Έλα, δοκίμασε να απολαύσεις να κάνεις απολύτως τίποτα

Ξυπνάς. Το ξυπνητήρι ουρλιάζει σαν σειρήνα πολέμου. Το κινητό αναβοσβήνει σαν τρελό ρομπότ σε κατάσταση πανικού. Ο καφές δεν προλαβαίνει να ζεστάνει τα χείλη σου, γιατί η ζωή σε σπρώχνει στην αρένα πριν καν ανοίξεις τα μάτια σου. Σκέφτεσαι να επιστρέψεις στη μήτρα για λίγη ηρεμία, αλλά το μαιευτήριο δε δέχεται επιστροφές.
Η καθημερινότητα είναι σαν πάρτι που δεν κάλεσες τον εαυτό σου, αλλά παρόλα αυτά βρίσκεσαι εκεί, φορτωμένος υποχρεώσεις, deadlines και προσδοκίες. Και φυσικά, όλα τρέχουν. Τα emails, οι ειδοποιήσεις, ακόμα και οι σκέψεις σου – πιο γρήγορες κι από πιτσαρία που κάνει delivery σε τρία λεπτά.
Αλλά κάπου εδώ, υπάρχει μια μυστική έξοδος: Το σπορ της ηρεμίας.

Ξεχνάς το skydiving και το bungee jumping – εδώ μιλάμε για κάτι πιο extreme: να μην κάνεις τίποτα.
Ακούγεται εύκολο; Χα! Μάλλον δεν έχεις προσπαθήσει ποτέ να χαλαρώσεις χωρίς να νιώθεις ενοχές γι’ αυτό.
Πάρε μια βαθιά ανάσα. Όχι σαν να κρύβεσαι από ένα τεστ αντοχής, αλλά σαν να γεμίζεις τον εαυτό σου με καθαρό οξυγόνο ζωής. Η ηρεμία δεν είναι μακρινός προορισμός – είναι σαν σοκολατάκι που λιώνει αργά στο στόμα. Αν το καταπιείς βιαστικά, πάει χαμένο.
Δοκίμασέ το: κάτσε στον καναπέ και κάνε… τίποτα. Άκου τον ήχο της βροχής, άσε το βλέμμα σου να ταξιδέψει σε εκείνη τη μικρή ρωγμή στον τοίχο που ποτέ δεν παρατήρησες. Η ηρεμία κρύβεται στις λεπτομέρειες που ξεχνάμε να δούμε.

Και όχι, το να χαζεύεις στο κινητό σου δεν πιάνεται.
Οι εσωτερικές Σειρήνες (αλλιώς, ο δικτάτορας του μυαλού σου) θα επαναλαμβάνουν
«Δεν έχεις κάνει αρκετά!»
«Δεν αξίζεις αν δεν ιδρώσεις!»
«Πόσο αργός είσαι σήμερα!»
Έλα τώρα. Αν μια φίλη σου μιλούσε έτσι, δε θα της έλεγες να χαλαρώσει λίγο; Οι πιο αυστηρές φωνές είναι αυτές που έχουμε μέσα μας. Και, μεταξύ μας, έχουν το χειρότερο γούστο στη μουσική. Αν ήταν DJ, θα έπαιζαν το ίδιο ενοχλητικό τραγούδι ξανά και ξανά: “Πρέπει να κάνεις περισσότερα”.
Η πραγματική επανάσταση δεν είναι να κάνεις περισσότερα. Είναι να τολμήσεις να κάνεις λιγότερα και να μην απολογηθείς γι’ αυτό. Γιατί το «δεν κάνω τίποτα» είναι μια παρεξηγημένη τέχνη. Και απαιτεί εξάσκηση.
Κλείσε την πόρτα στο χάος, γιατί μπορείς.
Δοκίμασε το εξής: πες «όχι». Σε ένα έξτρα meeting. Σε μια ακόμα αγγαρεία που θα μπορούσε να κάνει κάποιος άλλος. Στην αίσθηση ότι πρέπει να είσαι πάντα σε εγρήγορση.
Μερικές φορές, ηρεμία είναι το να ξαπλώνεις ανάσκελα στο πάτωμα και να κοιτάς το ταβάνι. Ή να περπατάς χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Ή να τρως ένα κομμάτι τούρτα χωρίς τύψεις. (Για την ακρίβεια, ω ναι, η τούρτα είναι ακρογωνιαίος λίθος της γαλήνης.)
Γιατί, ξέρεις κάτι; Δε χρωστάς σε κανέναν να είσαι συνεχώς στην πρίζα.
Οι Σειρήνες θα συνεχίσουν, αλλά εσύ έχεις τον τελευταίο λόγο.

Ο κόσμος θα εξακολουθήσει να φωνάζει, να απαιτεί, να τρέχει. Αλλά η αλήθεια είναι απλή: Δε χρειάζεται να τρέχεις μαζί του.
Μπορείς να επιλέξεις να επιβραδύνεις. Να χαμογελάσεις χωρίς λόγο. Να ακούσεις το αγαπημένο σου τραγούδι χωρίς να κάνεις παράλληλα κάτι άλλο. Να χαζέψεις ένα γατάκι στο ίντερνετ χωρίς τύψεις. (Πράγματι το γατάκι μετράει ως διαλογισμός.)
Πάρε μια ανάσα. Νιώσε τη στιγμή.
Είσαι εδώ. Κι αυτό αρκεί.