Ήσουν και παραμένεις η καλύτερη γνωριμία της ζωής μου

Μπορώ να πω με πλήρη βεβαιότητα πως ακόμη και τώρα θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τη γνωριμία μας. Όσος καιρός κι αν έχει περάσει, κι όσος είναι ακόμη να έρθει μπροστά, δε θα μπορέσω να ξεχάσω. Καθώς οι μήνες πέρασαν και το μυαλό μου δε σταμάτησε να αναβιώνει κάθε στιγμή εκείνης της πρώτης μας μέρας, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως ήσουν κι είσαι η ομορφότερη γνωριμία της ζωής μου.

Είχα πάψει από χρόνια να πιστεύω σε θαύματα, πόσο μάλλον στον κεραυνοβόλο έρωτα απ’ την πρώτη ματιά. Είχα πάψει να πιστεύω ότι η ζωή φυλάει και για μένα κάτι που μαζί του δε θα μπορεί να συγκριθεί τίποτε άλλο. Με πήραν μπάλα η καθημερινότητα, τα διαρκή άγχη, η πολλή δουλειά που μόνη μου είχα επιλέξει να κρύβομαι επιμελώς μέσα σε αυτή για να αποφεύγω να έχω χρόνο να σκέφτομαι, για να περνάνε όσο πιο ανώδυνα γίνεται οι μέρες.

Οι άνθρωποι που έχουν πονέσει, συχνά επιλέγουν να κλείνονται στο καβούκι τους, καθώς κουράστηκαν να παλεύουν για το –στα μάτια τους– ανέφικτο κυνήγι της ευτυχίας. Έτσι επέλεξα να κάνω κι εγώ πολλά χρόνια τώρα, όσο κι αν προσπαθούσα να δείξω το αντίθετο. Αφιερώθηκα στη δουλειά μου, στους κοντινούς μου ανθρώπους και στην προσφορά μου στους συνανθρώπους μου. Αφοσιώθηκα σε χρήσιμο αλλά κι άσκοπο ξόδεμα του χρόνου μου κι έβλεπα τη ζωή να περνάει από μπροστά μου σαν θεατής.

Εκείνη τη μέρα ξύπνησα νωρίς το πρωί θέλοντας να αδράξω τη μέρα και να κάνω κάτι ουσιαστικό -φυσικά με γνώμονα πάντα τους άλλους κι όχι εμένα. Δεν περίμενα καν ότι θα προκύψει κάποια γνωριμία, καθώς το μυαλό μου είχε αποβάλλει από καιρό αυτήν την πιθανότητα. Ξεκίνησα κλασικά με έναν καφέ στο χέρι, τα πιο άνετά μου ρούχα, το μαλλί να έχει πιάσει την ανιούσα, αλαφιασμένο κι αυτό απ’ την υγρασία του πρωινού και με γρήγορο βηματισμό κινήθηκα προς το αυτοκίνητο. Η κίνηση δεν είχε προλάβει να δώσει το παρόν στις κεντρικές λεωφόρους κι έφτασα στον προορισμό μου στην ώρα μου. Ρίχτηκα με πάθος κι αφοσίωση στη δουλειά κι η μέρα μου ξεκίνησε με τους κλασικούς non stop ρυθμούς της.

Κάπου εκεί, λοιπόν, το σύμπαν φρόντισε να μας κάνει να γνωριστούμε καθώς μαζί θα συνεργαζόμασταν για να φέρουμε εις πέρας τη δύσκολη αποστολή μας. Κοιταχτήκαμε φευγαλέα, όμως ένιωσα πως μόλις εκείνη τη στιγμή κάτι άρχισε να αλλάζει. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μας σύστησαν, κι ας νόμιζα ήδη πως σε ξέρω χρόνια. Εκεί αναγκάστηκα να διασταυρώσω το βλέμμα μου με το δικό σου κι ήρθα αντιμέτωπη με το πιο όμορφο, ειλικρινές και γοητευτικό χαμόγελο που είχα δει ποτέ.

Παρ’ όλο που η καρδιά μου είχε ξεκινήσει ήδη να χάνει το ρυθμό της, παρέα με την ταραχή ήρθε και μια πρωτόγνωρη άνεση μαζί σου. Ένιωσα πως μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, δεν ένιωθα άβολα για τα ανακατεμένα μου μαλλιά και το σπορ μου ντύσιμο. Η θέρμη σου, η δοτικότητά σου, η αφοσίωση στη δουλειά, με έκαναν σύντομα να σε θαυμάζω και να νιώθω πολύ τυχερή που εκτός από γοητευτικός, ήσουν κι ένας εξαιρετικά δυναμικός άνθρωπος με τον οποίο μπορούσα να συνεργαστώ και να επικοινωνήσω σε όλους τους τομείς.

Νιώθω τυχερή που σε εσένα έβλεπα και βλέπω ένα πολύ γοητευτικό πλάσμα, που όμως παράλληλα δε στερείται νοημοσύνης, χιούμορ αλλά κι ευαισθησίας. Εκείνη την ημέρα όπου και να πηγαίναμε στο πλαίσιο της συνεργασίας μας όλοι μας θεωρούσαν ζευγάρι και μας εύχονταν τα καλύτερα. Εμείς χαμογελούσαμε από αμηχανία καθώς τίποτα δεν είχε ακόμη συμβεί που να επισφραγίζει κάτι τέτοιο. Όμως τα βλέμματα, ανήμπορα να κρύψουν την αλήθεια, μας πρόδιδαν κάθε φορά που κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο.

Όταν η μέρα μας έφτασε στο τέλος, κι είχε ήδη αποδειχτεί πόσα κοινά είχαμε μεταξύ μας, καθώς κι η δυνατή χημεία που μας ένωνε, η σχέση μας επισφραγίστηκε με το πιο γλυκό και συνάμα διεκδικητικό φιλί. Και κάπου εκεί, γνωρίζαμε πλέον καλά κι οι δύο πως από εκείνη τη στιγμή όλα άρχιζαν, πως ο δρόμος για εμάς θα ήταν μακρύς και πως κάθε προσπάθειά μας να ξεμπλέξουμε θα ήταν απλώς ανέφικτη.

Σήμερα, κοιτώντας για μια ακόμη φορά νοητά πίσω σε εκείνη την ημέρα, ευγνωμονώ το σύμπαν για την υπέροχη έκπληξη που μου επιφύλασσε. Χαίρομαι που ήσουν εσύ το άτομο που με έβγαλε απ’ το comfort zone που είχα δημιουργήσει, έχοντας γίνει μια απρόσιτη και κλειδωμένη προσωπικότητα.

Άξιζε κάθε καρδιοχτύπι, κάθε χαμόγελο και κάθε στιγμή που βίωσα και βιώνω μαζί σου από τότε ως τώρα. Η τύχη άργησε να μου χαμογελάσει, όμως έκρυβε ένα χαμόγελο μεγαλύτερο και φωτεινότερο κι απ’ τον Κρεστούλη των παιδικών μας χρόνων.

Γνωρίζω πολύ καλά πως ο κοινός μας δρόμος δεν είναι και δε θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Γνωρίζω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά και τον διαρκή αγώνα μας να μείνουμε μαζί και να κρατήσουμε αυτό που δημιουργήσαμε άθικτο στο πέρας των χρόνων. Αλλά ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό; Ότι έχουμε αρχίσει να βρίσκουμε τον τρόπο, και το παλεύουμε μαζί, κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Ότι όταν κάποιος απ’ τους δύο πάει να το βάλει κάτω, ο άλλος οπλίζεται με δύναμη και παλεύει περισσότερο μέχρι να αποκατασταθούν και πάλι οι ισορροπίες.

Αυτό, άλλωστε, δεν είναι το πιο σημαντικό; Η σχέση θέλει θυσίες, μια αέναη μάχη και χαίρομαι που σε αυτήν είμαι μαζί σου. Έχω ακριβώς το κίνητρο που χρειάζομαι να αγωνιστώ για μας και να νιώθω καθημερινά περηφάνια για την επιλογή μου. Κι αν νιώσω πως οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, θα σε κοιτάξω στα μάτια. Θα κοιτάξω αυτό το πρόσωπο κι αυτό το βλέμμα που μου έδωσε και μου δίνει δύναμη.  Κι αν χρειαστώ περισσότερη από αυτή, θα ενώσω τα χείλη μου με τα δικά σου.

Ξέρεις καλά το γιατί. Τα φιλιά μας είναι το οξυγόνο μου.  Πολλές φορές, όταν τα προβλήματα μας χτυπούν την πόρτα, νιώθω πως χάνω την ανάσα μου. Με ένα σου φιλί, όμως, παίρνω όλη τη δόση που χρειάζομαι για την ημέρα, σφυρηλατούμαι ξανά κι επιβεβαιώνομαι πως έκανα τη σωστή επιλογή.

Και ξέρεις ποιο είναι το πιο εκπληκτικό;

Ότι η καρδιά μου, η διαίσθηση κι η λογική μου, όσον αφορά εσένα, έχουν έρθει σε πλήρη συμφωνία!