Aν δεν είσαι γκέι τρως, αλλιώς φεύγεις

-Το κατάστημά μας δεν μπορεί να σας εξυπηρετήσει.

-Μα κι όλα αυτά τα τραπέζια που βλέπω τι είναι; Οι άνθρωποι δεν είναι πελάτες;

-Ξέρετε, το μαγαζί έκλεισε μόνο για εσάς. Και θα σας παρακαλούσα να φύγετε, εδώ υπάρχουν παιδιά κι ηλικιωμένοι. Να πάτε σπίτι σας να κάνετε αυτά που κάνετε.

Αν πιστεύετε ότι αυτός ο διάλογος δεν μπορεί πλέον να έχει υπόσταση, ή ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο, κάνετε πολύ μεγάλο λάθος. Ο παραπάνω διάλογος μπορεί να παρουσιάζεται σε παράφραση λόγω του ότι δεν υπάρχει κάποιο βίντεο της συζήτησης, ωστόσο συνέβη και μάλιστα δε μετράει ούτε μήνας απ’ αυτή. Μαντέψτε χώρα. Φυσικά στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα σε μια ταβέρνα στο Ναύπλιο.

Η είδηση έχει ως εξής. Τα Χριστούγεννα ένα ομόφυλο ζευγάρι κατήγγειλε ότι εκδιώχθηκε από το κατάστημα. Πιο συγκεκριμένα, η καταγγελία περιγράφει ότι ο ιδιοκτήτης τους ζήτησε να απομακρυνθούν καθώς, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, υπήρχαν παιδιά κι ηλικιωμένοι εκεί και το θέαμα είναι ανεπίτρεπτο. Ο ιδιοκτήτης δε σταμάτησε όμως εκεί. Επισήμανε ότι -ευτυχώς γι’ αυτούς- στο σπίτι τους έχουν δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν, όχι όμως και στους δημόσιους χώρους. Παρ’ ότι ανέφεραν ότι τα γύρω τραπέζια κοιτούσαν τον ιδιοκτήτη που έδιωχνε το ζευγάρι με όχι και τόσο ευγενικό τρόπο, δεν αναφέρεται αν κάποιος πήρε θέση στο περιστατικό. Τα παιδιά συνέχισαν τη βραδιά τους αλλού, κι ας ήταν σοκαρισμένοι από το συμβάν και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τουλάχιστον έχουν ο ένας τον άλλον.

Νομίζω πως πια ερώτημα δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση πίσω από το γιατί πρέπει να διώξεις δύο ανθρώπους μ’ αυτόν τον τρόπο από ένα μαγαζί- γιατί πρέπει να διώξεις δυο ανθρώπους γενικά από οπουδήποτε, επειδή έχουν μια σεξουαλικότητα που δεν ταυτίζεται με τη δική σου. Πλέον δεν μπορεί να υπάρξει καν ως ερώτηση το πού είναι το κακό στην αγάπη. Γιατί η απάντηση είναι πλέον δεδομένη για όλους όσους έχουν στοιχειώδη αντίληψη.

Η αγάπη δεν έχει και θα έπρεπε να έχει φύλο. Ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό ενός ανθρώπου και τον τρόπο με τον οποίο αυτός θα τον διαχειρίζεται εσύ δε θα έπρεπε να ενοχλείσαι απ’ αυτό γιατί πολύ απλά δεν είναι δική σου δουλειά. Δουλειά σου είναι να βάλεις τη δική σου ζωή σε τάξη, να σπάσεις όλους τους τοίχους και τα στερεότυπα που σου έχει περάσει κάθε βαθιά πατριαρχική κοινωνία, μα μορφωθείς γιατί είσαι βλάκας κι απαίδευτος και να πορευθείς ελεύθερος κι απαλλαγμένος από κάθε είδους προκατάληψη η οποία αφορά μια κατηγορία που ναι, είναι μειονότητα. Γιατί ευτυχώς είναι όλο και λιγότεροι εκείνοι που παραμένουν τόσο αδαείς, ή τουλάχιστον εκπαιδεύονται να το κρατάνε για τον εαυτό τους.

Τα παιδάκια λοιπόν κι οι ηλικιωμένοι δε σοκάρονται από το θέαμα του ομόφυλου ζευγαριού αλλά αντίθετα από το θέαμα του απαράδεκτου ιδιοκτήτη. Κι αν αυτό δε συμβαίνει, τότε ως γονιός οφείλεις να διδάξεις στο παιδί σου πώς να είναι ελεύθερος, ανεξάρτητος άνθρωπος ο οποίος δε θα εγκλωβίζεται σε φυλακές που χτίζουν άλλοι γι’ αυτόν. Να μάθει ν’ αποδέχεται τους γύρω του και να τους αντιμετωπίζει με σεβασμό κι αξιοπρέπεια αρκεί να μην υπερβαίνουν τα όρια και παραβιάζουν τα δικά του δικαιώματα. Με λίγα λόγια, θα πρέπει να του μάθεις να μη γίνει εκείνος ο ιδιοκτήτης εστιατορίου.