Shopping cart theory: Το πώς ψωνίζεις λέει πολλά για το χαρακτήρα σου

Ότι θα ήταν τόσο σημαντικό το καρότσι του σούπερ μάρκετ που χρησιμοποιούμε για τα ψώνια μας και μάλιστα θα μπορούσε να παίξει ρόλο στον χαρακτηρισμό ενός ανθρώπου ως “καλού” ή “κακού” δε θα το φανταζόμασταν ποτέ! Κι όμως! Από το 2017 ακόμη που προέκυψε το θέμα, έχουν γίνει και γίνονται ατέλειωτες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, τόσο online όσο και σε πιο διαπροσωπικό επίπεδο. Θέμα viral λοιπόν για το οποίο ο καθένας έχει την άποψή του.

Και όχι. Δε μας ενδιαφέρει ποια αγαθά και πόσα, επιλέγεις να βάλεις στο καρότσι σου, αλλά τι κάνεις με αυτό αφού ολοκληρώσεις τις αγορές σου. Σύμφωνα με τη shopping cart theory λοιπόν, αν επιστρέφεις το άδειο καρότσι σου στη θέση του θεωρείσαι καλός άνθρωπος. Με ενσυναίσθηση και ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους σου και έντονη αίσθηση του καθήκοντος. Πολλοί όμως υποστηρίζουν πως δεν μπορούμε να κρίνουμε έναν άνθρωπο από μία και μόνο συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του. Μπορεί κάτι να πήγε στραβά εκεί. Να μη συμπεριφέρεται έτσι πάντα. Να ήταν οι συνθήκες ιδιαίτερες και να μην μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Ακόμη μπορεί και να παράτησε το καρότσι του όπου να ‘ναι από βιασύνη ή αφηρημάδα. Οι ρυθμοί της καθημερινότητάς μας πλέον είναι τέτοιοι που δε θα μας παραξένευε αυτό.

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι παράνομο να μην επιστρέψεις το καρότσι στη θέση του. Δε θα εμφανιστεί ξαφνικά κάποιος με μια σειρήνα που ουρλιάζει να σου βάλει χειροπέδες, αλλά δεν κερδίζεις και κάτι. Και εκεί έγκειται το κατά πόσο θέλεις να κάνεις πιο εύκολη ή πιο δύσκολη τη ζωή ενός συνανθρώπου σου. Για παράδειγμα, του εργαζόμενου στο κατάστημα γιατί τον επιβαρύνεις με extra δουλειά, ενώ θα μπορούσες αν έκανες το αντίθετο, να τον ξαλαφρώσεις. Κάποιες επιχειρήσεις επιλέγουν να χρησιμοποιούν καρότσια στα οποία πρέπει να βάλεις ένα κέρμα για να μπορέσεις να τα χρησιμοποιήσεις και είναι ξεκάθαρο πως το κάνουν αυτό για να είναι σίγουρο πως θα επιστραφεί στη θέση του. Γιατί όμως να πρέπει να υπάρχει κίνητρο για να κάνουμε το σωστό; Δε θα έπρεπε να είναι αυτονόητο κανονικά; Δε δείχνει αυτή η τακτική μία έλλειψη εμπιστοσύνης στη συνείδηση του ανθρώπου;

Από την άλλη μας κάνει να αναρωτηθούμε, αν οι συνθήκες ήταν ιδανικές και δεν υπήρχαν επιπτώσεις, θα κάναμε πάντα όλοι το σωστό; Θα το επιλέγαμε; Η πραγματικότητα λέει πως μάλλον όχι. Αυτοί που αντιμάχονται τη συγκεκριμένη θεωρία υποστηρίζουν πως μπορεί να υπάρχουν σημαντικοί λόγοι που κάποιος δεν επιστρέφει το καρότσι του και δεν πρέπει να τους παραβλέπουμε. Όπως το να έχει κάποιος παιδί στο αυτοκίνητο σε ηλικία που δεν πρέπει να μένει μόνο, ή να έχει κάποια κινητική δυσκολία. Ή να είναι πολύ άσχημος και επικίνδυνος ο καιρός και να έχει παρκάρει πολύ μακριά. Εδώ τονίζουν πως είναι επιτακτική ανάγκη, ειδικά σε μεγάλα καταστήματα, να υπάρχουν πολλές θέσεις για καρότσια διασκορπισμένες στον χώρο στάθμευσης ώστε να είναι ευκολότερη η πρόσβαση. Επίσης, μια μεγάλη μερίδα του κόσμου θεωρεί πως είναι στις αρμοδιότητες των εργαζομένων να μαζεύουν τα καρότσια και για αυτό δε νοιάζεται και πολύ. Αυτό μπορεί να ισχύει μπορεί και όχι. Είναι άλλο όμως να το παρατάς κάπου από άγνοια και άλλο να βγάζεις τα απωθημένα σου, για τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζεις στη δική σου δουλειά, στους υπαλλήλους των καταστημάτων, ηθελημένα. Δυστυχώς, συμβαίνει.

Σε πλήρη αντιδιαστολή, το σπάνιο εκείνο είδος ανθρώπων που θα δουν ένα καρότσι παρατημένο, επιστρέφοντας το δικό τους και θα το πάρουν κι αυτό να το βάλουν στη θέση τους! Ω ναι! Ίσως έχουν έρθει από άλλο πλανήτη όμως κι αυτοί ζουν ανάμεσά μας! Και μπορεί η θεωρία αυτή να αμφισβητείται ως προς τη λογική της, αλλά οι υποστηρικτές της λένε, πως είναι μια σίγουρη ένδειξη. Γιατί όσοι κάνουν το καλό σε απλά και καθημερινά περιστατικά, κατ’ επέκταση, θα κάνουν το ίδιο και σε πιο σημαντικά ζητήματα της ζωής τους.

Με όποια άποψη και αν συντάσσεσαι είναι σίγουρα ένα θέμα που χωράει πολύ κουβέντα και μπορείς να το χρησιμοποιήσεις την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε μια παρέα και δε θα ξέρεις τι να πεις. Σίγουρα θα σε βοηθήσει να καταλάβεις πολλά για τους συνομιλητές σου και θα έχει ενδιαφέρον να μάθεις τη δική τους γνώμη και να μοιραστείς τη δική σου.