Πάει καιρός από τότε που μπορείς να θυμηθείς τον εαυτό σου ευτυχισμένο μέσα σε μια σχέση. Δε θυμάσαι καν αν όντως έχει υπάρξει μια τέτοια στιγμή. Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι θες να «περνάς καλά», ό,τι κι αν σημαίνει για σένα αυτό. Το έχεις κάνει σημαία και πορεύεσαι νιώθοντας πως έτσι θα έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.
Άλλωστε, τη δικαιολογία την έχεις έτοιμη για τον εαυτό σου. Είσαι επιλεκτικός, δε θέλεις να ανοίγεσαι και δεν έχεις βρει το άτομο εκείνο που θα σε πληροί τόσο ώστε να πεις ότι αξίζει να δεσμευτείς μαζί του σε μια σχέση. Γκρινιάζεις πως ό,τι περίπτωση κι αν σου έχει τύχει δεν άξιζε καν τον κόπο να ασχοληθείς πέρα από μία βραδιά, έβρισκες πάντα κάποιο ελάττωμα κι αποφάσιζες να φύγεις πριν καν δώσεις μια ευκαιρία να σου αποδείξουν κάτι περισσότερο.
Δε θέλεις με τίποτα να παραδεχτείς πως είσαι δεσμοφοβικός. Πως σε πιάνει κρύος ιδρώτας μόνο και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να αρχίσεις να επενδύεις συναισθηματικά σε μια σχέση που θα έχει ουσία και μέλλον. Αντιδράς στο γεγονός πως θα υπάρξει στιγμή που θα χάσεις την ατομικότητά σου. Αισθάνεσαι πως αν γίνει αυτό θα χάσεις την αυτοκυριαρχία σου. Εύκολα, λοιπόν, δικαιολογείσαι άμεσα στον εαυτό σου αλλά και στους άλλους πως δεν έχεις βρει κάποιο άτομο στη ζωή σου που να αξίζει. «Όλοι είναι ίδιοι», «Έλα, μωρέ, που θα κάτσω να ασχοληθώ με αυτή την περίπτωση», «Με κούραζε ότι μιλούσε τόσο πολύ», «Μιλάει λίγο, πολύ μυστήριο, δεν το αντέχω» «Με έπαιρνε τηλέφωνο πάνω από τρεις φορές τη μέρα κι ένιωθα ότι πνίγομαι», «Δεν επικοινωνεί συχνά, δείχνει αδιαφορία» και πολλά άλλα τέτοια.
Εσύ τα έκανες όλα σωστά. Απλά οι άλλοι ήταν ανεπαρκείς. Το παραμικρό ψεγάδι που έβρισκες πάνω τους, στο μυαλό σου μεγεθυνόταν κι έμοιαζε αφόρητο. Ακόμη κι αν δεν είχε ελαττώματα, τα δημιουργούσες. Βάφτιζες ενοχλητικά ακόμα κι όσα χαρακτηριστικά οι άλλοι σου έλεγαν ότι είσαι πολύ τυχερός που τα βρήκες σ’ έναν άνθρωπο, αφού έβλεπες πάντα την αρνητική πλευρά.
Απ’ την άλλη, κι εσύ έχεις μια πολυάσχολη καθημερινότητα. Ή τουλάχιστον είναι κάτι ακόμη που χρησιμοποιείς για να αιτιολογείς το γεγονός ότι δεν μπορείς να δεσμευτείς. Δεν έχεις το χρόνο, λες, για να επενδύσεις σε ένα σύντροφο. Πιστεύεις ότι μια σχέση απαιτεί πάρα πολλά. Έλα, παραδέξου το, τρομοκρατείσαι και μόνο στην ιδέα ότι θα υπάρξει κάποιος εκεί έξω που θα περιμένει να του δώσεις την προσοχή σου, το ενδιαφέρον σου και το χρόνο σου. Βολεύεσαι με το να κρατάς αποστάσεις και θωρείς ότι είσαι συναισθηματικά επαρκής με το να μην περιμένεις μια σχέση να σου επιβεβαιώσει και να σου καλύψει ανάγκες, γιατί θεωρείς πως δεν έχεις τέτοιου είδους ανάγκες.
Πάμε κάπου εδώ, όμως, να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Κι όχι, δεν έχουν πάντα οι άλλοι ελαττώματα, ούτε είναι ανεπαρκείς. Πίσω από όλες τις αμφιβολίες που έχεις για κάθε άτομο που γνωρίζεις, είναι ο φόβος πως θα χάσεις την ελευθερία σου και την αυτονομία σου. Φοβάσαι πως άμα βγεις απ’ το σκληρό κέλυφος που έχεις δημιουργήσει γύρω σου, θα είσαι ευάλωτος κι εκτεθειμένος, φανερώνοντας τις αδυναμίες σου. Θέλεις να νιώθεις πως πάντα θα είσαι σε θέση να επιλέγεις εσύ κι όχι να επιτρέπεις να σε επιλέγουν, κι ότι αυτό δυστυχώς θα συμβεί αν συνάψεις μια ουσιαστική σχέση.
Δεν μπορεί να είναι όλοι όσοι γνωρίζεις λάθος. Δε γίνεται να έχουν όλοι ελαττώματα, αλλά εσύ να είσαι πάντα ο σωστός κι η σκέψη σου να είναι ορθή σε κάθε περίπτωση. Έχεις κάτσει να αναλογιστείς τα δικά σου λάθη; Τις δικές σου ανεπάρκειες και τα ελαττώματά σου; Έχεις μπει στον κόπο να κάνεις την αυτοκριτική σου; Είσαι κι εσύ υπεύθυνος για τις επιλογές σου. Αν, λοιπόν, όπως πιστεύεις, δε φταις εσύ, αλλά όσοι πετυχαίνεις είναι όντως ανίκανοι να κερδίσουν την περαιτέρω αφοσίωσή σου, τότε κάπου κάνεις κι εσύ λάθος. Είτε δεν κάνεις τις σωστές επιλογές ή δεν έχεις μάθει να κρίνεις και να αξιολογείς σωστά τους ανθρώπους.
Όχι, δεν είσαι δυνατότερος επειδή έχεις μάθει να βάζεις τείχη κι όρια σε όποιον σε πλησιάζει. Κι όχι, δε σημαίνει αυτό πως ο κόσμος γύρω σου έχει γίνει όλος σκάρτος. Κάπου φταις κι εσύ. Κάτι μέσα σου φοβάται να δεσμευτεί, τρέμεις στην ιδέα να ανοίξεις τα χαρτιά σου, να γίνεις ευάλωτος απέναντι σε ένα άτομο που θα θέλει να σου προσφέρει πολλά. Φοβάσαι μήπως σε εκμεταλλευτούν, μήπως πληγωθείς. Έχεις μάθει να χειρίζεσαι τα άγχη της καθημερινότητας και της δουλειάς. Όμως αυτό είναι ένας στρεσογόνος παράγοντας τον οποίο δεν έχεις μάθει και δε θέλεις να μάθεις να διαχειρίζεσαι.
Δε γίνεται, όμως, να περάσεις μια ζωή έτσι. Κάποια στιγμή θα πάψουν να σε επιλέγουν και δε θα μπορείς κι εσύ να επιλέξεις. Γιατί οι άνθρωποι θα θέλουν στη σχέση τους να βασίζονται στην εμπιστοσύνη, κάτι που εσύ δε θα μπορείς να τους προσφέρεις, ουσιαστικά λόγω της δικής σου ανεπάρκειας. Δούλεψε λίγο παραπάνω με τον εαυτό σου. Συνέχισε να τον βάζεις στο επίκεντρο αλλά πλέον με τον σωστό τρόπο.
Μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος μέσα από μια σχέση, να ανακαλύψεις τόσα όμορφα συναισθήματα. Θα παραμείνεις μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα, μόνο που θα μπορείς να μοιράζεις, να δίνεις και να λαμβάνεις, να σε αγαπούν και να αγαπάς, χωρίς να σε εκμεταλλεύονται. Η σχέση στηρίζεται στα αμοιβαία συναισθήματα, την αλληλοεκτίμηση, τον σεβασμό και στο αίσθημα ελευθερίας. Όχι –όπως εσύ πιστεύεις– στην εκμετάλλευση, στην απώλεια της αυτοκυριαρχίας και στη στέρηση της ελευθερίας.
Το πρόβλημα ξεκινάει από εσένα κι οι προσωπικές σου φοβίες είναι το ελάττωμα που σε κάνει να βλέπεις στους άλλους μόνο ψεγάδια. Όπως είχε πει κι ο αείμνηστος ηθοποιός μας, Θανάσης Βέγγος, τα πολλά χέρια είναι βαβούρα, κάτσιασμα. Στο τέλος την ημέρας το μόνο που χρειάζεσαι είναι δυο χέρια να σε τυλίγουν και δυο μάτια να σε κοιτάζουν. Και να είναι τα ίδια κάθε μέρα.
Γιατί εκεί θα έχεις τη σιγουριά ότι πλέον επέλεξες σωστά και μπορείς να αφήσεις τις ανασφάλειες στην άκρη.
Συντάκτης: Μαρία Χαρδαλιά
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
