Κάθε αρχή και δύσκολη λένε κι αυτό ισχύει ακόμα και σε μία ευχάριστη αρχή όπως αυτή μίας σχέσης. Υπομονή και επιμονή να μάθεις τον άλλον, να τον αποδεχτείς ακριβώς όπως είναι και να προσαρμόσετε τους ρυθμούς σας. Έτσι, έχουμε την εντύπωση ότι όσο περνάει ο καιρός και ο δεσμός παγιώνεται, οι άσκοπες προσπάθειες ελαττώνονται και οι συνθήκες απλουστεύουν. Αναμφίβολα, η τακτική ανησυχία εξασθενεί όσο η εμπιστοσύνη εδραιώνεται και τα καρδιοχτύπια αραιώνουν όσο η επιβεβαίωση εγκαθίσταται σε μόνιμη βάση. Γίνεται, όμως, όντως πιο εύκολη η διατήρηση της σχέσης ή μήπως πέφτουμε στην παγίδα της άνεσης;
Το πότε θα νιώσεις εντελώς χαλαρός με τον σύντροφό σου είναι σχετικό. Γνωρίζουμε ότι όσο ο καιρός περνάει και οι μήνες γίνονται χρόνια, ξεκλειδώνεται ένα νέο επίπεδο οικειότητας. Είναι εκείνο που ακολουθεί όταν η συγκατοίκηση έχει δοκιμαστεί σε προσωρινή ή συνεχή βάση και αισθάνεσαι άνετα να σε βλέπει ο άλλος με τις χνουδωτές σου πιτζάμες, τα μαλλιά ατημέλητα και τις διαφορετικές κάλτσες. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει πιο απολαυστικό στάδιο της σχέσης από αυτό, ενώ άλλοι αναφέρουν ότι εκεί χάνεται η μαγεία και ο θαυμασμός. Η αλήθεια κυμαίνεται ανάμεσα, με τη ζυγαριά να γέρνει περισσότερο στη δεύτερη όταν η κατάσταση ξεφεύγει.
Σε έναν μακροχρόνιο δεσμό είναι απολύτως αναμενόμενο να μη φροντίζει κάποιος εξονυχιστικά την εμφάνισή του όπως στην αρχή. Εξάλλου, ο άλλος σε αγαπάει περισσότερο έτσι, στη φυσική και απλή, καθημερινή εκδοχή του εαυτού σου. Στο άλλο άκρο, όμως, βρίσκεται η επανάπαυση, η οποία διαχωρίζεται από την οικειότητα με μια λεπτή γραμμή. Μόλις μπεις στη ζώνη της άνεσης και της λιγότερης προσπάθειας είναι πολύ εύκολο να κατρακυλήσεις σε αυτήν σε μόνιμη βάση. Παρατηρείς την αποδοχή από τον σύντροφό σου και σταδιακά αρχίζεις να χαλαρώνεις και να βολεύεσαι. Η συνεχής συγκατοίκηση, η αδιάλειπτη τριβή και επικοινωνία και η κοινή διαγωγή προσωπικών στιγμών ίσως οδηγούν και στη συνήθεια. Κατά κάποιο τρόπο, σε ενδιαφέρει λιγότερο πλέον πώς θα φαίνεσαι στα μάτια του άλλου. Βιώνεις την αποδοχή καθημερινά και έτσι το μυστήριο αρχίζει να απομακρύνεται, όμως, το πραγματικό πρόβλημα θα δημιουργηθεί όταν φύγει ο θαυμασμός.
Μπορεί η εξωτερική εμφάνιση να εντυπωσιάζει αρχικά, άλλα προφανώς δε μένεις σε μία ουσιαστική σχέση γι’ αυτήν. Παρ’ όλα αυτά, δε σημαίνει ότι όσο περνάει ο καιρός είναι επιθυμητό να παραμελείς τον εαυτό σου και πολλές φορές και την προσωπική σου υγιεινή. Ο θαυμασμός στη σχέση είναι το παν. Είναι η αρχή και σχεδόν πάντα, η απουσία του σημάνει το τέλος. Γι’ αυτό, χρειάζεται και λίγη απόσταση, λίγη τήρηση της ιδιωτικότητας, καθώς και διατήρηση κάποιων νοητών ορίων εξοικείωσης. Πέρα από την οπτική μεριά του άλλου, η νοοτροπία σου δηλώνει και τη δική σου ιδεολογία πάνω στο δεσμό. Μπορεί πλέον να μη σε νοιάζει να προκαλείς εντύπωση κι ενθουσιασμό. Κι αυτό είναι εντάξει, αρκεί να μην προκαλείς τα αντίθετα αποτελέσματα. Να μην του δημιουργείς αμηχανία ή και πολλές φορές απέχθεια.
Σε ένα ζευγάρι πρέπει κάθε αίσθηση του ενός να μαγνητίζει τον άλλον. Να θέλει να σε κοιτάζει, να σε ακουμπάει και να απολαμβάνει το φυσικό σου άρωμα. Άλλωστε, σε έναν χώρο γεμάτο κόσμο, θέλουμε να γοητεύουμε το βλέμμα του ανθρώπου που μάς ενδιαφέρει. Να νιώθει μόνο τη δική μας παρουσία και να μας δίνει την απόλυτη προσοχή. Σε έναν άδειο χώρο, όμως, συμβαίνει το ίδιο;
Συντάκτης: Ιωάννα Μ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
