Στο κατώφλι όλων εκείνων των εξελίξεων που αφορούσαν το κίνημα me too δεν είναι άγνωστος κι ο όρος «revenge porn». Ως «εκδικητική πορνογραφία» λοιπόν, για να αποδοθεί κι ο όρος στα ελληνικά, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την ισότητα των φύλλων, ορίζεται η μη συναινετική πορνογραφία η οποία περιλαμβάνει διακίνηση φωτογραφιών ή βίντεο. Ως δράστης του εν λόγου αδικήματος συχνά αναφέρεται ο/η πρώην σύντροφος του θύματος που εξαιτίας μιας ερωτικής απόρριψης ή ενός χωρισμού, έχει ως στόχο να ταπεινώσει δημόσια το θύμα.
Αν αναλογιστεί κανείς τη σοβαρότητα της εν λόγω κατάστασης και τις δυσμενείς επιπτώσεις που επιφέρει στο θύμα η διαρροή υλικού που αφορά τις προσωπικές στιγμές του, το μόνο που μπορεί κάποιος να κάνει στο άκουσμα του παραπάνω ορισμού είναι ν’ ανατριχιάσει. Με αφορμή λοιπόν ένα πρόσφατο γεγονός που συνέβη στην πόλη της Πάτρας όπου διέρρευσαν προσωπικές στιγμές από 141 κοπέλες, έρχεται και πάλι στο προσκήνιο η υπόθεση της εκδικητικής πορνογραφίας. Το σοκαριστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι κάθε κοπέλα αντιστοιχούσε σ’ έναν δικό της φάκελο ο οποίος έφερε το ονοματεπώνυμό της. Η διακίνηση γινόταν από κινητό σε κινητό, οπότε η ταυτοποίηση των δραστών παραμένει εξαιρετικά δύσκολη.
Φυσικά, όπως και κάθε άλλη φορά που έχει συμβεί κάτι ανάλογο, υπάρχουν τα σχόλια του τύπου «γιατί τα έστελνε εξ’ αρχής», «Ας τα έστελνε σε κάποιον που εμπιστευόταν κι όχι στον κάθε ένα», «Τα ήθελε και τα έπαθε». Το επονομαζόμενο «victim blaming» διατηρεί ένα τρομερά μεγάλο ποσοστό παρά το γεγονός ότι τα θύματα δεν έχουν δώσει άδεια να προβληθεί η εικόνα από οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον προβλεπόμενο παραλήπτη. Προφανώς όμως, για μια μερίδα του πληθυσμού το να μη δώσεις εσύ τη συγκατάθεσή σου για κάτι που σε αφορά στον μέγιστο βαθμό δεν είναι αρκετό. Οι στερεοτυπικές αντιλήψεις στέκουν ακόμη αγέρωχες κι είναι υπαίτιες για τα περισσότερα δεινά που στοχεύουν ευάλωτες κοινωνικά ομάδες. Όμως καμία και κανένας ποτέ δεν οφείλει να φέρει το βάρος όλης της πατριαρχίας και των σαθρών αντιλήψεων που ωθούν ανθρώπους σε ακραίες καταστάσεις γιατί απλώς έτυχε να εμπιστευτούν έναν άνθρωπο.
Κι έρχομαι στον αντίποδα να αναρωτηθώ, για ποιον λόγο θέλεις να χτυπήσεις έναν άνθρωπο σε μια τόσο προσωπική του στιγμή. Είναι «πολύ ωραίο» να διατηρείς την ανωνυμία σου και να χτυπάς ή να εκδικείσαι έναν άνθρωπο με άνανδρο και δειλό τρόπο αλλά μόλις οι μάσκες πέσουν, ευτυχώς τη σημερινή εποχή το στίγμα για πρώτη φορά θα το φέρει ο θύτης κι όχι το θύμα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί το δικό σου ποινικό μητρώο πλέον δε θα είναι λευκό. Κι εκεί που η δική σου ανωνυμία δικάζει το θύμα σε ψυχολογική κατάρρευση, έρχεται η δικαιοσύνη να δικάσει εσένα και να επιφέρει τη νέμεση και την τίσι στη δική σου ύβρη κι άτη.
Σίγουρα, η δικαιοσύνη δεν έρχεται πάντα με τον πιο ορθό τρόπο και πολλές φορές δεν έρχεται και καθόλου. Όμως, θέλω να πιστεύω κι εγώ κι εσύ και όλοι όσοι έχουμε ακόμη τη συνείδηση και την ενσυναίσθηση ν’ αναλογιζόμαστε ποιες πράξεις είναι ποινικά κολάσιμες -ακόμη κι όταν οι νόμοι δεν είναι εκεί για να το κάνουν- ότι βρισκόμαστε στην έναρξη μιας εποχής που δε θα καταδικάζει το θύμα γιατί εμπιστεύτηκε κάποιον που κάποτε μπορεί να θεωρούσε άνθρωπό του. Θα καταδικάζει τον θύτη που πάτησε πάνω σ’ αυτό κι έκανε κατάχρηση αυτού του όρου και πια δε θα έχει κανένα δικαίωμα να χρησιμοποιήσει ξανά.
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να συμβαίνει σ’ έναν άνθρωπο κάτι τέτοιο και πόσο μεγάλο θα είναι το ψυχολογικό βάρος που θα φέρει για όλη του τη ζωή. Αλλάζεις και διαμορφώνεις μια καινούργια προσωπικότητα, μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτό και κατά κάποιον τρόπο το κάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Σίγουρα ο πόνος είναι μεγάλος κι η εμπιστοσύνη σου προς τους μελλοντικούς σου συντρόφους κλονίζεται.
Όμως, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που θα σ’ αγαπήσουν, θα σε σεβαστούν και θα σου δώσουν όλ’ αυτά που αξίζει να δώσεις σ’ έναν άνθρωπο. Θα είναι εκεί να σε στηρίξουν και θα σε προστατεύσουν μέχρι οι πληγές σου να κλείσουν. Και τότε, ακόμη κι αν έχει κλωνιστεί η πίστη σου στους ανθρώπους, θα καταλάβεις ότι πρέπει να εμπιστευτείς ξανά.
Αυτό που με λυπεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι ότι ένα τέτοιο γεγονός όπως αυτό που συνέβη πρόσφατα στην πόλη της Πάτρας, δυστυχώς δε θα είναι το τελευταίο, και πλέον δε μας σοκάρει. Μας σοκάρει σίγουρα η πράξη αλλά δεν το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι ασυνήθιστο. Και τότε έρχεται αβίαστα η προφανής απάντηση σ’ αυτούς που ρωτάνε επί ματαίω «γιατί τώρα;». Γιατί αν δε γίνει τώρα, η συνέχεια θα είναι τρομακτική.
Τα παραπάνω λόγια ίσως τα έχουμε ακούσει όλοι ξανά. Μα θα χρειαστεί να τα ξανακούσουμε πολλές φορές ακόμη μέχρι να ριζωθούν καλά μέσα μας κι εμείς να μη χρειαστεί να θίξουμε ένα τόσο λεπτό κι ευαίσθητο ζήτημα, ξανά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Βαρβάρα Αθανασίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
