Η τελειότητα είναι βαρετή - Είναι αναμενόμενη, στρογγυλεμένη, προβλέψιμη

Ξυπνάς.

Κοιτάς το ταβάνι, που δεν έχει φίλτρα. Τεντώνεσαι, και το κόκαλο του ώμου σου κάνει «κρακ» – σαν να σε προειδοποιεί πως η μέρα δε σηκώνει λάθη. Παίρνεις το κινητό. Στην οθόνη σου, ένας κόσμος μαγικός: τέλεια πρόσωπα, τέλεια σπίτια, τέλεια κορμιά που κάνουν γιόγκα στο μπαλκόνι με φόντο το ηλιοβασίλεμα. Σαν να βγήκαν όλα από ταινία με καλό φωτισμό και κακό μοντάζ ζωής.

Πίνεις τον καφέ σου και σκέφτεσαι: Κι εγώ; Εγώ γιατί δεν τα προλαβαίνω όλα; Γιατί το πάτωμά μου έχει ψίχουλα και το μυαλό μου κάτι πιο βαρύ;

Κι εκεί ξεκινάει η πίεση.

Η πίεση να είσαι χαρούμενος.

Η πίεση να είσαι όμορφος, χωρίς σημάδια και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Να βάζεις στόχους, να κάνεις coaching, να τρέχεις, να φτάνεις, να προλαβαίνεις.

Να μη βαριέσαι. Να μην πονάς. Να είσαι θετικός, φωτεινός, ανεβαστικός – σαν motivational quote σε ροζ background.

Και μέσα σε όλα αυτά τα «πρέπει», χάνεις την πιο όμορφη λεπτομέρεια:

Δε χρειάζεται να είσαι τέλειος.

Χρειάζεται να είσαι αληθινός.

Γιατί η ζωή δεν είναι feed στο Instagram.

Είναι το παγωτό που έλιωσε στο χέρι σου πριν προλάβεις να το φας.

Είναι το φιλί που δεν ανέβηκε σε story.

Είναι το γέλιο που ξέσπασε απ’ το πουθενά – με στραβά δόντια, με λεκέ στην μπλούζα, με μαλλί αχτένιστο.

Η ζωή είναι αυτό που δε φωτογραφίζεται. Αυτό που δεν προβάλλεται. Αυτό που δε ζητά likes.

Ζούμε πιεσμένοι να δείχνουμε καλά, αντί να είμαστε καλά.

Μα αλήθεια τώρα… Πότε ένιωσες πιο ζωντανός;

Όταν είχες έξι φίλτρα και τέλεια γωνία προσώπου ή όταν καθόσουν στο πάτωμα με έναν φίλο, πίνοντας κρασί από φλιτζάνι και μιλώντας για όνειρα που δεν έχουν GPS;

Ξέρεις τι έχει αξία τελικά; Να γελάς με την καρδιά σου, όχι με emoji.

Να κλαις χωρίς να απολογείσαι.

Να πεις «κουράστηκα» και να σε πάρει μια αγκαλιά, όχι ένα inbox.

Να μη φοβάσαι τη σιωπή. Να μην ντρέπεσαι που δεν τα έχεις όλα υπό έλεγχο.

Γιατί και το να χαθείς έχει τη δική του μαγεία. Όταν χαθείς, βρίσκεις μονοπάτια που δεν ήξερες πως υπήρχαν.

Και ξέρεις κάτι άλλο; Η τελειότητα είναι βαρετή. Είναι αναμενόμενη, στρογγυλεμένη, προβλέψιμη.

Ενώ το αληθινό είναι συναρπαστικό. Είναι αυθόρμητο. Έχει γωνίες, έχει λάθη, έχει ανθρώπινο δέρμα και όχι φίλτρα λείας επιφάνειας.

Αν η ζωή σου μοιάζει μπερδεμένη, χαοτική, λίγο θλιμμένη και λίγο όμορφη – τότε, μπράβο σου. Ζεις.

Όχι σαν post. Όχι σαν story. Αλλά σαν άνθρωπος.

Ο κόσμος δε χρειάζεται άλλους τέλειους. Έχει αρκετούς.

Χρειάζεται αυθεντικούς. Χρειάζεται εσένα, με τις ανασφάλειες, τις ουλές, τα λάθη και τα γέλια σου.

Με τη φωνή σου που ραγίζει όταν μιλάς για όσα αγαπάς. Με τα μάτια σου που δεν ψεύδονται.

Και την επόμενη φορά που θα σε πνίξει η πίεση να ζήσεις τέλεια…

Πες “δε θα παίξω σήμερα στο σήριαλ της τελειότητας, θα ζήσω στο ντοκιμαντέρ της αλήθειας μου”.

Και μετά, πήγαινε να φας παγωτό. Ακόμα κι αν στάξει στο μπλουζάκι σου.

Γιατί αυτό το λεκέ, μόνο οι αληθινοί τον καταλαβαίνουν.

Και μόνο εκείνοι τον λένε ομορφιά.