Από μικρό παιδάκι σε μαθαίνουν να αγαπάς, να δίνεις και να παίρνεις. Έχεις μάθει να σέβεσαι κι όσο μπορείς να φροντίζεις την οικογένειά σου, τους γονείς σου και τα αδέλφια σου! Αλλά είναι και μία ξεχωριστή κατηγορία. Οι παππούδες κι οι γιαγιάδες.
Τι γίνεται με αυτούς; Όσο είσαι μικρό παιδάκι δεν μπορείς να υπολογίζεις την αγάπη που παίρνεις, που είναι πολύ μεγαλύτερη κι επιβεβαιώνουν αυτό που λένε «Του παιδιού μου το παιδί είναι δύο φορές παιδί μου».
Τώρα που έχεις μεγαλώσει, αναπολείς, τα θυμάσαι και πού και πού βουρκώνεις! Γλυκόπικρες είναι οι αναμνήσεις που σου έρχονται στον νου. Κι ως ενήλικας πλέον εκτιμάς κι αντιλαμβάνεσαι όλα αυτά που σου έλεγαν κι όλα αυτά που σου δίδαξαν με τον πιο απλό και παράλληλα με τον πιο γλυκό τρόπο.
Ο τρόπος τους ήταν οι ιστορίες που σου έλεγαν. Σε όλους μας έλεγαν ιστορίες. Ιστορίες που είχαν ένα κρυφό μήνυμα, ιστορίες που σε έκαναν να γελάς, να συγκινείσαι κι άλλες σε μερικά σημεία σε έκαναν να φοβάσαι.
Μια φορά λοιπόν σου είπε ότι κάποιος είχε φτάσει μέχρι τον ουρανό κι ότι έπιασε ένα αστεράκι, το έκλεισε σε μια γυάλα και το κράτησε για πάντα. Εσύ όντως τα πίστευες κι ήθελες κι εσύ ένα αστεράκι. Όντως ήθελες τόσο πολύ ένα αστέρι μέχρι που μια μέρα σου είπε να μην ανησυχείς κι ότι όλοι έχουμε το δικό μας.
Δεν κατάλαβες τι ήθελε να σου πει κι απλά περίμενες για το πότε θα έρθει ο καιρός για να βρεις το αστεράκι σου κι εσύ με τη σειρά σου. Σήμερα πλέον ξέρεις τι εννοούσε. Σου είχε πει ιστορίες για όνειρα, για βασιλιάδες και πριγκιποπούλες. Για ξωτικά, νεράιδες και πηγές που το νερό τους είναι χρυσό. Δεν μπορούσες να επεξεργαστείς όλα τα κρυφά μηνύματα που σου πέρασε με όλες αυτές τις όμορφες ιστοριούλες.
Ο παππούς κι η γιαγιά είναι μία ξεχωριστή οικογένεια που αγαπάς και σέβεσαι όπως τους γονείς σου. Τελικά έχεις καταλάβει ότι οι ιστορίες που μας λέγαν ήταν καλύτερες από κάθε κόμικ κι από κάθε παιδικό! Ήταν κάτι που ίσως τότε δεν μπορούσες να καταλάβεις κι αντίστοιχα να εκτιμήσεις, μέχρι σήμερα που δε θες να αντικαταστήσεις με τίποτα.
Είναι ένα κομμάτι σου. Δικό σου και δικό τους. Κάτι που πάντα θα τους φέρνει στο μυαλό σου. Οι ιστορίες σας, αυτές που σου έλεγαν τα κρύα απογεύματα του χειμώνα ενώ πεινάτε ζεστή σοκολάτα. Τα καλοκαίρια όταν περπατούσατε στα δροσερά δρομάκια χέρι-χέρι. Άρχιζαν με το χαρακτηριστικό «Μία φορά κι έναν καιρό» και στο άκουσμά τους το πρόσωπό σου όλο φώτιζε κι ο κόσμος έμοιαζε όντως παραμυθένιος.
Να τους έχεις πάντα στο μυαλό και την καρδιά σου. Εκεί ανήκουν, είναι ίσως οι πιο γλυκές παιδικές σου αναμνήσεις. Μην τις θάψεις και μην τις κλείσεις σε ένα κουτί. Άφησέ τις να υπάρχουν στη ζωή σου. Σε κάθε πόνο ή λύπη, θα σκέφτεσαι κι από μία ιστορία. Θα απαλύνει τον πόνο σου και θα σε βοηθάει να σκεφτείς πιο ξεκάθαρα.
Να τους αγαπάτε λοιπόν κι αν ακόμα τους έχετε, να μην ξεχνάτε να τους το δείχνετε. Κι όσο για εσάς που δεν προλάβατε ή δε θυμάστε τον παππού και τη γιαγιά σας, να ξέρετε ότι όλο και κάποια ιστορία θα έχετε ακούσει κι εσείς κι ας μην μπορείτε να τη θυμηθείτε. Τη θυμούνται εκείνοι.
Επιμέλεια Κειμένου Λουκίας Χριστοδούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Λουκία Χριστοδούλου
