Σ' αγαπάω, αλλά όχι τόσο ώστε να προσπαθήσω πάση θυσία να σε έχω

‘Ημουν στην πιο περίεργη φάση της ζωής μου όταν σε γνώρισα. Και μετά ήρθες εσύ, που έδωσες πολλά και δεν πήρες όλα αυτά που άξιζες. Όχι γιατί έκανες κάτι λάθος ή γιατί δε με αγάπησες. Αυτό το τελευταίο, ειδικά, το ένιωθα σε κάθε αγκαλιά σου. Και μέσα από τα δικά σου μάτια κατάφερα κι εγώ να μ’ αγαπήσω λίγο περισσότερο. Είναι πολύ όμορφο να το νιώθεις και να το ζεις αυτό μ’ έναν άνθρωπο. Και ναι, μπορώ κι εγώ να πω με βεβαιότητα πλέον ότι σ’ αγαπάω. Αλλά καμία φορά αυτό δεν είναι αρκετό για να σωθεί μια σχέση. Κι έτσι, αναπόφευκτα ο ένας πληγώνεται γιατί ο άλλος δεν μπορεί να δώσει πολλά.

Κι όσο βιώναμε μια τέτοια κατάσταση δεν ευνοούνταν κανένας από τους δυο μας. Πάλευα μέσα μου, για να σου φερθώ έτσι όπως σου άξιζε, για να μη νιώθω εκείνες τις τύψεις κάθε φορά που με κοίταζες με το βλέμμα που εγώ δεν μπορούσα ν’ ανταποδώσω κι ενώ το ένιωθα ότι σ’ αγαπάω, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν μπορώ να το κάνω με τον τρόπο που θέλεις. Αλλά μια μέρα, έγινε το κλικ. Τι γίνεται αν όντως σ’ αγαπάω, αλλά όχι τόσο ώστε να προσπαθήσω πάση θυσία να σε έχω;

Αν το ζήσεις έστω και μια φορά ξέρεις πόσο ανυπόφορα πληγώνεσαι, καθώς πονάς κι εσύ μαζί με τον άλλον γιατί ξέρεις πως θα έπρεπε να παλέψεις, πως θα άξιζε να το κάνεις. Αλλά, εφόσον δεν μπορείς, το να τον αφήσεις να φύγει ίσως είναι κι η μόνη λύτρωση που επιβάλλεται για να κόψεις αυτά τα δεσμά που αναπόφευκτα βασανίζουν και τους δύο. Κι ας μη σε βολεύει.

Το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα, δεν ήταν η απόφαση να σου το πω αλλά η συνειδητοποίηση πως όντως πρέπει να το κάνω. Ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα να το ήξερα αλλά να μην τολμούσα να το παραδεχτώ, κι αυτό γιατί ήμουν υπό τη μέθη της καλής σου συμπεριφοράς. Δεν είναι όλες οι σχέσεις, όμως, γραφτό να καταλήγουν μαζί και θα έρθει εκείνη η ώρα όπου θα καταλάβεις πώς είναι να παλεύουν ειλικρινά για σένα, αφού σίγουρα δεν το έκανα εγώ. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δεν μπορούσα. Και σε μία τέτοια σχέση, τόσο άνιση, οι συνθήκες θα είναι πάντα λάθος. Γιατί δεν αρκεί να αγαπάει ο ένας, ή να αγαπάνε κι οι δύο αλλά διαφορετικά. Γιατί δεν αρκεί ο ένας να πέφτει στη φωτιά κι ο άλλος να τρέχει μακριά από τη ζέστη της.

Δεν ήμουν εγώ αυτός ο άνθρωπος που άξιζε να μοιραστείς μαζί του στιγμές ευτυχίας, δεν άξιζα να μου συμπαρασταθείς, να είσαι εκεί στις δύσκολες στιγμές μου. Ίσως να μιλούν οι ενοχές, ως μέρος της διαδικασίας επούλωσης, όμως ένα κομμάτι μου δεν ήταν ποτέ εκεί, μαζί σου κι αυτό το ξέρεις κι εσύ. Σ’ αγαπούσα, σε θαύμαζα και σ’ εκτιμούσα όσο λίγους, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό αυτό για μια σχέση. Χρειάζεται κι εκείνο το γενναίο άλμα στο κενό, που θα σε κάνει να ξεχάσεις τους ανούσιους εγωισμούς και θα σε ωθήσει να βρεθείς εκεί, για να διεκδικήσεις τον άλλον, πάση θυσία. Και συνήθως αυτά τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Κι ίσως μέσα σου να το ήξερες πως με μας δεν ήταν. Ίσως πάλι κι όχι. Δε θα μάθω ποτέ αλλά δεν έχει και σημασία. Σημασία έχει να μη μάθεις εσύ να δίνεις λίγα, όταν ξέρεις πώς είναι να δίνεις πολλά. Και κάποια στιγμή, όταν θα έρθει εκείνος ο άνθρωπος που θα σ’ αγαπήσει όσο τίποτε άλλο και θα είναι πρόθυμος να κάνει μαζί σου τη βουτιά, θα το νιώσεις χωρίς να χρειαστεί να το πεις. Ούτε να το ζητήσεις.