Σε ποιον άραγε ξόδεψες τον Αύγουστό σου;

Η αγαπημένη μου πανσέληνος είναι πάντα μα πάντα αυτή του Αυγούστου. Όχι γιατί είναι η μεγαλύτερη του έτους. Ίσως λίγο και γι’ αυτό. Μα πάνω από όλα γιατί κρύβει μια μελαγχολία που δε συναντάς σε άλλες. Χαζεύοντάς την είναι σαν να κάνεις έναν απολογισμό, όχι μόνο του καλοκαιριού που πέρασε και των στιγμών που έζησες, αλλά ολόκληρης της σεζόν. Κι η λήξη της πάντα φαίνεται να σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή.

Σε τρομάζει και λίγο. Έτσι αγέρωχη φωτίζει τόσο λαμπερά κι έντονα, είναι σαν μην μπορείς να της κρυφτείς. Σαν να φωτίζει όλα εκείνα που λείπουν. Και ξαφνικά λείπει κι εκείνος ο άνθρωπος. Και λείπει τρομερά. Γιατί πάντα μα πάντα, ένα καλοκαίρι σε μια άδεια πόλη κι ένας Αύγουστος μαζί, ξαφνικά μπορούν να δώσουν πνοή στην γκρίζα πραγματικότητα, αρκεί να τα μοιράζεσαι σωστά. Ν’ αλλάξουν όλα εκείνα τα κουτάκια που είχες στο μυαλό σου και να ζήσεις τις πιο χαλαρές κι ανέμελες στιγμές σου.

Ναι, ο Αύγουστος έχει κάτι μαγικό ακόμα κι όταν τελειώνει. Κι όταν οι άνθρωποι δεν τον ζουν μαζί, όταν η αγκαλιά δεν υφίσταται, ο Αύγουστος ξαφνικά χάνει την αίγλη του, όσο κι αν προσπαθεί το φεγγάρι. Ό,τι κι αν κάνεις δεν έχει νόημα πλέον. Γιατί καταλαβαίνεις πως οι στιγμές φτιάχνονται από έναν άνθρωπο που έχει τη δύναμη να σε κάνει να νιώσεις ότι έχεις γνωρίσει τον κόσμο όλο κι ας έχεις μείνει στα άδεια τσιμέντα έναν μήνα που η υγρασία κι η ζέστη καίει το δέρμα και το μυαλό.

Η σύνδεση δύο ανθρώπων τον Αύγουστο είναι διαφορετική. Κρύβει έναν άλλον ρομαντισμό μιας εποχής που ερωτευόμασταν στις θάλασσες με ζακετούλα. Δεν έχει like και stories και φλας σε μια στείρα οθόνη, αλλά βρίσκεται σε κάτι πανέμορφες ξεχασμένες ταινίες, σε παλιές σελίδες βιβλίων και σε ανεκπλήρωτες ιστορίες μιας άλλης εποχής. Άσε που έχει και μια δόση καλτ την οποία δεν αλλάζεις εύκολα. Ο Αύγουστος ο δικός μου, πάλι, έτσι όπως τον έχω πλάσει εγώ στο μυαλό μου, σε κρατά δέσμιο σε μια εποχή που είσαι ικανοποιημένος με τα ελάχιστα. Μία πανσέληνο, ένα μπαλκόνι κι έναν έρωτα. Μα είναι αυτά όντως τα ελάχιστα;

Είναι και κάποιες ιστορίες μισοτελειωμένες, αγκάθι στον Αύγουστο, για να σου υπενθυμίζουν ότι έπρεπε να μείνουν έτσι για να σε ωθήσουν στη δημιουργία νέων, ή να σου γεννήσουν έμπνευση να γράψεις ποιήματα και διηγήματα. Κι αυτοί οι έρωτες αξίζουν κάθε τι που φέρουν μαζί τους. Μα για να τους δημιουργήσεις χρειάζεσαι -σίγουρα- έναν Αύγουστο. Εκείνον που κάθε χρόνο έρχεται και φέρνει μαζί του τις ελπίδες ότι ίσως βρεθείτε ξανά, ίσως συνεχίσετε την ιστορία από εκεί που την είχατε αφήσει.

Αν κάτι κρατάω από όλο αυτό δεν είναι η μαγεία που σου προσφέρει το καλοκαίρι αλλά οι άνθρωποι που επιλέγεις να μοιραστείς τον Αύγουστο μαζί τους. Κι αν κάτι πρέπει να κρατήσεις εσύ που διαβάζεις αυτή την ιστορία, είναι πως τώρα στον απόηχο του καλοκαιριού, αυτός που επέλεξες να ζήσεις μαζί του 31 μέρες, αυτός είναι κι ο σημαντικός σου άλλος. Ελπίζω να μην τις χαράμισες.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!