Μας κάνει ο έρωτας να γινόμαστε ανόητοι;

Θα το ξεκινήσω λιγάκι επιστημονικά αλλά θα σου βγάλει νόημα, εμπιστεύσου με.

Μια ουσία που εκκρίνεται όταν είμαστε ερωτευμένοι είναι η σεροτονίνη, που έχει να κάνει με την αναμάσηση των σκέψεων. Η σεροτονίνη μάς κάνει να σκεφτόμαστε όλη την ώρα τ@ν σύντροφό μας με έναν τρόπο εμμονικό. Αν δεν είναι μαζί μας, τότε αισθανόμαστε σαν να πήραν το ναρκwτικό μας μακριά. Κι έχοντας αναφέρει αυτό, να πω επίσης ότι η κυρία σεροτονίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής του εγκεφάλου μας, όπου νευροδιαβιβαστής, ίσον χημική ένωση υπεύθυνη για τη μεταβίβαση πληροφοριών από έναν νευρώνα στον επόμενο. Και μάντεψε σε τι είδους πληροφορίες εστιάζουν όλοι αυτοί οι νευροδιαβιβαστές όταν ερωτευόμαστε: Στο πρόσωπο ενδιαφέροντός μας, φυσικά.

Κάπως έτσι, με το που σκάσει ο έρωτας, όλος ο υπόλοιπος τεράστιος όγκος πληροφοριών που λαμβάνουμε καθημερινά παραγκωνίζεται, γιατί την πρωτοκαθεδρία την αποκτούν οι πληροφορίες που ανακυκλώνουμε στο μυαλό μας συνέχεια σε σχέση με αυτόν που θέλουμε. Είσαι στη δουλειά; Σκέφτεσαι αν έφαγε, αν είναι καλά, πόσο σου λείπει η μυρωδιά και η αίσθηση της αγκαλιάς που σου κάνει, τι ωραία μάτια έχει, πόσα άτομα ακολουθεί στο instagram, γιατί δε σου είπε «καλημέρα μωρό μου» κι έστειλε σκέτο «καλημέρα», κι άλλα τέτοια πολλά. Είσαι στο αυτοκίνητο κι όλα τα καψούρικα τραγούδια που παίζουν θέλεις να τα αφιερώσεις γιατί ξαφνικά τα προσωποποιείς. Είσαι με παρέα και δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς σε μια συζήτηση γιατί σκέφτεσαι το ταίρι σου, μαζί με όλες τις μικρές λεπτομέρειες σχετικά με το άτομό του.

Ερωτευόμαστε και ξυπνάνε ένστικτα επιβίωσης. Θέλουμε να είμαστε το νούμερο ένα, χάνοντας κάθε ίχνος λογικής, είμαστε πεπεισμένοι πως όσο ελκυστικό βρίσκουμε εμείς αυτό το άτομο, ακριβώς το ίδιο το βλέπει ο περιπτεράς, ο κρεοπώλης και ο barista μη σου πω, ενώ αρρωσταίνουμε στη σκέψη ότι δεν ήμασταν εμείς οι πρωταγωνιστές ανέκαθεν. Μιλάμε με φίλους κι αναλύουμε τα δικά τους με λογική μα όταν έρχεται η ώρα για τα δικά μας δραματοποιούμε τα πάντα φτιάχνοντας στο μυαλό μας σενάριο που και το Netflix ακόμα θα ζήλευε.

Το IQ μας παρόλα αυτά, δε μειώνεται. Απλώς, αντί να βλέπουμε καθαρά φοράμε αυτά τα ροζ γυαλάκια με τις καρδούλες -όπως αυτά στα καρτούν ένα πράγμα- και κοιτάζουμε τον άλλον μέσα από αυτά. Η επαφή μαζί με αυτόν τον άνθρωπο μάς δίνει καθημερινά αυξημένες δόσεις σεροτονίνης και γινόμαστε j@nkies κανονικά. Η ιδέα και μόνο της έλλειψης, μας δημιουργεί στερητικά σύνδρομα και πανικό. Ταχυκαρδία όταν δεν είμαστε καλά μεταξύ μας, αϋπνίες αν έχουμε τσακωθεί, αφαγία ή υπερφαγία από το άγχος για το τι θα γίνει, νευρικότητα κι έλλειψη συγκέντρωσης. Κι όλα αυτά είναι φυσικά δημιουργήματα του εγκεφάλου, που γλυκάθηκε από το overdose σεροτονίνης και θέλει περισσότερο. Η ευφυΐα, όμως, του καθενός μας είναι ακόμα εκεί, στη θεσούλα της, απλώς μπλέκει με κακές παρέες όπως η εμμονή και η παράνοια και παρασύρεται για λίγο μέχρι να ‘ρθει η διαύγεια και ν’ επαναφέρει τον εγκέφαλό μας σε τάξη.

Οπότε, αν είναι να φοβάσαι ότι θα χαζέψεις αν ερωτευτείς, ρίσκαρέ το!