Να ψάχνεις τον έρωτα της Μόνικα με τον Τσάντλερ κι όχι της Ρέιτσελ με τον Ρος

Άνθρωπος που αγαπάει τα «Φιλαράκια» και τα έχει δει μόνο μία φορά, δεν υπάρχει. Είναι από αυτές τις σειρές –αν όχι η κατεξοχήν σειρά– που δεν είναι απλό θέαμα. Είναι το απόλυτο σύμβολο του «comfort and cozy zone» μας. Και ακόμα κι αν ακόμα και αυτή η σειρά φέρει κάποια μηνύματα που στην εποχή μας μπορεί να θεωρούνται παρωχημένα, κατάφερε να κατασκευάσει ήρωες-σύμβολα και σχέσεις όλων των ειδών, που όλοι και όλες κάποια στιγμή στη ζωή μας βιώσαμε.

Το καλό με τέτοιου είδους πνευματικές δημιουργίες που τις βάζεις κυριολεκτικά μέσα στο σαλόνι του σπιτιού σου, είναι ότι τις βλέπεις και τις ξαναβλέπεις και δεν τις βαριέσαι ποτέ. Γιατί; Γιατί πάντα έχουν κάτι νέο να σου πουν. Και πάντα, αναλόγως την ηλικία, τη φάση που είσαι και τις εμπειρίες που έχεις βιώσει, βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Αναθεωρείς. Απομυθοποιείς κάτι, αλλά εκτιμάς κάτι άλλο που σε πρώτη φάση προσπέρασες. Κάτι τέτοιο συμβαίνει όταν βάζεις αντικριστά τα δύο ζευγάρια της σειράς. Ρος και Ρέιτσελ, Τσάντλερ και Μόνικα. Διαφορετική αρχή, διαφορετική εξέλιξη αλλά happy end και για τα δύο. Τουλάχιστον μέχρι να πέσει η αυλαία και της δέκατης σεζόν.

Ο Ρος ερωτευμένος με τη Ρέιτσελ από το γυμνάσιο, ωστόσο για πολλά χρόνια είναι απλά ο αδελφός της φίλης της, δηλαδή ο τελευταίος που θα έκανε κάτι μαζί του. Μετά από χρόνια, η ζωή τους φέρνει στην ίδια παρέα, όπου ο Ρος, βγαίνοντας από έναν αποτυχημένο γάμο, την ξαναδιεκδικεί και μετά από πολλές κωμικοτραγικές καταστάσεις καταφέρνουν να είναι μαζί. Και με τη φράση «κωμικοτραγικές καταστάσεις» εννοούμε την απουσία του σωστού timing. Μια πολύ ωραία σχέση, στην οποία μπαίνουν και οι δύο full in love κι εξελίσσονται σε δύο πολύ ευτυχισμένους συντρόφους. Όταν όμως η Ρέιτσελ κάνει τα πρώτα επαγγελματικά της βήματα στον χώρο της μόδας, ο Ρος βγάζει από μέσα του έναν πολύ ζηλιάρη τύπο, με αποτέλεσμα το γνωστό τοις πάσι «διάλειμμα» στη σχέση τους, το οποίο ανοίγει τον ασκό του Αιόλου.

Μετά από δύο προσπάθειες επανασύνδεσης, περιόδους εγωισμού κι ανταγωνισμού, κάποιες σοβαρές σχέσεις του Ρος με άλλες γυναίκες που φτάνουν και στον γάμο (ποιος θα ξεχάσει τη σκηνή όπου ο Ρος λέει το όνομα της Ρέιτσελ ως μέλλοντας γαμπρός μιας άλλης γυναίκας;), κάποιες φορές που βρίσκονται για απλό σ3ξ και έτσι καταλήγουν τελικά να αποκτήσουν και παιδί μαζί, φτάνουν σε αυτό που ομολογούν κάποια στιγμή στις τελευταίες σeζόν «Με εμάς, όλα θα είναι πάντα πιθανά». Τελικά, η πιθανότητα γίνεται βεβαιότητα, όταν επιτέλους ο Ρος ομολογεί στη Ρέιτσελ τα συναισθήματά του, αλλά μόνο τη στιγμή που τη βλέπει να επιβιβάζεται στο αεροπλάνο και να φεύγει οριστικά για το Παρίσι. Και λίγο πριν την αυλαία, η Ρέιτσελ κατεβαίνει από το αεροπλάνο. Αυτή τη φορά θα το προσπαθήσουν σοβαρά και δίνουν στον θεατή αυτό που φυσικά περίμενε από το πρώτο επεισόδιο.

Από την άλλη, ο Τσάντλερ και η Μόνικα. Φίλοι, οι οποίοι, όμως, αν το καλοσκεφτείς πάντα είχαν μια ιδιαίτερη χημεία μεταξύ τους, μια σχέση πιο συνωμοτική ή έναν δικό τους κώδικα. Σε μια κρίση ανασφάλειας, όταν κάποιος περνάει τη Μόνικα για μητέρα κι όχι αδελφή του Ρος, ο Τσάντλερ την παρηγορεί και το πρωί τους βρίσκει μαζί στο ίδιο κρεβάτι. Κι από εκεί και μετά δεν ξαναχωρίζουν ποτέ. Πάλι μέσα από καταστάσεις κωμικοτραγικές, παρακολουθείς το ζευγάρι στην αρχή να πασχίζει να κρύψει τη σχέση του κι έτσι τελικά να δυναμώνει, να περνάει από τη φάση του «απλώς κάνουμε σ3ξ» στο επεισόδιο όπου ο Τσάντλερ αναρωτιέται αν τελικά έχουν κανονική σχέση και η Μόνικα να του λέει χαμογελώντας «fοβάμαι πως ναι», στις συνηθισμένες ζήλιες για πρώην, στην επιβίωση του ζευγαριού μέσα στο πλαίσιο της παρέας, στην απόφασή τους να συγκατοικήσουν, να παντρευτούν και τελικά στον αγώνα τους να ξεπεράσουν την αδυναμία τους να αποκτήσουν βιολογικά παιδιά και στην απόφασή τους να υιοθετήσουν. Όλα γίνονται με μια ροή, μια ηρεμία, μια φυσικότητα κι ακόμα κι αν επέρχεται η ρήξη, το τέλος κάθε επεισοδίου τους βρίσκει μαζί, ενωμένους κι ακόμα πιο σίγουρους ότι θέλουν να είναι μαζί.

Αυτό το τελευταίο είναι που κάνει τη διαφορά. Η σιγουριά. Ότι ό,τι και να γίνει θέλω να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο. Αυτό είναι που μάλλον μεγαλώνοντας θα εκτιμήσεις περισσότερο σε σχέση με τα σκαμπανεβάσματα του Ρος και της Ρέιτσελ ή τις απότομες εξάρσεις έρωτα και «μίσους». Αυτό που καταλαβαίνεις λίγο καλύτερα στη σχέση της Μόνικα και του Τσάντλερ είναι η αξία της οικειότητας που σου εμπνέουν συγκεκριμένοι άνθρωποι. Είναι η αίσθηση ότι πολεμάς πια για τη ζωή σαν μια ομάδα με τον άλλον κι εξελίσσεσαι. Μαθαίνεις κι ωριμάζεις. Αυτό που αξιολογείς πιο θετικά στην περίπτωση των «Μόντλερ» καθώς μεγαλώνεις είναι το κίνητρο να γίνεις καλύτερος που σου δίνει η προοπτική της ζωής με τον άλλον. Η Μόνικα διδάσκεται ότι τελικά μες στην απλότητα κρύβεται η ουσία και ο Τσάντλερ εξελίσσεται εντυπωσιακά μέσα στη σειρά, αποκλειστικά χάρη σε αυτήν. Από το επεισόδιο όπου η Μόνικα του λέει έξαλλη πως πρέπει αυτός πια να βρει πώς θα φτιάχνει τα πράγματα μεταξύ τους και πως δε θα μπορεί άλλο να του δίνει αυτή απαντήσεις, περνάμε στο επεισόδιο όπου για πρώτη φορά εκείνη φρικάρει κι εκείνος την ηρεμεί και νιώθει μοναδικά υπερήφανος γι’ αυτό. Απόλυτα πιστός σε αυτό που της είχε πει, πως δε θέλει τίποτα άλλο αφού έχει αυτή στη ζωή του, παλεύει κάθε μέρα να την κάνει ευτυχισμένη.

Αν μας αρέσει περισσότερο η σχέση αυτή τώρα που μεγαλώνουμε, είναι γιατί η σχέση αυτή είναι πιο ρεαλιστική, και μεγαλώνοντας μαθαίνεις τι πάει να πει «συντροφικότητα». Ναι, μπορεί στην αρχή να μην είχες φανταστεί ότι θα καταλήξεις με ένα συγκεκριμένο άτομο αλλά τελικά να είναι ο έρωτας στη ζωή σου. Ναι, μπορεί να μην έχει πάντα το έτερον ήμισυ δουλειά αλλά εσύ οφείλεις να του σταθείς, όπως έκανε η Μόνικα στον Τσάντλερ. Ναι, μπορεί ο σύντροφός σου να έχει ελαττώματα που να τα αναγνωρίζεις αλλά να λες μέσα σου πως θα τα υποστείς γιατί αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπάς. Όπως έκανε ο Τσάντλερ με τη Μόνικα. Ναι, μπορεί κάποια στιγμή ο άνθρωπος σου να καταξιωθεί επαγγελματικά κι εσύ να πρέπει να τον βοηθήσεις, να τον στηρίξεις και να τον επιβραβεύσεις, χωρίς κόμπλεξ κι ανασφάλειες. Και να πεις πως αυτός ο άνθρωπος, ο τόσο πετυχημένος, ο τόσο όμορφος εσωτερικά, έχει επιλέξει να είναι μαζί μου. Και να φουσκώσεις κι εσύ από υπερηφάνεια γι’ αυτό. Και ναι, μπορεί όσο και να αγαπιέστε, να έρθουν δυσκολίες σοβαρές. Όπως να μην μπορείτε να κάνετε δικά σας παιδιά. Εκεί οι Μόντλερ δεν έρχονται σε ρήξη, δεν κατηγορούν ο ένας τον άλλον, αλλά μπαίνουν ακόμα πιο αγαπημένοι στον αγώνα για υιοθεσία. Γιατί το παιδί δεν είναι αυτοσκοπός. Αυτοσκοπός είναι το παιδί που θα μεγαλώσουν αυτοί οι δύο μαζί.

Φυσικά, ο Ρος και η Ρέιτσελ ζουν έναν έρωτα που τον ζεις μια φορά στη ζωή σου, αν είσαι τυχερός. Όμως, μεγαλώνοντας, συνειδητοποιείς ότι ίσως στην πραγματικότητα η ζωή δεν τα φέρνει πάντα έτσι ώστε να καταλήγεις μετά από χρόνια με τον έρωτα της ζωής σου. Δε θα είσαι πάντα προτεραιότητα για τον Ρος σου, ακόμα κι αν αυτός επιλέγει να είναι με μια άλλη γυναίκα, δε θα σε δει και μετά θα πει το όνομά σου στο ιερό, ούτε θα έχεις πάντα μια Ρέιτσελ που θα σου πει ευθαρσώς αυτά που του είπε όταν ως έγκυος ήθελε την απόλυτη αφοσίωσή του. «Θέλω να είσαι στην υπηρεσία μου 24 ώρες το 24ωρο.» Μπορεί η δική σου Ρέιτσελ να μην κατέβει από το αεροπλάνο για να ζήσει μαζί σου κι ίσως τελικά ήθελες ο δικός σου Ρος να ομολογήσει τα συναισθήματά του ξεκάθαρα, πολύ πριν φτάσει στο ακραίο σημείο να συνειδητοποιήσει ότι τώρα σε χάνει οριστικά.

Ο Ρος καταλήγει με τη Ρέιτσελ γιατί νικήθηκαν από τα συναισθήματά τους, ο Τσάντλερ καταλήγει με τη Μόνικα γιατί το πάλεψαν και τα σεβάστηκαν. Και μεγαλώνοντας, ταυτίζεσαι περισσότερο με εκείνον που παλεύει παρά με εκείνον αφήνεται έρμαιο στις συγκυρίες της ζωής για να διαγράψει έναν τέλειο κύκλο και να ξεκινήσει από εκεί που τελείωσε. Όσο κι αν αυτή η αρχή είναι μοναδική και ονειρεμένη.