Κάποτε κατεβάζαμε υποβρύχια και τώρα ζητάμε κουβερτούλα και Netflix

Ξυπνάς ένα πρωί και δεν είσαι πλέον 20, ούτε έχεις εκείνες τις ανεξάντλητες αντοχές για τρελά ξενύχτια. Καθόλου καλή φάση, έχω να πω. Και ξαφνικά βρίσκεσαι με τους φίλους σου για ένα καφεδάκι -μη φανταστείς κάτι τρελό γιατί θέλετε ένα ήσυχο και cozy μέρος για να τα πείτε- και βρίσκεστε ν’ αναπολείτε εκείνες τις εποχές όπου δεν είχες προλάβει ποτέ τον ήλιο να δύει, αλλά αντίθετα έβλεπες πολλές φορές την ανατολή γυρνώντας από τη νυχτερινή/ πρωινή σου διασκέδαση. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε.

Είστε όλοι πάνω από 25, υπάρχουν δουλειές ή άλλες υποχρεώσεις κι η καθημερινότητά σας πλέον περιλαμβάνει ένα 8ωρο εργασίας στην καλύτερη, οπότε πού ακριβώς να βρεις την όρεξη για τρελό ξενύχτι. Στη συνειδητοποίηση αυτού, παθαίνεις μια μίνι κατάθλιψη. Ωστόσο, όλοι μας έχουμε περάσει αυτό το στάδιο. Θυμάμαι τις μέρες που έκανα τα δικά μου τρελά ξενύχτια στις αρχές της δεκαετίας των είκοσί μου. Όπως οι περισσότεροι νέοι γύρω στα 20, ήμουν έτοιμη να χορέψω, να ξενυχτήσω και να πιω τα ποτάκια μου στα κλαμπ της πόλης μου σχεδόν κάθε βράδυ. Δε σκεφτόμουν και πολύ το γεγονός ότι το επόμενο πρωί είχα μάθημα στο πανεπιστήμιο και μάλιστα νωρίς, ή ότι έπρεπε να ήμουν στη δουλειά την επόμενη μέρα, όταν πέρασε ο κύκλος των φοιτητικών μου χρόνων. Ήταν απλώς τρόπος ζωής. Και τον είχα συνηθίσει και μου άρεσε.

Τώρα σκέφτομαι εκείνες τις μέρες και δεν έχω ιδέα πώς συμβάδιζα με όλα όσα συνέβαιναν. Όταν μπαίνω περνώ έξω από κάποιο ορθάδικο και βλέπω τη νέα σοδειά των είκοσι και κάτι οι οποίοι βγαίνουν έξω έτοιμοι να κάνουν το σερί τους, νιώθω μα μικρή θλίψη γιατί αυτά τα χρόνια έφυγαν και δεν πρόκειται να γυρίσουν ξανά, αλλά ταυτόχρονα και μια ανακούφιση. Με κάνει χαρούμενη να ξέρω ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, ακόμα κι αν αλλάζουν οι συνθήκες τις ζωής σου ή εσύ καλείσαι να περάσεις σε μια άλλη φάση. Αλλά τώρα, με κάνει επίσης χαρούμενη να ξέρω ότι δεν έχω καμία επιθυμία να ζήσω πια έτσι. Δεν είναι ότι αναγκαστικά δε θα ήθελα να βγω όπως έβγαινα εκείνες τις εποχές αν μπορούσα, αλλά το σώμα μου πλέον δε μου το επιτρέπει και το έχω αποδεχτεί. Ένα σφηνάκι όπως εκείνα που κάποτε έπινες με περισσή χαρά κι εσύ κι εγώ θα σημαίνει επιπλέον ώρες που θα προστεθούν στο hangover μου την επόμενη μέρα. Δεν μπορώ να συνέλθω τόσο γρήγορα όσο παλιά, μάλιστα, πρέπει ν’ αφιερώνω ένα ολόκληρο διήμερο στο hangover μου. Κι αλήθεια ποιος θέλει να το κάνει αυτό; Ποιος έχει πραγματικά χρόνο γι’ αυτό;

Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς που έχουμε περάσει πλέον τα 25 κι οδεύουμε προς τα 30 μας δεν είμαστε απαραίτητα «τρελοί» που μαζευόμαστε σε μια πιο ήσυχη ρουτίνα. Στόχος είναι περισσότερο ν’ αποδεχθούμε και ν’ αγκαλιάσουμε τη ζωή που κάνουμε τώρα. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να αισθανόμαστε γέροι και να καθόμαστε στο σπίτι όλη την ώρα (εκτός αν το θέλουμε πραγματικά και δεν υπάρχει τίποτε κακό σ’ αυτό), αλλά ότι δε χρειάζεται να ανησυχούμε για το τι σκέφτονται οι άλλοι αν αποφασίσουμε ότι θέλουμε μια μέρα στην οποία δε θα έχουμε καθόλου υποχρεώσεις ή δουλειές να μην κάνουμε τίποτα κι απλώς ν’ αράξουμε στο σπίτι με Netflix και κουβέρτα.

Οφείλουμε ν’ αφιερώσουμε αυτόν τον χρόνο για ν’ αγκαλιάσουμε τη φάση στην οποία βρισκόμαστε τώρα, που μας ανοίγει νέες δημιουργικές πόρτες. Αν συνεχίσουμε ν’ ανησυχούμε μήπως γερνάμε ή αν μπορούμε ν’ ανταπεξέλθουμε στα πάρτι όπως παλιά, τότε θα χάσουμε κάθε νόημα του τι σημαίνει “διασκεδάζω” που σίγουρα δε σημαίνει “πιέζομαι”. Είναι καιρός να ζήσουμε το παρόν και να κοιτάξουμε προς το μέλλον κρατώντας το παρελθόν. Απλώς κατά περίπτωση με ένα σφηνάκι λιγότερο!