Πολλοί από εμάς έχουμε στην παρέα μας έναν πολύτιμο φίλο, που είναι πάντα δίπλα μας στα δύσκολα. Κάθε φορά που θα τον χρειαστούμε θα γίνει θυσία για να είναι κοντά μας, να μας στηρίξει, να έχει έναν καλό λόγο να πει, μια συμβουλή και μια αγκαλιά ορθάνοιχτη, για να κουρνιάσουμε εκεί όσο χρόνο χρειαστούμε.
Θα σηκώσει πάντα το τηλέφωνο στο κάλεσμά μας κι αν δεν μπορέσει να το κάνει εκείνη τη στιγμή, θα μας καλέσει πίσω το συντομότερο, με ένα γνήσιο ενδιαφέρον να παραστεί σε οποιαδήποτε ανάγκη μας. Η συνάντηση θα είναι άμεση κι ο φίλος μας θα είναι μαζί μας και σε αυτή τη δυσκολία μας. Θα μας χαμογελάσει, θα μας κοιτάξει στα μάτια, θα χαμηλώσει τον τόνο της φωνής και θα γίνει το δεκανίκι που χρειαζόμαστε στη δύσκολη αυτή στιγμή.
Αυτός ο φίλος πάντα δείχνει πως στη δική του ζωή δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα. Έχει πάντα μια θετική στάση κι ελεύθερο χρόνο να είναι κοντά σε αυτόν που τον χρειάζεται. Το χαμόγελό του πάντα καλοσχηματισμένο στο πρόσωπο και το στόμα του έτοιμο να εξαπολύσει τις πιο αστείες ατάκες για να διώξει τα σύννεφά μας.
Το χιούμορ του! Θα ορκιζόμασταν πως θα μπορούσε κάλλιστα να παίξει σε θεατρική επιθεώρηση και να κάνει ως και τον πιο κατσούφη να διπλωθεί στο πάτωμα απ’ τα γέλια. Μόλις σε δει να πέφτεις θα θελήσει άμεσα να σε κάνει να γελάσεις για να ξορκίσει το κακό, να σε κάνει να δεις και την άλλη πλευρά, την πιο αστεία και πιο ανώδυνη.
Απορροφημένοι στα δικά μας προβλήματα ξεχνάμε το πιο σημαντικό. Αυτόν τον φίλο, που πάντα είναι εκεί για όλους μας, δεν τον ρωτήσαμε ποτέ τι κάνει, πώς είναι, πώς νιώθει. Κι αν τον ρωτήσουμε, βιαστικά και φευγαλέα από συνήθεια, θα μας πει ότι όλα είναι καλά και θα στρέψει τη συζήτηση πάλι επάνω μας, στις δικές μας ανάγκες.
Αν αφήσουμε, όμως, την παρόρμηση της ανάγκης μας να στηριχτούμε στην πολύτιμη βοήθειά του και ξεκολλήσουμε απ’ τα προβλήματα του δικού μας μικρόκοσμου, ίσως καταφέρουμε να παρατηρήσουμε το βλέμμα του. Τα μάτια δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια άλλωστε. Θα δούμε μέσα εκεί την ανάγκη του να ακουστεί, να βρεθεί και για εκείνον ένα στήριγμα, κάποιος δίπλα του στα ζόρια του.
Όλοι οι άνθρωποι κάτι αγαπούν, κάτι μισούν, κάτι φοβούνται και με κάποιον δαίμονα έχουν να παλέψουν. Και το χαμόγελο πολλές φορές έρχεται για να κρύψει καλά όλες αυτές τις ανάγκες. Άνθρωπος που χαμογελά ίσως έχει πονέσει πιο πολύ πιο βαθιά, ίσως έχει κλάψει πολύ περισσότερο και λόγω ενσυναίσθησης δε θέλει αυτό να το ζήσουν άλλοι. Δε θέλει η παρέα του να περάσει από ανάλογα κύματα. Μπορεί κάποτε να υπήρξε καπετάνιος στις πιο δύσκολες φουρτούνες και να εγκατέλειψε τελευταίος το καραβοτσακισμένο κουφάρι.
Δεν ξέρεις με τι έχει παλέψει. Δεν ξέρεις ίσως με τι έχει ακόμη να παλέψει και πόσο μόνος μπορεί να αισθάνεται όταν κλείνουν οι πόρτες. Αν το χαμόγελο που εσύ βλέπεις και σου χαρίζεται απλόχερα γίνεται νερό κι αλάτι στα μάτια όταν η αυλαία πέφτει. Αν απλά χρειάζεται κάποιον να επιμείνει και να ανοίξει όλη αυτή την άβυσσο που κρατάει καλά κρυμμένη.
Γι’ αυτό, την επόμενη φορά, μίλησέ του. Ρώτησέ τον αν είναι καλά, πώς πέρασε η μέρα του. Το πιο πιθανόν είναι πως αρχικά θα το αποφύγει και με ένα χαμόγελο θα προσπαθήσει να σε πείσει ότι όλα είναι εντάξει, στρέφοντας τη συζήτηση πάλι πάνω σε σένα. Αν επιμείνεις όμως, ίσως διαπιστώσεις ότι κι εκείνος είχε ανάγκη από δυο μάτια να τον κοιτάξουν βαθιά και δυο αφτιά να τον ακούσουν προσεκτικά για να εκφράσει σιγά-σιγά όλα όσα κρατούσε καλά κρυμμένα.
Και θα δεις πως με αυτό τον τρόπο η φιλία σας θα έχει μια νέα, πιο ουσιώδη εξέλιξη. Κι αυτή η φιλία θα είναι πιο δυνατή, πιο ισότιμη κι αμοιβαία.
Ας δούμε λίγο έξω απ’ το κάδρο του μικρόκοσμού μας. Ο κόσμος δεν πήγε μπροστά με εγωκεντρισμό. Ας μάθουμε να σεβόμαστε απ’ την αρχή, να μιλάμε, αλλά και να ακούμε, να κρίνουμε χωρίς να επικρίνουμε κι ίσως το χαμόγελο να επιστρέψει στα χείλη όλων μας, χωρίς να γίνεται ασπίδα για να κρύψει τις πιο μύχιες σκέψεις, αλλά ειλικρινής εκδήλωση χαράς μας, έχοντας χτίσει σχέσεις αληθινές κι όχι επιφανειακές.
Συντάκτης: Μαρία Χαρδαλιά
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
