5 σοβαρά ξενερώματα που τρως όσο κι αν σ' αρέσει η δουλειά σου

Στο κομμάτι της εργασίας υπάρχουν άνθρωποι κι άνθρωποι. Άλλοι είναι ταγμένοι στο επάγγελμά τους· ακόμα και το πρωινό ξύπνημα και η προετοιμασία είναι μια ιεροτελεστία, ενώ έχουν ένα αυστηρό πρόγραμμα προετοιμασίας το οποίο τους κρατά πάντα σε εγρήγορση. Άλλοι, το θεωρούν μια αναγκαία πτυχή της ζωής τους που τους εξασφαλίζει τα προς το ζην κι άλλοι, αν μπορούσαν, δε θα εργάζονταν ποτέ ξανά στη ζωή τους, επειδή θεωρούν πως στερούνται άλλα πράγματα, πολύ πιο ουσιώδη.

Φυσικά, το πώς θα διαμορφώσω τη στάση μου απέναντι στην εργασία μου, εξαρτάται κατά ένα πολύ μεγάλο βαθμό από το εάν αυτή η εργασία ήταν τελικά αυτό –ή κάτι κοντινό σε αυτό- που πάντα ονειρευόμουν να κάνω. Περιπτώσεις ανθρώπων που είτε αφιέρωσαν χρόνια σπουδών οι οποίες τους οδήγησαν σε ένα επάγγελμα που τελικά δεν τους «γεμίζει» καθόλου,  είτε «από σπόντα» βρέθηκαν σε έναν επαγγελματικό κλάδο που ποτέ δεν είχαν φανταστεί αλλά τώρα μοιάζει η καλύτερη επιλογή, παρατηρούνται συνεχώς γύρω μας. Το να πληρώνεσαι για να κάνεις αυτό που αγαπάς, είναι μια από τις πιο θετικές εξελίξεις που μπορεί να φέρει η ζωή. Ωστόσο και σε αυτή την περίπτωση, μπορεί ανά περιόδους να ξενερώνεις, να θυμώνεις, να λες πως δεν αξίζει και να σκέφτεσαι να τα παρατήσεις.

Σε ποιες, λοιπόν, περιπτώσεις, μπορεί να έχεις δεύτερες σκέψεις για την επιλογή σου, ακόμα κι αν αγαπάς τρελά αυτό που κάνεις, ακόμα κι αν το ονειρευόσουν από τα παιδικά σου χρόνια;

1. Να αμείβεσαι για τα μισά απ’ όσα κάνεις γιατί υπάρχει έλλειψη προσωπικού

Όταν οι αμοιβές είναι χαμηλές ενώ ο όγκος της παραγόμενης εργασίας είναι μεγάλος, κοινώς. Ακόμα και γι’ αυτούς που δε βλέπουν την εργασία τους ως αποκλειστικά βιοποριστικό μέσο, η μέρα πληρωμής είναι χαρά, ανταμοιβή κι επιβεβαίωση. Ναι, υπάρχει κι η ηθική ανταμοιβή που κάποιες φορές φέρνει και δάκρυα στα μάτια αλλά από ένα σημείο και μετά κανένας δεν κινητοποιείται μόνο από αυτό. Το να μην μπορεί κάποιος σκληρά εργαζόμενος, με μια στοιχειωδώς καλή διαχείριση, να ικανοποιήσει εκτός από τις βασικές του ανάγκες και κάποιες άλλες ανάγκες που ξεχωρίζουν την επιβίωση από τη ζωή, είναι εξαιρετικά απογοητευτικό κι εναρκτήριο μιας διαδικασίας προβληματισμού για το αν μπορεί να συνεχίσει να δουλεύει με αυτούς τους ρυθμούς κι υπό αυτές τις συνθήκες.

2. Το να δουλεύεις χωρίς σωστό εξοπλισμό

Όταν έχεις στη διάθεσή σου προβληματικό και φτωχό εξοπλισμό και δουλεύεις σε κακές υποδομές. Η ρομαντική πλευρά σου που σου επιτρέπει κάθε πρωί να ξυπνάς ορεξάτος για να «αδράξεις τη μέρα» και να παραγάγεις το απαιτούμενο έργο μέσω της επαγγελματικής σου ιδιότητας, καταλαγιάζει λίγο, όταν μπαίνεις σε ένα κρύο γραφείο το καταχείμωνο ή σε ένα «θερμοκήπιο» τον Αύγουστο, όταν θες να διεκπεραιώσεις μια δουλειά επειγόντως κι ο αρχαίος υπολογιστής «σέρνεται», όταν το σύστημα πέφτει κάθε λίγο και λιγάκι και γενικότερα όταν νιώθεις ότι ο χώρος σε σαμποτάρει κι απειλεί την παραγωγικότητά σου.

3. Όταν δεν παίρνεις ηθική επιβράβευση ή ακόμα και λεκτική

Φράσεις, όπως «μπράβο, πολύ καλή δουλειά», «σωστή επιλογή», «ωραία πρωτοβουλία» σου δίνουν απίστευτη ώθηση να προσπαθήσεις ακόμα περισσότερο. Κι οι ενήλικες μέσα σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικό και συνεχών αλλαγών επιζητούν την επιβεβαίωση, όπως ένας μαθητής θέλει να ακούσει το «μπράβο» όταν θα πει σωστά για πρώτη φορά την προπαίδεια του 9. Δε μιλάμε για τους ανθρώπους εκείνους που προσδιορίζονται από την εικόνα που έχουν οι άλλοι γι’ αυτούς και την έχουν αναγάγει στη μοναδική τους ανησυχία. Μιλάμε γι’ αυτούς που θα βάλουν ένα λιθαράκι στην ομαδική επιτυχία με την ατομική τους συμβολή. Μια θετική ανατροφοδότηση θα τους κάνει να χαμογελάσουν στο τέλος της ημέρας και να εργαστούν ακόμα πιο αποτελεσματικά στο επόμενο project.

4. Οι αγενέστατοι πελάτες που σε θεωρούν δούλο

Πελάτες που θεωρούν ότι –όντως– έχουν πάντα δίκιο και το διεκδικούν με κάθε τρόπο χωρίς κανένα σεβασμό στη δουλειά σου,ακόμα και την προσωπικότητά σου. Άνθρωποι που θα στηριχτούν, ίσως, σε μια στιγμή αδυναμίας σου ή και σε τίποτα απολύτως, θα κάνουν επίθεση στην αξία σου εν γένει ως επαγγελματία και θα σε κάνουν να αναρωτιέσαι πολλές φορές αν έχει αξία αυτό που κάνεις. Ευτυχώς, υπάρχουν κι αυτοί που θα είναι πολύ περισσότεροι και που αυτή την αξία θα στην επιβεβαιώσουν.

5. Όταν το συναδελφικό κλίμα είναι κακό έως αρρωστημένο

Ίσως το πιο σημαντικό από όλα. Οι σχέσεις με τους ανθρώπους με τους οποίους περνάμε μαζί τη μισή μέρα και περισσότερο, που καλούμαστε από κοινού να διαχειριστούμε εντονότατες κρίσεις –πώς να το κάνουμε– καθορίζουν τη στάση μας απέναντι στην εργασία μας. Σίγουρα με κάποιους θα αποκτήσουμε πιο προσωπικές σχέσεις, με κάποιους θα έρθουμε σε ρήξη για ένα επαγγελματικό θέμα, το σίγουρο όμως είναι ότι εάν υπάρχουν έντονες αντιπαλότητες και μίση που διατηρούνται ζεστά κι ενεργά, τότε αυτό δηλητηριάζει και το έργο μας και τη διάθεσή μας. Η διχόνοια δεν πρόσφερε ποτέ τίποτα σε καμία ομάδα και σίγουρα δε μιλάμε για τον υγιή ανταγωνισμό, αλλά για την ξεκάθαραμυ υγιή συναδελφική σχέση.

Αυτά υπάρχουν σε κάθε δουλειά. Ακόμα κι αν είναι μια δουλειά στην οποία είσαι μόνος σου, δεν έχεις ανωτέρους να απολογηθείς, κάτι θα βρεθεί να σε ξενερώσει ενίοτε. Η μοναξιά του να δουλεύεις μόνος σου σε ένα γραφείο, το ακανόνιστο ωράριο, κάτι πάντα θα βρίσκεται να παραπονιέσαι. Ωστόσο, σε όλες τις διαστάσεις της ζωής μας το ξενέρωμα υπάρχει και ίσως είναι κι απαραίτητο να υπάρχει. Σε έναν τέλεια φτιαγμένο κόσμο δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να εκτιμήσεις και να περιμένεις. Σε έναν κόσμο, όμως, που θα «ξενερώσεις» κάποιες φορές με το επάγγελμά σου, με την οικογένειά σου, με τους φίλους σου, με τη σχέση σου, με τον τρόπο ζωής σου, πάντα θα έχεις ένα κίνητρο να διεκδικήσεις, να προσπαθήσεις και να απαιτήσεις το καλύτερο. Αυτή η απαίτηση λέγεται «ποιότητα ζωής».