Αν δεν υπήρχε η προδοσία τι αξία θα είχε η εμπιστοσύνη;

Silver alert! Εξαφάνιση πληγωμένης-προδομένης. Τελευταία φορά εθεάθη με λευκό κουρελιασμένο φόρεμα, να τρέχει να κρύψει τη ντροπή της. Θα σε βοηθήσω και άλλο (αν είμαι σίγουρη ότι κάπου πάει το μυαλό σου). 11 γράμματα. Είναι αλλεργική στο ψέμα. Η παρουσία της σε απελευθερώνει ενώ η απουσία της σε κρατάει δέσμιο στο χρυσοκέντητο κλουβί του εγώ σου.

Εμπιστοσύνη λοιπόν, 11 μόνο γράμματα που διέλυσαν χιλιάδες αφελείς. Ο θεμέλιος λίθος κάθε υγιούς ανθρώπινης σχέσης. Το κλειδί που ανοίγει τη μαγική πόρτα που οδηγεί στα άδυτα της ψυχής σου. Άνθρωποι την κέρδισαν με την πρώτη επαφή, άλλοι μετά κόπων και βασάνων, οι περισσότεροι όμως την έχασαν σε ένα μόλις δευτερόλεπτο.

Ήταν εκεί και καθρεφτιζόταν στα μάτια του πατέρα σου όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα, γιατί ήσουν σίγουρος ότι αν πέσεις θα σε αγκαλιάσει πριν το πάτωμα. Ήταν στην αγκαλιά της μητέρας σου, όταν της έλεγες ότι θα παντρευτείς το Γιωργάκη του τρίτου θρανίου. Γκρεμίστηκε όμως σαν πύργος από τραπουλόχαρτα όταν μοιράστηκες το ίδιο μυστικό με τη Μαρία και το επόμενο πρωί γελούσε όλη η τάξη (μαζί και ο Γιωργάκης). Ήταν η πρώτη φορά που είδες την προδοσία να σε κοιτά με περίσσεια φιλέκδικη χαιρεκακία και ακόμα θυμάσαι τον πόνο που σου προκάλεσε η ματιά της.

Εμπιστοσύνη που προδόθηκε, μια πληγή που όταν είσαι μικρός επουλώνεται εύκολα, όταν μεγαλώνεις όμως και τα πλήγματα πληθαίνουν το πράγμα δυσκολεύει. Είναι η κοινωνία που σου έταξε λαγούς με πετραχήλια όταν έμπαινες στην πολλά υποσχόμενη σχολή σου και κατέληξες να ψάχνεις απεγνωσμένα για μια θέση σερβιτόρου, μιας και το πτυχίο σου κοσμεί τον τοίχο και έμεινε στα αζήτητα. Είναι όλοι αυτοί που ζητάν την εμπιστοσύνη σου για να σε βγάλουν από την κρίση και στο τέλος σε χώνουν πιο βαθιά, στραγγίζοντας παράλληλα και το πορτοφόλι σου. Είναι ο Μάρκος στο γραφείου που του εκμυστηρεύτηκες το νέο σου project και την επόμενη μέρα το παρουσίασε ως δικό του και σου πήρε την προαγωγή μέσα από τα χέρια. Η εμπιστοσύνη λένε είναι η μητέρα της απάτης.

Στις πιο προσωπικές μας σχέσεις  το τραύμα είναι τεραστίων διαστάσεων. Η προδοσία διάβασα κάπου έρχεται από ανθρωπάρια που σε πρόδωσαν πάνω στις πιο εξομολογητικές σου στιγμές. Ανθρωπάρια ναι, φθηνούς ανθρώπους που χρησιμοποιούν τις αδυναμίες σου για να νιώσουν λίγο καλύτερα με το χάλι τους. Εσύ τους άνοιξες όλα σου τα χαρτιά και εκείνοι σε αντάμειψαν με πόνο. Διατυμπάνισαν με θράσος όσα εσύ με λιγοστό θάρρος μοιράστηκες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που καθ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής μας αποκτούμε το πολύ δύο καλούς φίλους και μια πληθώρα απλών γνωστών.

Στον έρωτα δε, έχουμε επιδοθεί σε ένα κυνήγι χίμαιρας. Έρχεται ο έρωτας σε κεραυνοβολεί, σε τυφλώνει και μόλις παραδόσεις ευλαβικά την καρδιά σου στο υποτιθέμενο έτερον ήμισυ έρχονται τα ψέματα, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις (για να μην αναφερθώ και στο κέρατο) και μετά το χάος. Τη βρίσκεις σε μια γωνιά πεταμένη, λεηλατημένη, ίσα- ίσα που χτυπά και άντε να τη γιατρέψεις τώρα.

Η εμπιστοσύνη βλέπεις, τελειώνει σε ήττα! Μεταμορφώνεσαι σε ένα φοβισμένο παιδί, γεμάτο ανασφάλειες που μένει κατά κύριο λόγο βουβό στην παρέα, μην τυχόν του ξεφύγει καμιά ξεστρατισμένη σκέψη και αποκτήσει ήχο. Προτιμάς να μιλάς με το ταβάνι πάρα με άνθρωπο, τουλάχιστον σ’ αυτό μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη σκέφτεσαι.

Ίσως όμως να μην είναι η προδοσία των άλλων που σε κάνει να αισθάνεσαι ανόητος, αλλά η χαμένη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στην κρίση σου που διαλέγει για εξομολόγους τους πλέον ακατάλληλους ανθρώπους. Ναι, αυτό σε διαλύει το γεγονός ότι μετά από τόσες σφαλιάρες που έφαγες και έπρεπε να σε κάνουν πιο διορατικό και έμπειρο, εσύ παρ΄ όλη την επιφυλακτικότητά σου την ξαναπατάς σαν αφελές παιδί, μέχρι που κλειδώνεσαι και πετάς και το κλειδί.

Μπορείς όμως να ζεις χωρίς αυτή; Είναι ρίσκο δεν αμφιβάλλω, ή θα κερδίσεις έναν άνθρωπο για μια ζωή ή ένα μάθημα ζωής. Αξίζει όμως ο φόβος της αποτυχίας να επισκιάζει τη λύτρωση που σου προσφέρει η ανθρώπινη επαφή; Για πόσο μπορείς να ζεις στην απομόνωση της εσωστρέφειας;

«Χρειάζεται να πιστεύεις και να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους διαφορετικά η ζωή γίνεται ανυπόφορη.» Είπε ο Άντον Τσέχωφ.

«Δεν είμαστε ποτέ τόσο ευάλωτοι όσο όταν εμπιστευόμαστε κάποιον, αλλά περιέργως, αν δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε, δεν μπορούμε να βρούμε ούτε αγάπη ούτε χαρά.» είπε ο Walter Anderson.

Μήπως τελικά έχουν δίκιο; Άλλωστε αν δεν υπήρχε η προδοσία, τι αξία θα είχε η εμπιστοσύνη;