Αναπόφευκτα συγκρίνουμε νυν με πρώην

Πολλοί το θεωρούν λάθος, για κάποιους άλλους είναι φυσιολογικό και σε μερικούς ακόμη γίνεται ασυναίσθητα, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουν. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι ένα: Όλοι μας συγκρίνουμε, συνειδητά ή μη, τους νυν με τους πρώην. Όχι πάντα σε κάτι θετικό αλλά ακόμη κι αρνητικά στοιχεία που βρίσκαμε τότε και τα ανακαλύψαμε και στον νέο μας σύντροφο.

Το φυσιολογικό σε αυτήν την υπόθεση έγκειται στο γεγονός πως, απ’ τη στιγμή που δεν είναι η πρώτη μας σχέση, υπάρχει εκ των πραγμάτων το μέτρο σύγκρισης ανάμεσα σε μια σχέση που είναι πλέον παρελθόν και στην παρούσα. Ειδικά, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν στο παρόν μας, τείνουμε να κάνουμε νοητή αναδρομή στο παρελθόν, συγκρίνοντας θετικά ή αρνητικά τις εμπειρίες μας και τα συμβάντα. Δεν υπάρχει, άλλωστε, ένας μαγικός διακόπτης, όπου πατώντας τον να γίνεται ολική διαγραφή του παρελθόντος μας. Ειδικά όσον αφορά στιγμές που μας στιγμάτισαν το μυαλό τις διατηρεί ανεξίτηλες στη μνήμη, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Οι λόγοι που κάτι τέτοιο συμβαίνει είναι πολλοί. Αρχικά, μπορεί η προηγούμενη σχέση να τελείωσε σχετικά πρόσφατα με αποτέλεσμα να μην έχουμε ακόμη καταφέρει να αποστασιοποιηθούμε τελείως απ’ τα συναισθήματα που αυτή μας δημιούργησε. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, είναι εξαιρετικά άδικο να βάζουμε τον νυν στη ζυγαριά των συναισθημάτων μας, των συμπεριφορών αλλά και των καταστάσεων που προκύπτουν. Προτιμητέο θα ήταν να μην μπούμε καν στη διαδικασία μιας νέας σχέσης, αν δεν έχουμε πάρει το χρόνο μας να αποφορτιστούμε από όλα τα αρνητικά συναισθήματα που επέφερε ο πρόσφατος χωρισμός μας.

Συχνά, επίσης, τείνουμε όντως να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη ως προς τις επιλογές μας, κάτι που έχει ως συνέπεια ο νυν να έχει στο χαρακτήρα του πολλά κοινά σημεία με τον πρώην. Βλέπουμε, λοιπόν, πως το λάθος επαναλαμβάνεται και πως, για ακόμη μια φορά, πέσαμε με τα μούτρα σε μια κατάσταση που με μαθηματική ακρίβεια θα μας οδηγήσει στο ίδιο ακριβώς αδιέξοδο με την προηγούμενη. Καλό θα ήταν, επομένως, να αναρωτηθούμε πού έχουμε εμείς το λάθος και γιατί τείνουμε να κάνουμε παρόμοιες επιλογές.

Η αυτοκριτική εδώ θα φανεί σωτήρια, καθώς θα ανακτήσουμε τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση, θα πάψουμε να κοιτάμε χαμηλά, σε περιπτώσεις που μας αδικούν, και θα στρέψουμε την προσοχή μας σε ό,τι πραγματικά αξίζει να ασχοληθούμε, που θα μπορέσει να μας δώσει περισσότερα θετικά συναισθήματα και στιγμές παρά αρνητικά.

Υπάρχουν, φυσικά, και περιπτώσεις όπου η σύγκριση αυτή έχει ένα θετικό πρόσημο ως προς τον νυν. Αυτό συμβαίνει κυρίως όταν η τωρινή μας επιλογή έχει αποδειχτεί μακράν καλύτερη εν συγκρίσει με την προηγούμενη. Ο νυν μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που ψάχνουμε ή τουλάχιστον να πλησιάζει πολύ τα στάνταρτ που έχουμε θέσει. Συγκρίνουμε, επομένως, στο μυαλό μας πόσο πιο όμορφα περνάμε με τον τωρινό σύντροφό μας, πόσες όμορφες αναμνήσεις έχουμε ήδη δημιουργήσει μαζί του και πόση περισσότερη δύναμη κι αυτοπεποίθηση έχουμε αντλήσει από μια σχέση υγιή, ισορροπημένη και βασισμένη σε αμοιβαία συναισθήματα.

Μια ακόμη περίπτωση είναι ο πρώην σύντροφός μας να επανεμφανίζεται συχνά στη ζωή μας, διεκδικώντας ξανά χώρο σε αυτή. Έτσι, μπορεί να νιώθουμε εγκλωβισμένοι στο συνεχές μαρκάρισμα και να μην μπορούμε να ευχαριστηθούμε τις στιγμές μας με την τωρινή μας σχέση. Όσο επιτρέπουμε το γεγονός αυτό να διαιωνίζεται, το μικρόβιο της αναπόφευκτης σύγκρισης φωλιάζει μέσα μας. Εκεί θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα τη χρυσή συμβουλή «ό,τι δε λύνεται, κόβεται» και να κόβουμε μαχαίρι κάθε είδους επικοινωνία, χωρίς να αφήνουμε κανένα περιθώριο στον πρώην να εισβάλλει ξανά στην καθημερινότητά μας. Όσο πιο ξεκάθαροι οι λογαριασμοί μας, τόσο πιο απλή κι όμορφη θα είναι κάθε μετάβαση στη ζωή μας.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως οι σχέσεις δεν είναι μαθηματικά. Είναι θέληση, πόθος, πάθος, κόπος, χρόνος, επένδυση σωματική και ψυχική. Όταν θέλουμε κάτι πολύ και προσπαθούμε συνεχώς γι’ αυτό χωρίς να επαναπαυόμαστε, τότε θα πετύχει. Μπορεί η καινούρια μας σχέση να βρίσκεται ίσως σε πολύ πρώιμο στάδιο και να αναρωτιόμαστε αν κάναμε ή όχι σωστή επιλογή. Κι εκεί κάπου να την πατάμε, καθώς –ως διέξοδο στις δικές μας φοβίες– ζυγίζουμε τις αντίστοιχες συμπεριφορές τους για να δούμε πώς θα πρέπει να αξιολογήσουμε τον νυν.

Αν σταματήσουμε να βάζουμε ζυγαριές στους ανθρώπους και στα συναισθήματά μας, συνειδητοποιώντας πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός με αποτέλεσμα να αντιδρούμε κι εμείς με διαφορετικό τρόπο, και δεν προσπαθούμε να βάλουμε σε κλίμακα εμάς και τον σύντροφό μας, θα καταφέρουμε να ζήσουμε τη νέα μας σχέση μέχρι το μεδούλι.

Οι σχέσεις δεν είναι ένα διάγραμμα που απαρτίζεται απ’ τις καμπύλες του νυν και του πρώην συντρόφου μας ώστε να βλέπουμε πού αυτοί συμπίπτουν και πού αποκλίνουν. Οι σχέσεις είναι κύκλοι. Όποιος κύκλος ανήκει στο παρελθόν θα πρέπει να κλείνει κι όποιος ανήκει στο παρόν πρέπει να προσπαθούμε να τον δημιουργήσουμε όσο μεγαλύτερο γίνεται σε περίμετρο και διάμετρο, ώστε να εντάσσουμε μέσα του όσο το δυνατόν περισσότερες όμορφες στιγμές κι ευχάριστα βιώματα.