιλήσω σε άνθρωπο. Μου αρέσει να χορεύω αλλοπρόσαλλα σε ό,τι ρυθμό γουστάρω κι ας μην ταιριάζει με τον ρυθμό του τραγουδιού.

Εσύ όμως μου τα γάμησες όλα. Τραγούδια που υπεραγαπούσα, δεν τα άκουσα ξανά. Τραγούδια που στα αυτιά μου αντηχούσαν σαν ύμνος δεν παίχτηκαν ξανά μέσα στο δικό μου δωμάτιο. Και για αυτό φταις εσύ. Βλέπεις, από τη μέρα που κλείσαμε το κεφάλαιό μας, έγιναν ίσως τα πιο μισητά μου τραγούδια.

Ναι, σου είναι δύσκολο να πιστέψεις πως εγώ μπορώ να μισήσω ένα τραγούδι αλλά και πάλι χάρη σε σένα μίσησα πολλά. Δεν ακούω τραγούδια που στην εισαγωγή τους και μόνο σε φέρνουν πίσω στο μυαλό μου. Συχαίνομαι τα συγκεκριμένα κομμάτια γιατί μου θυμίζουν τα γέλια μας, τις αγκαλιές μας, τα φιλία μας, τα χάδια μας.

Δε θα επιτρέψω σε κανένα τραγούδι να ξεθάψει ό,τι έθαψα βαθιά μέσα μου.  Δε θέλω τίποτα να σε φέρνει στο μυαλό μου και στις σκέψεις μου. Θέλω να είσαι το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτώ στο τέλος τις ημέρας, που και πάλι θα ήταν ακόμη καλύτερο το σενάριο να μη σε σκεφτόμουν καν.

Τέλειωσε κι εγώ ως ενήλικας πλέον πρέπει να αποδεκτώ τις επιλογές σου και τις αποφάσεις σου. Άλλωστε είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει το μέγεθος της απώλειας που θέλει να συντηρεί στη ζωή του. Επέλεξες αυτό, κατανοητό και σεβαστό τότε κι εσύ σταμάτα να μπαίνεις μέσα στο μυαλό μου απ’ τα ηλίθια τραγούδια που αφιέρωνες τότε όντας ερωτευμένος μαζί μου.

Το κακό όμως δεν είναι ότι δεν ακούω τα συγκεκριμένα τραγούδια. Το πρόβλημα είναι με όλα τα τραγούδια. Όλο και κάποιο θα έχει ένα συγκεκριμένο στίχο που πάντα θα φέρνει εσένα στο μυαλό μου. Δε θέλω να ακούω άλλο τραγούδια. Δε θέλω να είσαι το επίκεντρο μέσα στο μυαλό μου. Δε θέλω να τυραννάω άλλο τον εαυτό μου για τυχόν λάθη που μπορεί να έκανα όταν ήμασταν μαζί.

Τέλειωσε, το λήξαμε, αλλά από μέσα μου γιατί δεν έχεις φύγει ακόμη; Γιατί σε κάθε τραγούδι που λέει «σ΄αγαπώ» η καρδιά μου τρεμοπαίζει όλο και πιο πολύ και το υποσυνείδητό μου ψιθυρίζει το όνομά σου; Γιατί συνεχίζω να το κάνω αυτό στον εαυτό μου;

Τελικά δε φταις εσύ αλλά ούτε και τα τραγούδια. Εγώ φταίω γιατί πίστεψα σε εμάς. Εγώ φταίω γιατί σύνδεσα αυτό που είχαμε με κάθε λογής τραγούδι. Εγώ φταίω γιατί σε κάθε ερωτιάρικη μελωδία σχεδίαζα τη μορφή σου και πίστευα ότι είχαν γραφτεί για εμάς τους δύο. Πόσο λάθος έκανα που πίστεψα σε εμάς με όλο μου το είναι;

Πήρα μία απόφαση. Θα συνεχίσω να ακούω αυτά τα τραγούδια κι ας σε φέρνουν στη θύμησή μου. Γιατί με τραγούδια ή όχι πάντα εκεί ήσουν. Πάντα ήσουν στο μυαλό μου, δε θα κρυφτώ άλλο. Δε θέλω να με θυμάσαι για πάντα. Το μόνο που εύχομαι είναι με κάποια τραγούδια να με θυμάσαι κι εσύ.